Μετά από μια περίοδο δημιουργικής κάμψης, το Black Mirror επιστρέφει δυναμικά στην έβδομη σεζόν του, αποδεικνύοντας πως δεν έχει χάσει την ικανότητά του να ανατέμνει τη σύγχρονη πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα της τεχνολογικής δυστοπίας.
Η 7η σεζόν προσφέρει μερικά από τα πιο ουσιαστικά και συναισθηματικά φορτισμένα επεισόδια της σειράς, ισορροπώντας ανάμεσα στη σάτιρα και το δράμα, στη δυστοπία και την ελπίδα. Αν και κάθε επεισόδιο δεν είναι αριστούργημα, η συνολική εικόνα δείχνει μια δημιουργική αναγέννηση που αξίζει να παρακολουθηθεί.
Από το Common People στην αιχμή του κοινωνικού σχολιασμού
Το πρώτο επεισόδιο, Common People, αποτελεί μια σκοτεινή κατάδυση στην αναλγησία του αμερικανικού συστήματος υγείας, συνδυάζοντας ρομαντισμό με τεχνολογική φρίκη και σαφή κοινωνική κριτική. Η Rashida Jones και ο Chris O’Dowd ενσαρκώνουν ένα καθημερινό ζευγάρι που έρχεται αντιμέτωπο με τις ανελέητες προεκτάσεις μιας πειραματικής θεραπείας – και μιας εταιρικής μηχανής που εκμεταλλεύεται τον ανθρώπινο πόνο με την ίδια ευκολία που πουλά πακέτα δεδομένων. Το επεισόδιο είναι μια αναφορά στο Fifteen Million Merits, μόνο πιο στοχευμένo και συναισθηματικά ωμό.
Eulogy: Ένα τεχνολογικό μνημόσυνο με ψυχή
Στο Eulogy, ο Paul Giamatti μάς προσφέρει μια ερμηνεία γεμάτη τρυφερότητα και σπαραγμό, καθώς ο χαρακτήρας του αναβιώνει αναμνήσεις από μια χαμένη αγάπη μέσω μιας τεχνολογίας που χρησιμοποιήθηκε προηγουμένως για gaming. Οι σκηνοθέτες Chris Barrett και Luke Taylor μετατρέπουν το ταξίδι στον χρόνο σε ένα βαθιά συναισθηματικό προσκύνημα, όπου η τεχνολογία δεν καταδικάζει, αλλά συμφιλιώνει.
Bête Noire: Μια γλυκόπικρη τούρτα εκδίκησης
Η Bête Noire αφηγείται την ιστορία μιας ζαχαροπλάστριας που βλέπει τη ζωή της να αποδομείται με την επιστροφή μιας παλιάς γνώριμης – και με τη βοήθεια ενός τεχνολογικού twist που ανακατεύει την πραγματικότητα με το ψυχολογικό θρίλερ. Η Siena Kelly και η Rosy McEwen προσφέρουν ένα έντονο δίπολο σε ένα επεισόδιο που, αν και όχι πλήρως πρωτότυπο, χτίζει σταθερά την ένταση με αξιοσημείωτη ακρίβεια.
Hotel Reverie: Πιο San Junipero από όσο θα έπρεπε
Το Hotel Reverie προσπαθεί να αναπαραγάγει την επιτυχία του San Junipero, προσφέροντας μια queer ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια πρωταγωνίστρια και μια ΑΙ εκδοχή μιας παλιάς σταρ. Παρότι οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές (με την Awkwafina να προσφέρει κωμικά διαλείμματα υψηλού επιπέδου), το επεισόδιο σκοντάφτει στην παγίδα των αναμασήσεων: περισσότερο Star Trek holodeck απ’ όσο χρειάζεται.
Plaything: Bandersnatch, το sequel που δεν χρειαζόμασταν
Το Plaything επιχειρεί να συνεχίσει το νήμα του Bandersnatch, παρακολουθώντας έναν δημοσιογράφο που κυνηγά τη σκιά ενός developer-φάντασμα. Αν και δομικά εμπνέεται από κλασικά ψυχολογικά θρίλερ, η ιστορία καταλήγει προβλέψιμη, με τον Peter Capaldi να περιορίζεται σε έναν ρόλο που δεν του δίνει χώρο να απογειωθεί.
USS Callister: Into Infinity – Boldly going where Black Mirror should go more often
Το μοναδικό αυθεντικό sequel της σειράς είναι και το πιο πετυχημένο. Η συνέχιση του USS Callisterείναι ένα χαρούμενα καυστικό σχόλιο για τα MMOs, την εμπορευματοποίηση της ελευθερίας και τις διακλαδώσεις της ταυτότητας, με αναφορές από The Final Frontier μέχρι Lower Decks. Η Cristin Milioti και ο Jimmi Simpson λάμπουν σε ρόλους γεμάτους αντίθεση και ειρωνεία, με την αφήγηση να θυμίζει τις πιο ανάλαφρες, αλλά εξίσου δηκτικές στιγμές του Brooker.
