Αν αναγνώστες της στήλης συμμερίζονται την πεποίθηση ότι πολλά πράγματα στη ζωή προκύπτουν με αξιοσημείωτη όσο και τυχαία αναγκαιότητα, τότε ίσως μας επιτρέψουν την κατανόηση της ευκαιρίας να παρακολουθήσουμε την ιστορική συναυλία της 7ης Μαΐου στο αγαπημένο μας Μέγαρο Μουσικής της συμπρωτεύουσας ως περίπτωση της κατηγορίας αυτής. Υπηρεσιακοί λόγοι, λοιπόν, δημιούργησαν την αναγκαία προϋπόθεση της αλησμόνητης αντάμωσής μας με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης για ένα δίπτυχο συμφωνικών αριστουργημάτων του 20ού αιώνα υπό τη διεύθυνση του Alexandre Bloch, ενός από τους πλέον ενδιαφέροντες μαέστρους της νέας εποχής, με τη σολιστική σύμπραξη ενός από τους πιο πολύπλευρους Έλληνες πιανίστες της νεότερης γενιάς, του Βασίλη Βαρβαρέσου, που πραγματοποίησε εκεί και τότε την πρώτη παγκόσμια εμφάνισή του στο επίφοβο 3ο κονσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του εορταζόμενου εφέτος Sergei Rachmaninov!
Η «καλή μέρα» προαλείφθηκε ήδη στα βαθιά έγχορδα έναρξης του κονσέρτου, με έμφαση στη μελισματική ανάπτυξη της εμβληματικής μελωδίας και με τον σολίστ να εγκαθιδρύει μια ανάλαφρη, παιγνιώδη διάθεση, με άνεση μεταπτώσεων στη διαδρομή του εκτεταμένου allegro ma non tanto για μια ανάγνωση αγνού και ανενδοίαστου ρομαντισμού. Απολαύσαμε την εσωτερική αγωγική ευπλασία, την υψηλής δακτυλικής και ορχηστρικής κομψότητας συνεργασία για μια ερμηνεία χωρίς μεγαλοστομία, με σχεδόν «θηλυκή» ευαισθησία, εμπλουτίζοντας τη δεξιοτεχνική διάσταση με λεπτότητα που ανέδειξε ενδοσκοπικά τη μελαγχολική ματιά των φωτογραφιών του συνθέτη. Στον ευπρόσδεκτο φωτισμό λεπτομερειών της ενορχήστρωσης εντάσσουμε το τρέμολο των εγχόρδων αμέσως πριν από τη δαιμονικής ασφάλειας ανάκρουση της καντέντσας, λυτρωτικά κραυγαστικής στα χέρια του Βαρβαρέσου, και -γι’ αυτό- με τη μαλακή της αποκλιμάκωση ακόμη πιο αλλόκοσμης και υποβλητικής. Η δεινότητα του Μπλοκ αποκαλύφθηκε και στη γλυπτική της ορχηστρικής έναρξης του ενδιάμεσου adagio, με τον πιανίστα θεματοφύλακα στις καμπές της αφήγησης, της δυναμικής και της εσωτερικότητας της κίνησης. Ασφαλής, μυώδης και εμπροσθοβαρής υπήρξε και η ατάκα εκτόνωση στο τελικό alla breve, με ευσταθή ισορροπία ανάμεσα στη δεξιοτεχνική έξαψη, στην ακρίβεια, στο μέτρο και στη μουσικότητα. Μια πρόκληση για πιανίστα και ορχήστρα, που ακολούθησε με επίζηλη φυσικότητα τα περιπετειώδη rubati του φιλοξενούμενού της.
Το γεγονός ότι, μετά το διάλειμμα, η ΚΟΘ έστεψε το πρόγραμμα με μια ερμηνεία τόσο υψηλού επιπέδου σε τόσο απαιτητική συμφωνία, όπως η 2η από τις 8 του Σιμπέλιους, είναι εύγλωττο για την πρόοδό της. Η ευεργετική συστηματική οργάνωση της παρτιτούρας από τον γεννημένο στη Γαλλία αρχιμουσικό έλαμψε κατεξοχήν στο μεγάλο αργό μέρος, στα pizzicati των εγχόρδων, στις παρεμβάσεις των κόρνων, στην τεράστια παύση καταμεσής της κίνησης, στη νευρωτική της κορύφωση. Μεγάλη ώρα και η άνθηση του γ΄ μέρους, με πλήρη κι όμως ευάερο έλεγχο των οργανικών συνεργειών (αξιομνημόνευτες και εδώ οι βαθιές σονοριτέ των εγχόρδων). Τέλος, βαρυσήμαντη η μετάβαση στο φινάλε, στωική και με σοφή διατήρηση αποθεμάτων για την τελική, βορβορώδη και ιδεατά ατέρμονα κορύφωση μιας συμφωνικής ολοκλήρωσης προορισμένης κατευθείαν για την ψυχή των τυχερών παρισταμένων…
