Η κεντρική σκηνή της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση φιλοξένησε για μία και μοναδική βραδιά ένα γνήσια σουρεαλιστικό έργο που υπέγραψε ο σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου. Η ιστορία αναφέρει τα μυστήρια γεγονότα στη ζωή ενός άντρα περίπου 65 ετών, ο οποίος έχει το όνομα George. Η Αγγελική Παπούλια είχε τον ρόλο της αφηγήτριας, που με προσήλωση, ευγένεια και χάρη αφηγήθηκε την παρανοϊκή ιστορία που γέννησε το μυαλό του Φιλίππου. Απέναντί της η Παπούλια είχε μια πολυμελή ανδρική χορωδία, ενώ τη ροή του έργου έντυνε με εξαιρετικά ιντερλούδια ο Παναγιώτης Μελίδης, ο οποίος είναι γνωστός στους κύκλους της ανεξάρτητης εγχώριας ηλεκτρονικής pop με το όνομα Larry Gus.
Στην αφήγηση έχουμε μια απαρίθμηση σπονδυλωτών περιστατικών και διαφορετικών ομόκεντρων καταστάσεων γύρω από την ελαφρώς προβληματική ζωή του George. Μια ξαφνική νόσος ξετυλίγει ένα κουβάρι από μνήμες, που φτάνουν στην προβληματική σχέση με τον πατέρα, στα τραύματα από τη μητέρα και ένα αλλόκοτο ταξίδι με πλοίο, πάντα με την αδιόρατη γκιλοτίνα του θανάτου να σκιάζει κάθε σκηνή. Η σεξουαλική οδύσσεια του George διαγράφεται μέσα από διασταυρώσεις του τυχαίου με το μοιραίο.
Η Αγγελική Παπούλια υποστήριξε με αξιοθαύμαστη συνέπεια την αμφίσημη αφήγηση και τα άβολα ερωτήματα που φύτεψε η πλοκή. Ο Larry Gus έπαιξε μια σειρά από γοητευτικές και αληθινά εμπνευσμένες μελωδίες στο εκκλησιαστικό όργανο. Ο Μανούσος Κλαπάκης στήριξε με τα κρουστά την ατμόσφαιρα του έργου και στην παράσταση έδωσε ξεχωριστό βάρος η αξιοποίηση της ανδρικής χορωδίας της Κέρκυρας, με τα 18 μέλη της να αλληλεπιδρούν με τη δράση, να λιποθυμούν και να χτενίζονται.
Τα μουσικά ιντερλούδια ήταν σε πλήρη συνεννόηση με την ιστορία επιστημονικής φαντασίας και παρ’ όλες τις ανολοκλήρωτες ιδέες, η σουρεαλιστική προσέγγιση στην επίπλαστη ψευδαίσθηση των οικογενειακών σχέσεων, που θα σημάνει το τέλος του ψυχολογικού κόσμου των ηρώων, ακροβατούσε ανάμεσα στον φυλολυγισμό και τον νιχιλιστικό εφιάλτη - σαν αυτούς που ποτίζουν τις σελίδες του Τσακ Πάλανικ και εκείνους που εμπνέουν τις αποστειρωμένες, παράξενες αφηγήσεις της Λόρι Άντερσον, που συγγενεύουν με το σύμπαν του έργου.
Το «George» δεν έφτασε ποτέ τον συναισθηματικό αντίκτυπο που θα άρμοζε στο θέμα, αλλά τουλάχιστον χάρη στο μινιμαλιστικό του ύφος κατάφερε να αποφύγει τους αφηγηματικούς πλατειασμούς και τις εύκολες εντυπώσεις.
Η προσέγγιση του Φιλίππου είναι σταθερά φιλοσοφική αλλά ανθρωπολογική και το ύφος του ψυχρό, αλλά στην καρδιά του στοχαστικό. Μπορεί αυτό το κείμενο να ανήκει σε έναν συγγραφέα που φαίνεται να μην του περισσεύει οίκτος για τους ήρωές του, αλλά ποτέ δεν χάνει το ενδιαφέρον του για το δράμα των ανθρώπων που αδυνατούν να γλείψουν τις πληγές τους. Το Rosebud του George είναι καλά κρυμμένο πίσω από σκόρπιες μνήμες και η ιστορία του αποτελεί μια λυπημένη μπαλάντα, που ευτυχώς αποτυπώθηκε και στα αυλάκια ενός συλλεκτικού βινυλίου με τη φωνή του Ben Whishaw - για να έχει να αφήσει και κάτι πίσω του ο δύσμοιρος ήρωας.
