Μπορεί ο Μάριους Φον Μάγενμπουργκ, που έχει γράψει το έργο, να είναι ένας σύγχρονος θεατρικός συγγραφέας όχι ιδιαίτερα γνωστός στη χώρα μας, όμως όσοι τον γνωρίζουν και τον έχουν διαβάσει ή έχουν δει μιλούν για έναν σύγχρονο, υποδόρια πολιτικοποιημένο και με βαθιές υπαρξιακές ανησυχίες δραματουργό που τα έργα του καθηλώνουν τόσο από την ανάγνωση των λέξεών του όσο και από τα σκηνικά περιθώρια που αφήνει στους σκηνοθέτες που θα καταπιαστούν μαζί του.
Μπορεί ο Γιώργος Κουτλής, που έχει σκηνοθετήσει το έργο για το Φεστιβάλ Αθηνών, να είναι ένας νέος σκηνοθέτης ιδιαίτερα γνωστός στη χώρα μας, είναι όμως και ένας σκηνοθέτης που γοητεύεται και το δείχνει πάνω στη σκηνή από έργα σαν αυτό, τα οποία αγγίζουν το κέντρο της ύπαρξης, έχουν θράσος και ευστοχούν στο πώς καταπίνουν τις πραγματικότητες. Είναι φανερό πως ο Γιώργος Κουτλής πήρε στα χέρια του το έργο, εντόπισε αμέσως την πανανθρώπινη πολιτική ευστοχία του, βρήκε τους τρεις κατάλληλους ηθοποιούς, άφησε τις λέξεις να οδηγήσουν τη σκηνογραφία και να ξεράσουν το ηχοτοπίο, καταφέρνοντας έτσι να πετάξει στις μούρες μας ένα ανέβασμα που θα ζήλευαν τα ίδια τα δάχτυλα του Μάγενμπουργκ καθώς έγραφε το έργο.
Πεινάς; Να δω την πληγή σου; Πεινάς; Και καμιά απάντηση δεν μπορεί να χορτάσει την πείνα των ανθρώπων σήμερα, που τροφοδοτούν προσωρινά τις ζωές τους με κομμάτια των άλλων, με τον φόβο πάντα καλά δεμένο στην κουπαστή της ζωής σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αυτά και άλλες τόσες υπαρξιακές, απόλυτα ανθρώπινες ατέλειες εντόπισε ο Κουτλής στο έργο και φρόντισε δεξιοτεχνικά να είναι διαρκώς παρόντα στη σκηνή με έναν σκοτεινό, θρασύ, σουρεαλιστικό και καταιγιστικό τρόπο, αναγκάζοντάς σε πολλές φορές να γελάσεις χωρίς να θες, γιατί το ανέβασμα λειτουργεί σαν καθρέφτης της ίδιας μας της ύπαρξης.
Ήρωες καρικατούρες, υπερβολικοί, ιστορία αλλοπρόσαλλη, λέξεις πολλές φορές ακατανόητες στην εκφορά τους, μα με αυτήν την τρομακτική οικειότητα να είναι εκεί, παρούσα και να σε αναγκάζει να μην πολυκουνηθείς από τη θέση σου μην και βρεις ξαφνικά τον εαυτό σου ως μέρος της εκεί σκηνικής πραγματικότητας.
Ο Γιώργος Κουτλής για ακόμα μια φορά επιτρέπει στο παιδί που κρύβει μέσα του να σκηνοθετήσει ένα έργο ενός σπουδαίου και ευτυχώς ακόμα ενεργότατου συγγραφέα, και έτσι, παίζοντας με θράσος και σεβασμό με τις λέξεις, φτάνει στον πυρήνα του έργου, δημιουργώντας εικόνες συμβολικές, εικόνες τρομακτικές, εικόνες. Συγγενεύει με τον συγγραφικό ρυθμό του έργου και σαν δίδυμα αδέρφια κατορθώνει να σχηματίσει ένα μοναδικό θεατρικό κρεσέντο, που σου επιτρέπει να εντοπίσεις μέσα σε αυτό βαθιά κρυμμένα μυστικά της ελληνικής πραγματικότητας.
Σύμμαχοί του σε αυτό το ταξίδι, τρεις σπουδαίοι ηθοποιοί που δημιουργούν ρόλους, κατασπαράζουν χαρακτήρες, ξερνούν λέξεις με τρόπο που σε οδηγούν σε αυτήν την οικειότητα με το περιεχόμενου του έργου.
Ο Βασίλης Μαγουλιώτης είναι στιβαρός, σαφής και συγκεκριμένος, την ώρα που ο Θάνος Λέκκας έχει καταπιεί τον εαυτό του και άλλους 100 ηθοποιούς που τους κουβαλάει πάνω του σαν πούπουλο και μπορείς σχεδόν να τους αγγίξεις ή να τους βγάλεις από τις τσέπες του. Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, με κεντημένους ρόλους, με απόλυτη ακρίβεια φωνής και σώματος, είναι εκεί για να συμπληρώσει ένα αψεγάδιαστο υποκριτικό κάδρο, απόλυτα εναρμονισμένο με τη σκοτεινιά του σκηνογραφικού κόσμου της Εύας Γουλάκου και δεμένο με τα μουσικά βουητά του Jeph Vanger. Η σωματική και η λεκτική ακρίβεια των τριών αυτών ηθοποιών είναι και η διαδρομή για αυτό που πρόκειται να τους συμβεί στο μέλλον, το οποίο ενδεχομένως και ευτυχώς δεν γνωρίζουν ακόμα.
Πίσω από το έργο διέκρινα μια ομάδα, ένα συλλογικό εγχείρημα, το άθροισμα εναρμονισμένων ξεχωριστών προσωπικοτήτων που συνδέθηκαν και οδηγήθηκαν σε ένα τέτοιο θεατρικό άρτιο αποτέλεσμα.
Στο τέλος ακούγεται η ερώτηση: «Φοβάσαι;». Και πριν προλάβω να απαντήσω το μεγάλο μου ναι, τα φώτα έσβησαν. Και έμεινα με αυτό το θεατρικό αριστούργημα σε καρδιά και μυαλό. Αν βρεθεί ξανά στο θεατρικό σας διάβα, απλώς αρπάξτε το.
