Το χθεσινό ντιμπέιτ των μονολόγων- παρά τις μεμονωμένες προσπάθειες, κυρίως από τον Αλ. Τσίπρα, να γίνει ένας έστω έμμεσος διάλογος- ανέδειξε δύο εικόνες. Από τη μία, έναν φοβισμένο, απερχόμενο ωτακουστή πρωθυπουργό, που ομολόγησε την ενοχή του στο σκάνδαλο των υποκλοπών, χωρίς ψήγμα αυτοκριτικής, και που παρουσίασε ως σχέδιο για το αύριο την επανάληψη των πολιτικών που οδήγησαν στην καταστροφή από το καλοκαίρι του 2019. Από την άλλη, έναν Αλέξη Τσίπρα ηγεμονικό, με σαφείς και καθαρές απαντήσεις και σχέδιο, που έθεσε το προγραμματικό πλαίσιο για την προοδευτική διακυβέρνηση.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έδωσε καμία ουσιαστική απάντηση. Αρνήθηκε την ανάγκη λήψης μέτρων για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, δεν ψέλλισε ούτε λέξη για την τραγωδία των Τεμπών -απάντησε για το μετρό Θεσσαλονίκης όταν ρωτήθηκε σχετικά-, δεν έκρινε σκόπιμο να αναλάβει την ευθύνη για τα συνεχή και ομολογημένα λάθη της κυβέρνησής του. Ομολόγησε ωστόσο μιαν αλήθεια. Μίλησε για σκάνδαλο υποκλοπών τονίζοντας ότι δεν δόθηκαν επαρκείς εξηγήσεις μετά την αποκάλυψη της παρακολούθησης Ανδρουλάκη για «λόγους εθνικής ασφαλείας». Την επόμενη μέρα λοιπόν, η νέα κυβέρνηση, εάν σε αυτήν δεν προΐσταται ο ίδιος, οφείλει να εξετάσει τις ποινικές ευθύνες γύρω από το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην περίοδο μετά τη Μεταπολίτευση.
Δέκα ημέρες πριν τις κάλπες της 21ης Μαΐου, το ντιμπέιτ δεν μας έκανε σοφότερους, επιβεβαίωσε όμως το επίδικο των εκλογών. Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για προοδευτική κυβέρνηση με προγραμματική συμφωνία, ιστορική ευθύνη στην οποία θα κληθεί να απαντήσει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ., ή νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη συνέχιση των πολιτικών της φτωχοποίησης, της ενίσχυσης των καρτέλ και των κερδοσκόπων, του παρακράτους των παρακολουθήσεων και της κακοποίησης της δημοκρατίας.
