Θεατρικές παραστάσεις, δρώμενα, θεατρικό παιχνίδι γίνονται εργαλεία θεραπευτικής παρέμβασης μέσα σε χώρους όπου παρέχεται νοσηλευτική φροντίδα και μάλιστα σε επίπεδο Τριτοβάθμιας Περίθαλψης. Το νοσοκομείο αποτελεί δυνάμει χώρο όπου οι θεατρικές πρακτικές και γενικότερα οι ποικίλες παραστασιακές παρεμβάσεις συμπληρώνουν την ολιστική θεώρηση στην αντιμετώπιση συγκεκριμένων, κυρίως χρόνιων ασθενειών, και μάλιστα όταν οι ασθενείς είναι παιδιά.
Ο Ντέιβιντ Ουάλιαμς, Βρετανός ηθοποιός και συγγραφέας, γράφει το μυθιστόρημα «Η συμμορία του μεσονυχτίου» το 2016, γνωρίζοντας άμεση επιτυχία και έχοντας στο επίκεντρο ένα συμβατικό νοσοκομείο. Το βιβλίο δεν άργησε να βρει τον δρόμο του προς τη σκηνή του θεάτρου για παιδιά, μια και ο συγγραφέας συντάσσει το κείμενο με σεναριακή λογική και εξόχως θεατρική άποψη, κάτι που απηχεί τόσο στο χτίσιμο των χαρακτήρων όσο και στην οργάνωση των επεισοδίων. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα κάπως παρηκμασμένο αγγλικό νοσηλευτικό ίδρυμα, στο οποίο εισάγεται ο Τομ έπειτα από ένα σχολικό ατύχημα. Εκεί νοσηλεύεται σε έναν θάλαμο με άλλα τέσσερα παιδιά, που το καθένα έχει τη δική του ιστορία.
Στα πρόσωπα του έργου συγκαταλέγονται ο αινιγματικός, αλλά καλοκάγαθος θυρωρός, ο τυπολάτρης διευθυντής του νοσοκομείου, ο ειδικευόμενος γιατρός, η καθαρίστρια και η αυστηρή προϊσταμένη νοσηλεύτρια του θαλάμου. Ο Τομ, η Άμπερ με τα σπασμένα άκρα, ο Τζορτζ, που λατρεύει τις σοκολάτες, ο Ρόμπιν, που προς το παρόν δεν βλέπει καθόλου, και η 10χρονη Σάλι, που την περισσότερη ώρα κοιμάται λόγω της οργανικής της εξάντλησης, είναι τα παιδιά-μέλη της παράδοξης παιδικής συμμορίας που νυχτοπερπατάει μετά τα μεσάνυχτα στις πτέρυγες του νοσοκομείου. Ζητήματα όπως οι προβληματικές οικογενειακές σχέσεις, οι αγωνίες των παιδιών, η ασθένεια και η θεραπεία, η παραμέληση, η γραφειοκρατική αναλγησία θίγονται με τρόπο εξαιρετικά οξυδερκή και χιουμοριστικό.
«Η συμμορία του μεσονυχτίου», που ανεβαίνει ως παράσταση για παιδιά στο Θέατρο Άνεσις, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη και μετάφραση-δραματουργική επιμέλεια Άνδρης Θεοδότου, διατηρεί και ενισχύει όλα τα στοιχεία της γραφής του Ουάλιαμς. Η παράσταση εξελίσσεται γοργά, ενώ με κεντρική σκηνική άποψη τον παιδικό θάλαμο του νοσοκομείου παρουσιάζονται μια σειρά από ευέλικτες, φρέσκιες σκηνικές λύσεις, ώστε ο βασικός χώρος να μεταλλάσσεται ακολουθώντας τις σεναριακές ανάγκες (σκηνικά: Αρετή Μουστάκα). Κάποιες ωστόσο σκηνογραφικές λεπτομέρειες, κυρίως στην εισαγωγή της παράστασης και στη χρήση των πολυμέσων θα μπορούσαν να έχουν πιο επιδραστική χρήση, αλλά η υποκριτική άνεση της ομάδας των ηθοποιών και η καλή οργάνωση των διαλόγων αποζημιώνουν, όπως και σκηνές σαν το ταξίδι της γηραιάς ασθενούς με τη βοήθεια των μπαλονιών. Τα κοστούμια (Ιφιγένεια Νταουντάκη) ακολουθούν τη λογική του μυθιστορήματος.
Η παράσταση έχει ποιοτικούς, χιουμοριστικούς διαλόγους, ατμόσφαιρα παιδικότητας που αντιδιαστέλλεται με τη συνθήκη νοσηλείας. Η ομάδα των ηθοποιών χτίζει τους χαρακτήρες προοδευτικά, με φροντίδα. Ο ρόλος του Δημοσθένη Φίλιππα ως θυρωρού λειτουργεί ως ο άξονας γύρω από τον οποίο χτίζεται το μυστήριο, ενώ τόσο ο Μάριος Κρητικόπουλος στον ρόλο του Τομ όσο και οι Βασίλης Παπαδημητρίου, Φοίβος Σαμαρτζής ως Τζορτζ και Ρόμπιν αντίστοιχα ενσαρκώνουν με ακρίβεια τα πρόσωπα της ιστορίας. Η Πηνελόπη Μαρκοπούλου σκιαγραφεί καυστικά τον ρόλο τής προϊσταμένης με χρόνιο burn-out. Η Δώρα Χουρσανίδου και η Δανάη Ομορεγκιέ-Νεάνθη συμπληρώνουν με σημειολογική καθαρότητα τα κοριτσίστικα πρόσωπα της ομάδας των παιδιών, ενώ τόσο ο Θανάσης Ισιδώρου όσο και η Ανδριανή Νεοκλέους ολοκληρώνουν την ομαδική δουλειά.
Η παράσταση είναι έτσι δομημένη ώστε επιτρέπει στους ανήλικους θεατές να αντιδράσουν άμεσα σε όσα παρακολουθούν, ενίοτε να ταυτιστούν και εντέλει να διασκεδάσουν με μια καλοχτισμένη κωμωδία.
