Ο νέος προικισμένος ανερχόμενος σκηνοθέτης Παντελής Φλατσούσης, βραβευμένος από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών ως νέος καλλιτέχνης για το σύνολο των μέχρι τώρα σκηνοθεσιών του, παρουσιάζει τη νέα δουλειά του στον καινούργιο, πολύ όμορφο θεατρικό χώρο της Κυψέλης, στην οδό Ιθάκης 32. Με τον τίτλο: «Μετά το τέλος του κόσμου· ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων», σε κείμενο του ίδιου, της ομάδας αλλά και του κοινού που συμμετέχει με ιδιότυπο τρόπο, μέσω podcast ή απαντώντας απ’ ευθείας από τα κινητά σε ερωτήσεις που του τίθενται, πάντα σε σχέση με επιθυμίες που ποτέ δεν εκπληρώθηκαν και σχέδια που ματαιώθηκαν.
Σε δραματουργική επεξεργασία της Παναγιώτας Κωνσταντινάκου και της Έλενας Τριανταφύλλου, με τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου σε ραδιοφωνικό στούντιο από τον Κωνσταντίνο Ζαμάνη, με τους πολύ καλούς ηθοποιούς Γιώργο Κριθάρα και Άλκηστι Πολυχρόνη να υποδύονται αφοπλιστικά τους Broadcasters, σε μια ανοικτή συζήτηση για τον χαμένο χρόνο. Με ηχητικό σχεδιασμό και πρωτότυπη μουσική του Παναγιώτη Μανουηλίδη, φωτισμούς του Τζάνου Μάζη.
Το σκεπτόμενο έργο - παίγνιο - παράσταση διερευνά τη «χάρτα» των ανεκπλήρωτων επιθυμιών και των ματαιωμένων σχεδίων, που συναποτελούν το ‘είναι’ μας ως μέρος αναπόσπαστο και οργανικό. Ποια είναι η δυναμική τους; Ποια μπορεί να είναι η λειτουργία τους σε επίπεδο τόσο ατομικό όσο και συλλογικό σε έναν κόσμο σημαδεμένο από την πανδημία, όπου το μέλλον αποτελεί ένα ανοιχτό διακύβευμα; Ποια η θέση των ματαιωμένων σχεδίων σε μια κοινωνία προσανατολισμένη στην επιτυχία; Μπορεί ένα «αρχείο ματαιωμένων σχεδίων, ένα αρχείο συσσωρευμένων ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων», να αποτελέσει εφαλτήριο για μια νέα κοινωνία;
Ερωτήματα που μοιάζουν απλά αλλά κρύβουν μέσα τους μια φιλοσοφική ενατένιση της ζωής. Από το πρόγραμμα της παράστασης μεταφέρω δύο αποσπάσματα, μέρος της σειράς podcast «Αρχείο ματαιωμένων σχεδίων».
«Αυτές τις μέρες ζούμε ακριβώς επάνω στα ματαιωμένα σχέδια. Αν δούμε την Ιστορία μέσα από μια οπτική, θα την δούμε ως μια ιστορία ματαιωμένων σχεδίων. Γιατί πράγματι είναι μια ιστορία ματαιωμένων σχεδίων, καθώς σε κάθε στιγμή υπάρχουν προσδοκίες που ντύνονται με σχέδια, αν θέλουμε ουτοπικά χρώματα, και στη συνέχεια όλα αυτά δημιουργούν απογοητεύσεις, γιατί είτε δεν πετυχαίνουν, είτε αν πετύχουν γυρνούν στο αντίθετό τους (…) Τα ματαιωμένα σχέδια, όταν πια περάσεις αυτό το σημείο, που γίνονται δικά σου, επιζούν. Επιβιώνουν με πολλούς τρόπους και ποτέ δεν ξέρεις πώς επιβιώνουν ή ξανάρχονται. Τελικά, ίσως να μην υπάρχουν καν ματαιωμένα σχέδια, αν σκεφτείς ότι το βάρος της λέξης είναι στο σχέδιο. Ήδη κάτι έχει συμβεί εκεί πέρα, έχει διαμορφωθεί μια τάση, την οποία θα ακολουθήσεις κάποια στιγμή στο μέλλον…».
Τα πιο πάνω θα μπορούσα ίσως απ’ τη μεριά μου να τα συνοψίσω: «Το βάρος των γεγονότων της αφήγησης καμπυλώνει τον χρόνο τους, και τότε τα γεγονότα συμβαίνουν στον χρόνο της αφήγησής τους, όπως θα συνέβαιναν αν είχαν συμβεί στην αφήγηση του χρόνου τους». Αυτή η δυναμική και εν δράσει σύλληψη του όντος είναι το «κάτι ιδιαίτερο» στην τέχνη του Παντελή Φλατσούση, που, τόσο νέος, σκέπτεται, αφηγείται, παριστάνει, σκηνοθετώντας τελεολογικά τις ιστορίες του μέσα στην Ιστορία. Πρέπει γι' αυτό να τον προσέξουμε.
Μία παράσταση που θα μπορούσαμε άνετα να την χαρακτηρίσουμε ως επιτομή του «μοντέρνου», με την καλή έννοια βέβαια του πολυχρησιμοποιημένου όρου.
