«Βγήκαμε και θα ξαναβγούμε στους δρόμους με ασφάλεια για να διεκδικήσουμε όχι μόνο το άνοιγμα των σχολείων, αλλά και επενδύσεις από το ταμείο ανάκαμψης για τη στήριξη της δημόσιας Παιδείας και της φυσικής παρουσίας με ασφάλεια στα σχολεία και όχι στη μετατροπή τους σε εργαστήρια παραγωγής εργαζομένων διαμέσου μιας αποτυχημένης και αντιεκπαιδευτικής διδασκαλίας από απόσταση» τόνισε στην ΑΥΓΗ η εκπαιδευτικός Κοστάνζα Μαρτζιότα, ηγετικό στέλεχος του κινήματος εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών «Προτεραιότητα στο Σχολείο», υπογραμμίζοντας την ανάγκη μιας πανευρωπαϊκής κινητοποίησης τον Ιούλιο, στα εικοσάχρονα της επετείου του κινήματος της Γένοβας.
Τι ακριβώς διεκδικείτε;
Διεκδικούμε από πέρυσι την επαναλειτουργία των σχολείων με ασφάλεια, συνέχεια και φυσική παρουσία. Ζητούσαμε από την αρχή της πανδημίας τεστ, αποστάσεις ασφαλείας στις τάξεις και αργότερα τον εμβολιασμό των εργαζομένων στην Παιδεία και τεστ τους μαθητές για την ιχνηλάτηση του ιού. Τα σχολεία, εξαιτίας της διάχυσής τους σε όλες τις περιοχές, θα μπορούσαν να διευκολύνουν την ιχνηλάτηση του ιού σε όλη την Ιταλία.
Όταν τα σχολεία επαναλειτούργησαν τον Σεπτέμβριο, αποδέχθηκαν ορισμένες από τις διεκδικήσεις μας. Ένα τμήμα του εκπαιδευτικού προσωπικού ήταν αντίθετο στην επαναλειτουργία των σχολείων, ενώ ένα άλλο, ίσως το πιο συνειδητό και συνδικαλισμένο, συνέχισε τον αγώνα μας για μεγαλύτερη ασφάλεια στις τάξεις. Σε ορισμένες Περιφέρειες της χώρας πήραν δικές τους αποφάσεις για τη λειτουργία των σχολείων και την αντιμετώπιση της πανδημίας, δημιουργώντας έναν κατακερματισμό στην εφαρμογή μέτρων, κινητικότητας και ασφάλειας.
Το κίνημά μας «Προτεραιότητα στο Σχολείο», περά από τις κλασικές διαμαρτυρίες, έκανε μαθήματα στις πλατείες, έκανε μαθήματα μπροστά από τα κλειστά σχολεία, ποδηλατοδρομίες με πανό και πλακάτ από το ένα σχολείο στο άλλο. Την ίδια στιγμή όμως ξεκινήσαμε νομική και δικαστική μάχη προσφεύγοντας στα περιφερειακά διοικητικά δικαστήρια TAR για την ερμηνεία των κυβερνητικών διατάξεων και το κλείσιμο των σχολείων.
Στην Περιφέρεια της Νάπολης, για παράδειγμα, έχουν πάει από τις αρχές του σχολικού έτους μόνο 14 ημέρες στο σχολείο, ενώ τα παιδιά μου, 4 και 6 ετών, στην Περιφέρεια της Φλωρεντίας όπου ζω έχουν χάσει μέχρι σήμερα μόνο τρεις ημέρες από τη φυσική παρουσία τους στο σχολείο.
Στην Ιταλία οι κυβερνήσεις μας αποφασίζουν να λειτουργούν εργοστάσια, εταιρείες και οι άλλες οικονομικές δραστηριότητες και να κλείνουν τα σχολεία. Η «Προτεραιότητα στο Σχολείο» είχε ζητήσει από την αρχή τη διακοπή των μη αναγκαίων οικονομικών δραστηριοτήτων και τη λειτουργία των σχολείων για να αποφύγουν πολιτιστικές, κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις, δεδομένου ότι η Ιταλία έχει στην Ευρώπη τα ρεκόρ της σχολικής εγκατάλειψης από μαθητές και της αποκαλούμενης εκπαιδευτικής φτώχειας, επειδή επενδύουμε τα λιγότερα στην Παιδεία.
Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη στη Μέση Εκπαίδευση, διότι στην καλύτερη των περιπτώσεων ακόμη και στις Περιφέρειες όπου λειτούργησαν τα σχολεία η φυσική παρουσία των μαθητών δεν ξεπέρασε το 50%. Η κυβέρνηση Ντράγκι, παρότι έχουν τα τεστ και τον εμβολιασμό του εκπαιδευτικού προσωπικού, επέλεξε να κρατήσει κλειστά τα σχολεία.
Ύστερα από ένα χρόνο και την πλήρη αποτυχία της εκπαίδευσης από το Διαδίκτυο, όπως είχαμε υπογραμμίσει από την αρχή, η νέα κυβέρνηση αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει σε ορισμένα πράγματα εξαιτίας των μεγάλων ψυχοσωματικών προβλημάτων που δημιούργησε στους μαθητές και όλους όσους δραστηριοποιούνται στην εκπαίδευση. Στις 7 Απριλίου θα επιστρέψουμε στους δρόμους για να διεκδικήσουμε την επαναλειτουργία των σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης.
Είχατε όμως και κάποιες νίκες...
Το διοικητικό δικαστήριο TAR της Ρώμης έκρινε άκυρες ως παράνομες τις οδηγίες της κυβέρνησης Κόντε για το κλείσιμο των σχολείων και τα άλλα μέτρα που είχε αποφασίσει, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να προσφύγει στο Συμβούλιο του Κράτους και να αλλάξει τακτική υιοθετώντας την πολιτική των Προεδρικών Διαταγμάτων που προβλέπονται από το σύνταγμα.
Το κίνημα «Προτεραιότητα στο Σχολείο» δεν οχυρώθηκε πίσω από το σύνθημα για τη διαρκή λειτουργία των σχολείων. Είπαμε από την αρχή ότι τα σχολεία θα έπρεπε να είναι τα τελευταία που κλείνουν και τα πρώτα που θα πρέπει να ανοίξουν. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκαναν οι ιταλικές κυβερνήσεις.
Πώς είδατε τις διαμαρτυρίες που διοργανώσατε στις 26 Μαρτίου;
Σε περισσότερες από εκατό πόλεις της Ιταλίας καταφέραμε να διοργανώσουμε την απεργία των εκπαιδευτικών, τις αποχές των μαθητών και τη συμπαράσταση των μαθητών και των γονέων που αποφάσισαν να μην ανοίξουν τα κομπιούτερ για να παρακολουθήσουν τη διδασκαλία από απόσταση. Ήταν η πρώτη απεργία του κινήματος «Προτεραιότητα στο Σχολείο», στο οποίο συμμετέχουν, εκτός από τους εκπαιδευτικούς, τόσο οι μαθητές όσο και οι γονείς, με αποτέλεσμα να είμαστε ένα κίνημα που αφορά όλο το σχολείο.
Η απεργία σας όμως στόχευσε στο ταμείο ανάκαμψης, στη Ρώμη και στις Βρυξέλλες...
Η απεργία είναι το μεγαλύτερο όπλο του εργαζόμενου και πρέπει να χρησιμοποιείται καλά. Εμείς απεργήσαμε ζητώντας να ξαναγράψουμε το τμήμα του σχεδίου ανάκαμψης που αφορά την Παιδεία και κυρίως το σχολείο, επειδή είναι λάθος να στοχεύουν σε επενδύσεις που θα μετατρέψουν τη διδασκαλία από απόσταση σε δομικό στοιχείο της εκπαίδευσης. Χρειαζόμαστε περίπου 38 δισ. για τα σχολεία.
Το κίνημα «Προτεραιότητα στο Σχολείο» ζητάει επενδύσεις για να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών στις τάξεις. Στην Ιταλία έχουμε μια ευρωπαϊκή ανωμαλία, την οποία αποκαλούμε «τάξεις κοτέτσια», με τάξεις που μπορεί να φθάνουν τα 30 με 32 παιδιά και χαμηλό αριθμό εκπαιδευτικών σε κάθε σχολείο. Οι «τάξεις κοτέτσια» απέτρεψαν να διασφαλίσουμε τις απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας στα σχολεία μας.
