«Μου είπε πως αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει ανάμεσα σε προπονητές και αθλήτριες και πως αν μιλούσα θα με βγάλει τρελή, πως αυτόν τον γνώριζε όλη η Ελλάδα, ενώ εμένα κανείς, πως θα καταστρέφονταν η ζωή και η καριέρα μου».
Τον Μάιο του 2015, ένας 54χρονος καθηγητής φυσικής αγωγής στην Ιεράπετρα βρέθηκε στο εδώλιο κατηγορούμενος για τον βιασμό ανήλικης αθλήτριας στίβου. Η κατάθεση του κοριτσιού που πλέον ήταν ενήλικη, συγκλόνισε το δικαστήριο. Τα παραπάνω είναι κάποια από τα λόγια της.
Θα μπορούσαν να είναι τα λόγια της Σοφίας ή της κάθε Σοφίας, Μαρίας, Ελένης, Παναγιώτας που έπεσε θύμα βιασμού, που υπέστη σεξουαλική κακοποίηση, αλλά δε μίλησε όταν «έπρεπε» ή μίλησε όταν «έπρεπε».
Αλλά, αλήθεια, ποιος μπορεί να προσδιορίσει το εάν και πότε «πρέπει» να μιλήσει ένα θύμα βιασμού; Κανείς. Κανείς εκτός από το θύμα.
«Μα το θυμήθηκε μετά από 20 χρόνια;». Γράφτηκε και ειπώθηκε από πολλούς και πολλές με αφορμή την καταγγελία της Μπεκατώρου. «Γιατί τώρα; Μήπως παίζει κάποιο παιχνίδι;» Γράφτηκε και ειπώθηκε και αυτό. Πόσοι και πόσες αναρωτήθηκαν, όμως, «γιατί όχι τότε»;
Τότε, που η χρυσή Ολυμπιονίκης μας ήταν μόλις 21 και δεν την ήξερε κανείς, δεν είχε ακόμη κερδίσει τα μετάλλια που έφερε τα επόμενα χρόνια, είχε μόλις προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μήπως αν μιλούσε «θα την έβγαζαν τρελή; Μήπως «αυτή δεν την ήξερε κανείς ενώ τον θύτη όλη η Ελλάδα;». Μήπως αν μιλούσε τότε η Σοφία Μπεκατώρου, αυτό το άθλιο σύστημα των «αθλητικών πατερούλιδων» θα της κατέστρεφε τη ζωή και την καριέρα;
Αρκεί κανείς να δώσει προσοχή στις καταθέσεις των θυμάτων - όπως της 28χρονης στην Ιεράπετρα- για να διαπιστώσει πως το πλαίσιο υποστήριξης μιας βιασθείσας, σεξουαλικά κακοποιημένης αθλήτριας, είναι απλώς ανύπαρκτο.
«Θέλω να σας αποκαλύψω ένα άλλο κομμάτι του αθλητισμού που δε φαίνεται. Παρόμοιες καταστάσεις ζει πολύς κόσμος. Πρέπει να προσέξετε λίγο περισσότερο αύριο που θα πάτε το παιδί σας στο στάδιο το γυμναστήριο το κολυμβητήριο...», είχε επίσης πει στην κατάθεσή της η αθλήτρια, θύμα βιασμού στην Ιεράπετρα.
Αθλητικοί «πατερούληδες», «αιώνιοι» παραγοντίσκοι με εξουσία, προπονητές που υπόσχονται τίτλους και δόξα και σε αντάλλαγμα διεκδικούν κομμάτι της ψυχής των αθλητών/τριών τους, πρόεδροι που βλέπουν και κάνουν τα «στραβά μάτια», παιδιά στο έλεος μιας αποδομημένης αθλητικής κοινωνίας. Μια πολιτεία ανύπαρκτη, ανήμπορη να αντιδράσει… Και μια κυβέρνηση που θεώρησε αχρείαστη την ποσόστωση φύλου στις ομοσπονδίες, φροντίζοντας να την καταργήσει, τώρα τρέχει να μαζέψει τα… ασυμμάζευτα, με υποκριτικές τοποθετήσεις.
Η κουλτούρα του βιασμού είναι καλά ριζωμένη μέσα στον ελληνικό αθλητισμό όπως και σε κάθε μικρή και μεγάλη κοινωνία με πολλές μορφές εξουσίας. Αντί να φτάνουμε στο σημείο να εγκαλούμε τα θύματα “γιατί δεν μίλησαν”, ας φροντίσουμε να διασφαλίσουμε το περιβάλλον για να μπορούν να το κάνουν.
Αρκεί μια παραδοχή από όλους και όλες: Πάντοτε φταίει ο βιαστής. Πάντα φταίει μόνο ο βιαστής.
