Η εμφάνιση του Δημήτρη Παπαϊωάννου στη σκηνή αποτελεί ένα πολιτιστικό γεγονός από μόνο του. Ο ίδιος, ωστόσο, είχε πολύ καλούς λόγους για να υπογράψει ένα τόσο προσωπικό έργο αγνής αυτοέκφρασης. Αν και πρόκειται για δοξασμένο δημιουργό που, στο παρελθόν, έχει μιλήσει αρκετές φορές σε αυτήν τη γλώσσα και με τα ίδια υλικά, αλλά με σαφώς πιο υπερβατικό ύφος, με το «ΙΝΚ» μας χαρίζει ένα επιφανειακά μινιμαλιστικό έργο, που εμπεριέχει όμως τη στόφα ενός σωματικού μονόλογου συμφιλίωσης και αποδοχής.
Το «ΙΝΚ» είναι μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές δουλειές του Παπαϊωάννου από την εποχή που η Ομάδα Εδάφους αψηφούσε τους νόμους της βαρύτητας μέχρι τον περσινό θρίαμβο του «Εγκάρσιου προσανατολισμού». Η συνδιαλλαγή του πλέον δεν αφορά την αναβίωση μύθων, κοσμικές ανησυχίες και αρχαίες τραγωδίες, αλλά αντλεί αμιγώς από το ασυνείδητο. Ο Παπαϊωάννου πήρε μια γενναία καλλιτεχνική απόφαση: να εκτεθεί. Και απογυμνωμένος να αφηγηθεί σωματικά πώς αντιλαμβάνεται σήμερα τη μήτρα ιδεών απ’ την οποία γεννήθηκαν τα μεγαλουργήματά του, να συμφιλιωθεί με το πέρασμα του χρόνου και να κοιτάξει κατάματα την ευθύνη του σε σχέση με τα δημιουργήματά του, απέναντι σε ένα κοινό που κανένας δεν του εγγυάται ότι δεν θα φρικάρει.
Τις αγωνίες και τα σοφά συμπεράσματά του ο Παπαϊωάννου κατάφερε να τα μεταβολίσει σε αισθήματα και μετά να τα σωματοποιήσει στην έντονη μάχη του ψαρά-θηρευτή με τον αινιγματικό, αμφίβιο επισκέπτη στη σκηνή. Μια μάχη που θα οδηγήσει στην αμφίδρομη εξημέρωση. Σε αυτόν τον τομέα ο χορευτής Šuka Horn, που πλαισιώνει τον Παπαϊωάννου, κάνει θαύματα με την παρουσία του.
Οι ηδονές που έθρεψαν την πορεία του μέσα στα χρόνια είναι βιωμένες. Δεν υπάρχει ανάγκη να ξεδιπλωθούν σε ενεστώτα χρόνο, σε μια αχρείαστη διονυσιακή πανδαισία. Αυτό το ξεχασμένο αυτονόητο των βιωμένων αισθημάτων σε μια εποχή που οι αισθήσεις (αν όχι οι εντυπώσεις) φαίνεται πως έχουν πια σημασία. Ο Παπαϊωάννου πλέον δεν έχει ανάγκη να ρίξει τα σαγόνια των θεατών στο πάτωμα. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι καταφέρνει να φτιάξει ένα έργο που θέλει να είναι πόλος έλξης των διψασμένων για ομορφιά και όσων συμφωνούν πως δεν χωράει ούτε ένα επιπλέον ακροβατικό, αν δεν είναι χρήσιμο επικοινωνιακό εργαλείο.
Στο «ΙΝΚ» τον πρώτο λόγο έχει το καταλάγιασμα της σωματικής κίνησης, και όχι η κίνηση αυτή καθαυτή. Η παράσταση συνολικά μοιάζει με επίλογο. Με ένα ήσυχο αντίο, πνιγμένο σε μια μαύρη θάλασσα. Στη βροχή δεν φαίνονται τα δάκρυα και το μαύρο πέπλο υπογραμμίζει τον θλιμμένο λυρισμό.
Αυτή ίσως να είναι η τελευταία ευκαιρία του Παπαϊωάννου να μας μιλήσει για την αναπολογητική ερωτική επιθυμία, για το πώς έκανε κεφαλοκλείδωμα στις επιταγές της queer ταυτότητας, για τους μώλωπες που μετράει από την αφοσίωση στη δημιουργία, αλλά και για την αυτοπραγμάτωσή του ως performer στη σκηνή.
Η τέχνη θα παραμείνει ζωντανή για τους ανήσυχους. Οι εμμονές δεν θα σιγήσουν. Και, όπως υπογραμμίζει η κατακλείδα της παράστασης, οι πιο σκληρές μάχες θα αντηχούν εκκωφαντικά στην υγρή άβυσσο όπως το βάρβαρο χτύπημα του χταποδιού.