Ζητάμε προσλήψεις ξεκινώντας από τους 200.000 εκπαιδευτικούς που εργάζονται με επισφαλείς σχέσεις εργασίας και αποτελούν σήμερα το 30% του συνολικού εκπαιδευτικού προσωπικού, έχουμε ανάγκη την αύξηση του αριθμού των εκπαιδευτικών κατά τουλάχιστον 30% και των διοικητικών υπαλλήλων κατά 20% για να καλυφθούν οι ανάγκες των σχολείων, επενδύσεις στις κτηριακές υποδομές, για να ξεπεραστούν οι «τάξεις κοτέτσια», και τη δημιουργία νοσηλευτικών υποδομών στα σχολεία για να έχουμε μια πραγματική πρωτοβάθμια φροντίδα.
Για εμάς αυτές είναι οι εγγυήσεις για τη λειτουργία των σχολείων στη μετά την πανδημία εποχή. Απαιτούμε επίσης να καθιερωθεί σε όλη την Ιταλία το πλήρες ωράριο εργασίας των σχολείων, συμπεριλαμβανομένου και του απογευματινού σχολείου, επειδή υπάρχει μια άβυσσος ανάμεσα στα ωράρια λειτουργίας των σχολείων της βορείου και της νοτίου Ιταλίας.
Οι μαθητές πρέπει να έχουν ισότιμη πρόσβαση στην Παιδεία. Μόνο έτσι δεν θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση τον Σεπτέμβριο του 2021 και μόνο έτσι θα διασφαλίσομε μια ασφαλή διδασκαλία με φυσική παρουσία.
Η κυβέρνηση, αντίθετα, θέλει να χρησιμοποιήσει τους πόρους του ταμείου ανάκαμψης για την ψηφιοποίηση της Εκπαίδευσης και τον περιορισμό της φυσικής παρουσίας και τη σχέση του σχολείου με τις επιχειρήσεις και τον κόσμο της εργασίας, εκτιμώντας ότι πρέπει να είναι λειτουργικό σε σχέση με την αγορά εργασίας, παραβλέποντας εντελώς ότι το σχολείο είναι ένας χώρος κοινωνικότητας και διαμόρφωσης της συνείδησης των νέων πολιτών της χώρας μας. Η κυβέρνηση θέλει το σχολείο ως μέσο παραγωγής εργαζομένων και όχι ως χώρο διάπλασης μορφωμένων ανθρώπων.
Συναντήσατε αντιδράσεις όλους αυτούς τους μήνες;
Το κίνημα «Προτεραιότητα στο Σχολείο» έχει την ιδιαιτερότητα της σύστασής του από εκπαιδευτικούς, διοικητικούς υπαλλήλους, μαθητές και γονείς αποτελώντας το πρώτο σχολικό κίνημα που συμπεριλαμβάνει όλη τη σχολική κοινότητα. Δε είμαστε ένα κλασικό συνδικάτο, ένας κλασικός σύλλογος γονέων ή ένα μαθητικό κίνημα. Αυτό μας επιτρέπει να διεκδικούμε περισσότερα από αυτά που θα μπορούσαμε διασπασμένοι.
Στην αρχή τα συνομοσπονδιακά συνδικάτα μάς αντιμετώπισαν αρνητικά, από τον Ιούνιο μέχρι τον Νοέμβριο αγωνιζόμασταν μαζί, αλλά με τη νέα κυβέρνηση και τον νέο υπουργό Παιδείας του Δημοκρατικού Κόμματος η συμπεριφορά των συνδικάτων άλλαξε ριζικά, διότι εμπιστεύονται με κλειστά μάτια το υπουργείο Παιδείας. Το κίνημά μας δεν έπεσε στην παγίδα, δεδομένου ότι ο σημερινός υπουργός Παιδείας ήταν από τους επικεφαλής της ομάδας κρούσης της προηγούμενης αποτυχημένης ηγεσίας του υπουργείου.
