Ήταν μία από τις χειρότερες απώλειες στην ιστορία του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και γενικά των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ σε καιρό ειρήνης. Το πλοίο αμφίβιων επιχειρήσεων USS Bonhomme Richard καιγόταν επί τέσσερις ημέρες στη ναυτική βάση του Σαν Ντιέγκο, όπου είχε καταπλεύσει για επισκευές και αναβάθμιση.
Όταν έσβησαν οι φωτιές, στις 16 Ιουλίου 2020, διαπιστώθηκε ότι το μήκους 250 μέτρων και εκτοπίσματος 40.000 τόνων πλοίο είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Σχεδόν 15 μήνες μετά την καταστροφή δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα που αποδίδει την πυρκαγιά σε εμπρησμό, την απώλεια του πλοίου σε μια σειρά από λάθη και αμέλειες, ενώ επιρρίπτει ευθύνες σε δεκάδες αξιωματικούς, από τον ναύαρχο της συγκεκριμένης μοίρας του Ειρηνικού, τον κυβερνήτη και τον ύπαρχο μέχρι απλούς ναύτες.
Το Bonhomme Richard ήταν το έκτο στη σειρά από τα οκτώ σκάφη της κατηγορίας Wasp (Σφήκα) για αμφίβιες επιθετικές επιχειρήσεις. Όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα ναυπήγησής τους το 1989, το κόστος ανά μονάδα υπολογίστηκε σε 750 εκατομμύρια δολάρια. Σε τιμές 2020 η αξία του συγκεκριμένου πλοίου ήταν γύρω στα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται ουσιαστικά για αεροπλανοφόρα «τσέπης», που έχουν δυνατότητα μεταφοράς περίπου 2.000 πεζοναυτών, μεταφέρουν στο κήτος τους αποβατικά, ενώ από το κατάστρωμά τους εξορμούν αεροσκάφη και ελικόπτερα.
To Bonhomme Richard εντάχθηκε στο αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό το 1998, συμμετείχε σε επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν (Επιχείρηση Διαρκής Ελευθερία) το 2001, καθώς και στην αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ (Επιχείρηση Ιρακινή Ελευθερία) το 2003.
Μετά από τόσο μοίρασμα... ελευθερίας στον κόσμο, του έμελλε να «πάει» από το χέρι ενός «απείθαρχου» ναύτη, του 20χρονου Ράιαν Σόγιερ Μέις, ο οποίος κατηγορείται ότι έβαλε τη φωτιά επειδή «είχε παράπονα από το Ναυτικό». Ο νεαρός ναύτης αρνείται τις κατηγορίες, ενώ το πόρισμα των 400 σελίδων είναι καταπέλτης για τους ανωτέρους του.
Η φωτιά ξεκίνησε από εμπρησμό, αλλά το πλοίο χάθηκε εξαιτίας της αδυναμίας κατάσβεσης, που αποδίδεται σε ανεπαρκή αντίδραση και αποτυχίες από ένα πλήρωμα που δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, σημειώνεται, και ακολουθεί ένας μακρύς κατάλογος αστοχιών που προκαλεί ανατριχίλα σε όποιον έχει περάσει έστω λίγες ημέρες της ζωής του πάνω σε πολεμικό πλοίο. Δεν έφταιξε μόνο το ότι διάφορα εύφλεκτα υλικά βρίσκονταν σε λάθος σημεία στη διάρκεια των εργασιών από το πλήρωμα και από συνεργεία εργολάβων.
Το βασικό σύστημα πυρόσβεσης με αφρό δεν χρησιμοποιήθηκε διότι δεν είχε συντηρηθεί και το πλήρωμα δεν γνώριζε πώς να το χειριστεί, ούτε καν πού βρισκόταν το κουμπί. Το 87% των σταθμών πυρόσβεσης είχαν προβλήματα εξοπλισμού. Πιστοποιητικά συντήρησης είχαν πλαστογραφηθεί. Επιπλέον μεσολάβησαν δέκα ολόκληρα λεπτά από τη στιγμή που ξέσπασε η πυρκαγιά μέχρι να σημάνει ο συναγερμός.
Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που το πλοίο αχρηστεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε πουλήθηκε για παλιοσίδερα σε ένα διαλυτήριο που το αγόρασε για 3,6 εκατομμύρια, αφού οι μηχανικοί του Ναυτικού αφαίρεσαν κάποια τμήματα των κινητήρων που έμειναν ανέπαφα.
Αυτό ήταν το άδοξο τέλος της 6ης Σφήκας, που είχε ακόμα μια ιδιαιτερότητα. Ήταν το μοναδικό αμερικανικό πολεμικό πλοίο με γαλλικό όνομα ("Μπονόμ Ρισάρ"), ίδιο με εκείνο της φρεγάτας που κυβερνούσε στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας ένας από τους πατέρες του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, ο Τζον Πολ Τζόουνς.
Ο Σκωτσέζος καπετάνιος και φίλος του Βενιαμίν Φραγκλίνου είχε δώσει στο πλοίο το όνομα "Μπονόμ Ρισάρ" από τη μετάφραση στα γαλλικά του αλμανάκ που εξέδιδε ο Φραγκλίνος (Poor Richard’s Almanack). Όμως αυτή είναι μια άλλη, επίσης πονεμένη ιστορία, για την οποία ίσως μιλήσουμε στο μέλλον...
