Νέος δίσκος για τους Still Corners, ένα αγαπημένο όνομα του ελληνικού κοινού που θα επισκεφθεί την Αθήνα για μια ζωντανή εμφάνιση στο Gagarin στις 31 Μαΐου. Επίσης ακόμα ένα ντουέτο, οι Black Keys, επιστρέφει δισκογραφικά
Ενα πέλαγος ταξιδιάρικης ευδαιμονίας
Still Corners - Dream Talk
Συνεχίζουν να υψώνουν καλλιτεχνικό ανάστημα οι Still Corners με τη νεοψυχεδελική μελαγχολία τους. Με ένα νέο σύνολο δέκα καλοβαλμένων τραγουδιών, κομψά εκτελεσμένων και με γοητευτικά ατμοσφαιρική παραγωγή, το συγκρότημα αποδεικνύει ότι μπορεί ακόμα να δημιουργεί έναν ήχο σαγηνευτικό. Η μουσική τους ακούγεται ιδανική για να την απολαύσουμε σε αχανείς αυτοκινητόδρομους. Οι μυστηριώδεις κιθάρες και τα αιθέρια φωνητικά του δίσκου μάς φέρνουν ενστικτωδώς μνήμες από ονόματα όπως των Mazzy Star και Cowboy Junkies. Αν και η αθώα πλευρά της εσωστρεφούς ψυχεδέλειας παραμένει το βασικό συστατικό που εμπνέει τους Λονδρέζους Still Corners στον 6ο τους δίσκο, ο σκονισμένος ανοιχτός ορίζοντας είναι το πολυτιμότερο φετίχ εδώ, καθώς επιλέγουν να πουν τραγούδια που αφήνουν πίσω τους τη σκόνη που σηκώνουν τα αυτοκίνητα όταν βάζουν μπρος να φύγουν σε έναν άδειο χωματόδρομο. Το ντουέτο έχει την ικανότητα να σουλατσάρει με στιλ στα ηχητικά είδη που το αφορούν ντύνοντας με μουντά χρώματα τραγούδια όπως το σαγηνευτικό «Today is the Day» και το νυχτερινό «Turquoise Moon» που κλείνει το δίσκο. Οι Still Corners καταφέρνουν και δημιουργούν μία κατάσταση ήπιας μέθης χάρη στα μεσόρυθμα τραγούδια τους, υποσχόμενοι χαλάρωση και ομορφιά. Υπάρχουν ωραία τραγούδια εδώ, ακόμη κι αν δεν πιέζονται από καμία ανάγκη για πρωτοτυπία. Προφανώς και το γκρουπ θέλει να κινηθεί εκτός ενός ασφαλούς πλαισίου διάθεσης, όμως η Tessa Murray τραγουδάει τόσο καταπραϋντικά, στα γνωστά λημέρια της συννεφιασμένης ανεξάρτητης pop, χωρίς επιτηδευμένη θλίψη και χωρίς αυτάρεσκη πόζα. Στο «Faded Love», για παράδειγμα, ακούγεται σαν να διασκεδάζει τους ανόρεχτους θαμώνες ενός ολονύχτιου diner σε μια λεωφόρο που συνδέει δύο αμερικανικές πολιτείες. Οι Still Corners έρχονται σε επαφή με τα ερεθίσματα που τους εντυπωσιάζουν τόσο ώστε να θέλουν να τα κάνουν τραγούδια. Τα αισθητικά τους ραντάρ, όμως, αυτή τη φορά φεύγουν από τις ονειρικές απολαύσεις και ακούγονται σαν βάλσαμο: θετικά, με γερές βάσεις στην παράδοση. Εραστές της αρμονίας, οι Still Corners θέλουν απλώς να φέρουν τους ακροατές τους σε επαφή με την αγνή ομορφιά. Πολλές φορές αυτό αρκεί.
Αυθεντικές blues ψυχές
The Black Keys - Ohio Players
Επειτα από μια πολύχρονη θητεία στην αναβίωση του blues rock, οι Black Keys μοιάζουν να αμφιταλαντεύονται για το πού θα κατευθυνθούν και προβαίνουν σε μια μουσική συνδιαλλαγή με τις επίπλαστες προσδοκίες που έχει το ακροατήριό τους. Ωστόσο, στέκονται με χάρη και αξιοπρέπεια απέναντι στις λυσσαλέες ανάγκες όσων δηλώνουν έτοιμοι να τους ξεγράψουν. Τα τελευταία χρόνια οι Black Keys άφησαν πίσω τους τη μετωπική blues επίθεση της πρώτης περιόδου, απέταξαν την ταμπέλα των εξειδικευμένων σε αποστολές ρεβιζιονισμού και αποφάσισαν να εκφράσουν τις στιλιστικές αγωνίες τους: να βγάλουν την κρυμμένη soul από μέσα τους, να αγκαλιάσουν τη μελωδική συμμετρία και να εξερευνήσουν άλλα μονοπάτια του γκαράζ ροκ. Και υπάρχουν σπουδαίες στιγμές όπως το «Read ’em and Weep», το οποίο θα μπορούσε να ακούγεται στους τίτλους μιας ταινίας του Κουέντιν Ταραντίνο. Όμως υπάρχει ένα χαλίκι στο παπούτσι του νέου τους δίσκου: η άβολη αίσθηση του προμελετημένου. Περισσότερο κοντά στην αισθητική του τεχνοκρατικού bar rock από τη Βρετανία παρά στον άφοβο πειραματισμό της ψυχεδέλειας του Σαν Φρανσίσκο, οι Black Keys γράφουν εύστροφα ρεφρέν και αγωνιώδη κουπλέ μέσα σε κοφτά, σύντομα τραγούδια με τραχιά ατμόσφαιρα, τα οποία δεν επιτρέπουν να γεννηθεί καμία υποψία περί υποχρέωσης συμβολαίου από μέρους της δισκογραφικής εταιρείας. Οι Black Keys μπαίνουν στο στούντιο γιατί το θέλουν διακαώς. Θέλει, επομένως, λίγο παραπανίσιο κυνισμό για να χαρακτηρίσεις αυτά τα τραγούδια υποδεέστερα των μεγάλων τους στιγμών, αλλά θέλει και αβάσιμο ενθουσιασμό για να μιλήσουμε για θρίαμβο. Οι Black Keys προσπαθούν εδώ να αντεπεξέλθουν στην επένδυση που έκαναν στο πρόσωπό τους ο μουσικός Τύπος και οι πλατφόρμες κατανάλωσης μουσικής, όμως δεν πέφτουν ποτέ κάτω από ένα επίπεδο ποιότητας. Τα νέα τους τραγούδια είναι συνεπή και συναφή με την αισθητική τους και οι ίδιοι ξέρουν καλά πώς να χτίσουν μια συμπαγέστατη blues ατμόσφαιρα. Τελικά, η βασική μελωδική γραμμή τους προκύπτει τόσο ευανάγνωστη και καλοσχηματισμένη, που βγαίνει νικηφόρα και σχεδόν αντάξια των παλιότερων, εμπορικών επιτευγμάτων τους.