Η ευαισθησία των εκπαιδευτικών, διοικητικών, μαθητών και γονέων άλλαξε τους μήνες της πανδημίας και διαρκώς και περισσότερα άτομα από όλες αυτές τις κατηγορίες στηρίζουν την επαναλειτουργία με ασφάλεια των σχολείων, κυρίως διότι όλες αυτές οι κατηγορίες κατάλαβαν τις δυσκολίες και την αχρηστία της διδασκαλίας από απόσταση. Μας προκαλεί εντύπωση η αποφασιστικότητα των γονέων να αγωνιστούν για τα σχολεία των παιδιών τους, επειδή κυρίως στους έφηβους βλέπουν τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει πάνω τους το κλείσιμο των σχολείων εδώ και σχεδόν ένα χρόνο.
Οι μαθητές, παρά τις διαμαρτυρίες και τις καταλήψεις που έχουν κάνει, φαίνεται ότι αισθάνονται μεγάλο βάρος ακόμη διότι τους κατηγόρησαν και τους ενοχοποίησαν ότι αποτελούν φορείς του ιού. Πώς μπορούν αυτά τα παιδιά να αγωνιστούν για την επαναλειτουργία των σχολείων όταν τους κατηγορούσαν επί μήνες ότι μεταδίδουν τον ιό, που όλοι ξέρουμε τι καταστροφικές συνέπειες έχει;
Βλέπετε να διευρύνεται αυτό το πλαίσιο διαμαρτυρίας;
Στην Ευρώπη υπάρχει γενικευμένη δυσαρέσκεια ανάμεσα σε πολλές κατηγορίες, και κυρίως σε διάφορα κινήματα που εκδηλώθηκαν με την πανδημία και τη διαχείρισή της. Σε ορισμένες χώρες οργανώνονται οι εργαζόμενοι στον νοσηλευτικό τομέα, όπως είδαμε ότι συμβαίνει στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, ή όπως είδαμε στη Γαλλία με τον κόσμο του θεάτρου και γενικότερα των θεαμάτων, ενώ οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι γονείς στο μεγαλύτερο τμήμα της Ευρώπης βρίσκονται υπό διαρκή πίεση.
Στην Ευρώπη πρέπει να ξεκινήσουμε μια ενωτική πορεία όλων αυτών των εμπειριών και των κινημάτων, ξεκινώντας από την κατάργηση στις πατέντες για τα εμβόλια, και να ορίσουμε μια πανευρωπαϊκή ημερομηνία για να εκδηλώσουν την αντίθεσή μας με αυτές τις πολιτικές και να διεκδικήσουμε μια άλλη Ευρώπη, όπως κάναμε πριν από είκοσι χρόνια στη Γένοβα.
Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ευρωπαϊκό κίνημα που να διεκδικήσει νέα Υγεία, Παιδεία και ένα πανευρωπαϊκό κοινωνικό εισόδημα. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις νέες μεθόδους διαμαρτυρίας μεσούσης της πανδημίας και να ορίσουμε σε κάθε χώρα ορισμένες πόλεις που θα εκφράσουμε τη διαμαρτυρία μας.
Η δημόσια Υγεία αναδείχθηκε στο βασικό θέμα την περίοδο της πανδημίας, η διασφάλιση ενός κοινωνικού εισοδήματος σε όλες τις χώρες της Ευρώπης θα μπορούσε να αποτελέσει το σημείο της κοινωνικής συνοχής της Ευρώπης μετά την πανδημία και οι επενδύσεις στην Παιδεία αποτελούν την προϋπόθεση για τη δημιουργία συνειδητών πολιτών.
Πρέπει να ξεκινήσουμε αμέσως τη διοργάνωση μιας πανευρωπαϊκής κοινωνικής διαμαρτυρίας εναντίον αυτών που καταστρέφουν τις ζωές μας, θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τις εμπειρίες μας και να αντιμετωπίσουμε τον λαϊκισμό, τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Διαφορετικά η Ευρώπη θα μετατραπεί για τα επόμενα εκατό χρόνια στην ήπειρο της διάλυσης των κοινωνιών και των δικαιωμάτων τους.
