Στις 19 Αυγούστου στη Ρόδο, στο νησί των ιπποτών, ο Αντώνης Κυζούλης και η Ναταλία Καποδίστρια ζωντανεύουν τους «Μύθους της οδού Ιπποτών», μια ιστορία εμπνευσμένη από τον ομώνυμο δρόμο στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου της Ρόδου με ερμηνεύτρια την Μπέττυ Χαρλαύτη. Ο συνθέτης Αντώνης Κυζούλης μάς μίλησε λίγο πριν την πρεμιέρα για τη διαδικασία της σύνθεσης και τη σημασία αυτών των δρόμων της Ρόδου, όπως και για το πώς γεννήθηκε η ιδέα, αλλά και τη σημασία που έχει να καταπιάνεται κανείς με αυτές τις ιστορίες που κινούνται μεταξύ φανταστικού και πραγματικότητας. Τέλος, σχολιάζει και όλα όσα έχουν συμβεί στο θέατρο, προσδοκώντας όλα αυτά να μας κάνουν περισσότερο σοφούς και λιγότερο αλαζόνες. Αυτή η μία παράσταση μοιάζει να είναι απλώς η αρχή ενός νοσταλγικού ταξιδιού πίσω στον χρόνο.
Οι «Μύθοι της Οδού Ιπποτών». Θα μπορούσατε να μας μεταφέρετε σε αυτή την οδό; Ποια είναι η ιστορία;
Η οδός Ιπποτών, ειδικά για κάποιον που ζει στη Ρόδο, είναι ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς και γεμάτους φόρτιση δρόμους της πόλης. Πέρα από την εντυπωσιακή όψη αυτής της οδού, έτσι καθώς την ανηφορίζει κανείς καταλήγοντας στο Καστέλο, αποτελεί και ένα σκηνικό ικανό να τροφοδοτήσει τη φαντασία του περιπατητή με ιδέες και γεγονότα που είτε έχουν συμβεί είτε θα μπορούσαν να έχουν συμβεί ή απλώς ανάγονται στην προσωπική φαντασιακή σφαίρα κάθε ανθρώπου. Αυτό είναι και το κεντρικό νόημα αυτού του έργου, το οποίο παίρνει σάρκα και οστά μέσα από το κείμενο και τους στίχους της Ναταλίας Καποδίστρια σε συνδυασμό με τη μουσική. Και, βέβαια, ολοκληρώνεται ως προς τη μορφή του μέσα από τη σκηνοθεσία και τη θεατρική ερμηνεία της Ναταλίας Καποδίστρια και της Μπέττυς Χαρλαύτη, η οποία ερμηνεύει το έργο μουσικά.
Γράφετε τη μουσική. Θα μπορούσατε τώρα που την έχετε ολοκληρώσει να μας πείτε για τη διαδικασία σύνθεσης; Πώς ήταν αυτό το ταξίδι;
Προσωπικά, για μένα, η διαδικασία της σύνθεσης προϋποθέτει πάντα ένα ζητούμενο. Έναν στόχο. Να έχεις αποφασίσει τι θέλεις να πεις και ποια θα είναι τα στοιχεία που θα επιλέξεις μέσα από έναν ωκεανό ερεθισμάτων, προκειμένου μέσα από αυτά να αντλήσεις την έμπνευσή σου. Αυτή είναι πάντοτε για μένα η διαδικασία της σύνθεσης ενός έργου και αυτήν ακολούθησα και στους «Μύθους της οδού Ιπποτών». Η μόνη διαφορά σε σχέση με άλλα έργα που έχω γράψει είναι ότι στο έργο αυτό υπάρχει έντονο το προσωπικό βίωμα σε ό,τι αφορά τον ομώνυμο δρόμο.
Έχετε μεγαλώσει μέσα σε αυτόν τον μεσαιωνικό χαρακτήρα της Ρόδου. Είναι αναπόφευκτο να εμφανίζονται στοιχεία σε δημιουργικό επίπεδο πλέον;
Σίγουρα ναι. Και τα στοιχεία αυτά ενυπάρχουν γενικότερα στη μουσική μου, είτε με τρόπο πιο υπόγειο και αφανή είτε με τρόπο περισσότερο προφανή, όπως σε αυτό το έργο.
Δεν είναι μια αληθινή ιστορία, αλλά και ούτε μια ψεύτικη, σωστά;
Θα μπορούσε να είναι αληθινή, αλλά σίγουρα εν αγνοία μας. Θέλω να πω ότι δεν λάβαμε υπόψη ένα συγκεκριμένο γεγονός. Τόσο η Ναταλία μέσα από τα κείμενα και τους στίχους της όσο και εγώ μέσα από τη μουσική κάναμε μια απόπειρα καταβύθισης στην κυτταρική μας μνήμη. Ταυτόχρονα, βέβαια, γίνεται και χρήση αλληγορικών στοιχείων που πολλές φορές ακουμπούν έντονα τη σφαίρα του φανταστικού.
Πώς γεννήθηκε η ιδέα;
Αφενός, μέσα από τη βιωματική σχέση που έχω με την οδό Ιπποτών και, αφετέρου, μέσα από την εκτίμηση που τρέφω για τη Ναταλία Καποδίστρια και την Μπέττυ Χαρλαύτη. Η προοπτική της δημιουργίας ενός έργου όπου θα συνυπήρχαμε και οι τρεις υπήρξε για μένα το βασικό σημείο εκκίνησης της μουσικής σύλληψης του έργου.
Θα είχε νόημα αυτή η παράσταση να ταξιδέψει και εκτός των τειχών της Ρόδου;
Εάν η εργασία αυτή έχει επιτελέσει τον κύριο στόχο της, να αποτελεί δηλαδή καταρχήν ένα αληθινό έργο τέχνης, τότε φυσικά μπορεί να σταθεί οπουδήποτε. Δίχως όμως ποτέ να απουσιάζει η αναφορά στο σημείο εκκίνησης αυτής της εργασίας.
Βρίσκετε ανακούφιση στη σύνθεση;
Μόνο κατά την ολοκλήρωση ενός έργου. Και η ανακούφιση αυτή διαρκεί για πολύ λίγο. Μετά ξεκινάει και πάλι η αγωνία για το επόμενο.
Πώς αισθάνεστε με όλα αυτά που συμβαίνουν στον χώρο του θεάτρου;
Εάν εννοείτε όλες αυτές τις θλιβερές αποκαλύψεις της τελευταίας περιόδου, οπωσδήποτε αισθάνομαι όπως κάθε άνθρωπος, αποτροπιασμό. Και το ίδιο αισθάνομαι και για κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας όπου συμβαίνουν ανάλογα φαινόμενα. Μακάρι μέσα από αυτή την ιστορία να γίνουμε περισσότερο σοφοί και ολιγότερο αλαζόνες.
