Τα σπουδαία τραγούδια των Antony And The Johnsons, όπως δηλαδή ονομαζόταν το μουσικό σχήμα που είχε η Anohni πριν τη μετάβαση φύλου, αλλά και οι εξαιρετικές μεταγενέστερες ηχογραφήσεις της, θα παρουσιαστούν στο Ηρώδειο την Πέμπτη 13 Ιουνίου σε μια συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου. Η Αθήνα θα σηματοδοτήσει την έναρξη της περιοδείας της Anohni, που θα διεξαχθεί με αφορμή το πρόσφατο άλμπουμ της, με τίτλο «My back was a bridge for you to cross», το οποίο ίσως να είναι και η πιο προσιτή δουλειά που έχει κάνει τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η μουσική της Anohni εκφράζει το εσωτερικό της ψυχόδραμα στην πιο στεντόρεια μορφή του. Πολλά κομμάτια είναι ποτισμένα με υπαρξιακή αγωνία γύρω από τη μοναξιά, τη δυσφορία φύλου, την καταστροφή του περιβάλλοντος ή τον φόβο απέναντι στη θνητότητα. Μια αγωνία που εκφράζεται μέσα από εύθραυστες μελωδίες και ντελικάτες ενορχηστρώσεις που καθιστούν τον ακροατή κοινωνό των μύχιων αγωνιών της καλλιτέχνιδας. Η Anohni δολιχοδρομεί ανάμεσα στον ακτιβισμό και στη μοναχική φύση της, ερμηνεύοντας σπαρακτικά τραγούδια και πατώντας πάνω σε έρποντες ρυθμούς που στεφανώνουν το πνιγηρό αίσθημα της βαριάς μελαγχολίας. Άλλα τραγούδια της λειτουργούν ως μουσική επένδυση για την ερωτική απελπισία, ενώ άλλα προειδοποιούν για την επικείμενη περιβαλλοντική κατάρρευση. Η πορεία του συγκροτήματος ξεκίνησε το 2005 μέσα από αρχοντικές και καθαρτήριες μπαλάντες όπως το «Hope there’s someone» και το «You are my sister». Η Anohni από δίσκο σε δίσκο μεταμορφωνόταν, άλλοτε σε θεόμορφο πλάσμα και άλλοτε σε εξωγήινη φιγούρα, όμως η φωνή της έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο. Η αποξένωση και η δυσκολία της αποδοχής περνούν μέσα από τραγούδια που συνθέτουν ένα τρομερό συναισθηματικό οικοδόμημα, που κάποιες φορές μπορεί να σε κάνει να χαλαρώσεις και άλλες είναι ικανό να σε ρίξει σε συναισθηματικούς καιάδες. Αν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο καλλιτεχνικό βλέμμα με αυτό της Anohni τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να το ψάξουμε πολύ σοβαρά. Στη σκηνή θα την συνοδεύσουν εννέα μουσικοί, μεταξύ των οποίων οι Julia Kent (τσέλο), Maxim Moston (βιολί), Doug Wieselman (πολυοργανίστας), Leo Abrahams (κιθαρίστας) και Jimmy Hogarth (κιθαρίστας / παραγωγός).
Η προκλητική μελωδικότητα των Fever Ray
Πίσω από το σχήμα των Fever Ray, που θα έρθουν για μια και μοναδική συναυλία την Κυριακή 14 Ιουλίου στο Θέατρο Λυκαβηττού, κρύβεται η αινιγματική και απροσδιόριστη ταυτοτικά περσόνα του gender fluid ατόμου με το όνομα Karin Dreijer, που αποτελούσε το ήμισυ του ντουέτου των Knife. Το σουηδικό συγκρότημα έσπασε κάθε συμβατικό κανόνα και δημιούργησε ηλεκτρονική μουσική μέσα από άφθονο πειραματισμό, εμπλουτισμένο με ένα παράξενο είδος λυρικής αυθάδειας. Οι Fever Ray συνδυάζουν την πολιτική οργή με τον ερωτισμό και το οπτικό σοκ με την υψηλή αισθητική, προσφέροντας ποιοτική avant-pop και ευφάνταστες μελωδικές ιδέες, σε έναν πειραματικό ηλεκτρονικό τάπητα. Κάτω απ΄ το όνομα Fever Ray καταφέρνουν και δημιουργουν έναν μυσταγωγικό κόσμο, αντλώντας ετερόκλητες ιδέες μέσα από την παράδοση των σκανδιναβικών χωρών, τις οποίες μεταβολίζουν μέσα από την κουλτούρα των νυχτερινών club και τις συνδυάζουν με την υπερβατική δύναμη της ambient μουσικής. Οι Fever Ray αφοσιώθηκαν με τόσο πάθος στις ιδέες και την τέχνη που υπηρετούν και μας χάρισαν πέρσι ένα από τα πιο τολμηρά, προοδευτικά άλμπουμ, το «Radical romantics». Το πρώην μέλος των ρηξικέλευθων Knife από τη μια δικαιώνει την περιπετειώδη κληρονομιά της Siouxsie και από την άλλη δοξάζει τον απρόβλεπτο πειραματισμό της πρώιμης περιόδου της Bjork. Και το πετυχαίνει με έναν τρόπο που μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές. Είναι δύσκολο να προσδιορίσεις την έμπνευση πίσω από αυτή την ατμοσφαιρική electronica, που μπορεί να απευθυνθεί τόσο σε εκλεκτικούς, εστέτ ακροατές, που δεν συμβιβάζονται στο ελάχιστο ως προς τα ακούσματά τους, όσο και στο ευρύ ακροατήριο, που δεν έχει εξοικειωθεί με τόσο αφιλόξενους ρυθμούς. Και όλα αυτά συνδυασμένα με μια επιθετική queer προσωπικότητα με απόκοσμη εμφάνιση και αντικομφορμιστικό μυαλό, την οποία ο μουσικός τύπος θεωρεί ως μια αληθινή μουσική δύναμη που αξίζει την προσοχή μας. Περιμένουμε με ενδιαφέρον την ανατριχιαστική εκκεντρικότητα της εμφάνισης και των ιδεών των Fever Ray στη σκηνή, καθώς μας κάνει να αισιοδοξούμε για το μέλλον και καλμάρει ελαφρώς τη στάση μας απέναντι στο ζοφερό παρόν της προβλέψιμης μουσικής βιομηχανίας που δεν είναι ικανή ούτε να ενοχλήσει ούτε να ματώσει ρουθούνι.
