Το έργο της Αμερικανίδας Άννα Ζίγκλερ βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Βρετανίδας επιστήμονος Ρόζαλιντ Φράνκλιν, που κατόρθωσε για πρώτη φορά να «φωτογραφίσει» το ανθρώπινο DNA (με τη φωτογραφία της αρ. 51 που δίνει τον τίτλο στο έργο) και να αποτυπώσει εργαστηριακά τη διττή, ελικοειδή, κλειστή γεωμετρικά και ανοιχτή στερεομετρικά μορφή του. Πράγμα το οποίο μας άνοιξε έναν δρόμο για να ανατρέξουμε στις πρωταρχικές πηγές της ζωής, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα την αδυναμία μας να λύσουμε ολικά το αίνιγμά της. Όχι τόσο το από πού προήλθε (τα αμινοξέα δεν αρκούν ως απάντηση), όσο το πού πηγαίνει και ποιος είναι τελικά ο σκοπός της.
Δεν πρόκειται για ένα ερώτημα μεταφυσικό ή θεολογικό, αλλά για το κατ’ εξοχήν ερώτημα που αφορά την ίδια την ύπαρξη. Επειδή η ατέρμων ελικοειδής δομή του ανθρώπινου DNA, κλειστή συνάμα και ανοιχτή, προάγει στο άπειρον τη δυνατότητα του ανθρώπου να είναι και να δρα συγχρόνως ως σκεπτόμενο υποκείμενο και αντικείμενο, κύριος ή δούλος της ίδιας του της σκέψης! Πράγμα που μπορεί να τον οδηγήσει στη μεγαλοφυΐα ή, συχνότερα, σε καταστροφική τρέλα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ανακάλυψη αυτή της Φράνκλιν αντανακλούσε, κατοπτρικά και ομοιοπαθητικά, το «παράδοξο» της διττής, χαρισματικής γυναικείας προσωπικότητάς της: από τη μία μεριά, προστάτευε τον εύθραυστο εσωτερικό της κόσμο από αδιάκριτες ματιές, έχοντας εκούσια περιβληθεί με μια αδιαπέραστη «πανοπλία» που την έκανε αόρατη και, από την άλλη, η «πανοπλία» της ήταν από μέσα διαφανής και διάτρητη, αφήνοντας το φως που εξέπεμπε να βγαίνει προς τα έξω είτε σαν κύμα είτε σαν δέσμη σωματιδίων, προβάλλοντάς την διαφορετικά κατά περίπτωση, άλλοτε σαν ακέραιη εικόνα, άλλοτε σε ψηφίδες φωτός και σκότους. Η θεμελιακή αυτή αντίφαση επηρέασε μοιραία και καθοριστικά τη ζωή της, καθώς την έκανε δυσνόητη, σκοτεινή, «μη συνεργάσιμη» και την απομόνωσε από τον κόσμο, ακόμη και από τους άνδρες στενούς συνεργάτες της, με τελικό αποτέλεσμα την κατάφωρη αδικία να μην συμπεριληφθεί στην ομάδα των επιστημόνων συνεργατών της (Ουίλκινς, Ουάτσον, Κρικ) που έλαβαν το βραβείο Νόμπελ το 1962, παρότι ήταν η βασική συντελεστής της μεγάλης επιτυχίας.
Η απάντηση που δίνουν συνήθως οι μελετητές της ιστορίας αυτής είναι ότι παραλήφθηκε λόγω της γυναικείας ιδιότητάς της και του κλίματος δυσπιστίας που επικρατούσε τότε στην ανδροκρατούμενη επιστημονική κοινότητα για τις γυναίκες επιστήμονες. Αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο. Η Φράνκλιν κυρίως, και οι άλλοι ρόλοι, ιδίως του κοντινού της Ουίλκινς, είναι ιδιαίτερες «ψυχές» πέρα από το δεδομένο τους φύλο, που χρειάζεται καθεμία τη δική της ανάλυση, σε κυμαινόμενο ύφος απροσδιοριστίας.
Σε κάθε περίπτωση, η προσωπικότητα της Φράνκλιν και το «αίνιγμά» της αποτελούν τον κύριο άξονα πέριξ του οποίου περιστρέφεται το έργο. Η αναλυτική σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, στην προσεγμένη μετάφραση του Αντώνη Πέρη, το βλέπει καθαρά και στηρίζει επάνω του όλη την παράσταση, «χτίζοντάς» την στα πρόσωπα και στο «ήθος» τους (χαρακτήρα). Ιδίως επάνω στον σύνθετο χαρακτήρα της εβραϊκής καταγωγής «κλειστής» Ρόζαλιντ Φράνκλιν και, κατά δεύτερο λόγο, στο ήθος του Μόρις Ουίλκινς, που εκπροσωπεί με σημαίνοντα τρόπο το ανδρικό της «άλλο». Η μορφή της Φράνκλιν δίνεται λεπτομερειακά και σε βάθος από την εξαιρετική, λιτότατη Λένα Δροσάκη που παίζει με τα μάτια, με ομιλούσες σιωπές, με εύγλωττες παύσεις και με το αινιγματικό μειδίαμα μιας αρχαϊκής κόρης. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης (Μόρις Ουίλκινς) στέκει άριστα δίπλα της ως αυτόνομη ανθρώπινη οντότητα και συγχρόνως ως ταγμένο, ισόβιο, δίδυμο, αντίδικο και ομόλογο μαζί, «έτερό» της.
Οι άλλοι ηθοποιοί, Μάνος Στεφανάκης, Δημήτρης Πασσάς, Δημήτρης Μαγγίνας, αποδίδουν διακριτά και με λόγο γνώσης τους ισοδύναμους παράπλευρους ρόλους. Τα σημαίνοντα σκηνικά-κοστούμια της Άσης Δημητρολοπούλου, οι καίριοι φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου, τα άρτια βίντεο-τρέιλερ του Γκόραν Γκάγκιτς, η ωραία μουσική της Αλεξάνδρας Κατερινοπούλου, όλα συμβάλλουν στο θαυμαστό αποτέλεσμα.
