Το έργο της Βίλης Σωτηροπούλου «Ο Μπέμπης» μας μιλάει για ένα καυτό σήμερα θέμα, την κακοποίηση των παιδιών στις οικογένειες και στα ιδρύματα. Ξεκινώντας από μια ρεαλιστική βάση, να μας περιγράψει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες, η συγγραφέας δεν μένει στα συμπτώματα αλλά ανοίγεται στις αιτίες του νοσηρού κοινωνικού φαινομένου. Το έργο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο έχει τη μορφή ενός μονολόγου του «μπέμπη», δυόμισι χρονών, που μας αφηγείται στην παιδική του γλώσσα όλη την ιστορία του, με πλήρη, όμως, συνείδηση του χρόνου που ξετυλίγει ανάποδα έως την τραυματική στιγμή του βίαιου χωρισμού του, μαζί με τα μεγαλύτερα αδέρφια του, από την προβληματική μητέρα, η οποία τον αγαπάει παράφορα, αλλά με τον δικό της τρόπο.
Το δεύτερο μέρος του έργου, μετά από 29 χρόνια, είναι ένα εν δυνάμει θρίλερ, καθώς μια ψυχολόγος μαζί με έναν αστυνόμο επισκέπτονται κρυφά τα υπόγεια ενός κλειστού πια «Ιδρύματος» ανηλίκων, σε μια προσπάθεια να διαλευκάνουν μια σκοτεινή υπόθεση βασανισμών και ασέλγειας. Θα περάσουν εκεί μια νύχτα παγιδευμένοι και θα οδηγηθούν απρόσμενα στην ταυτότητα του Μπέμπη, αλλά και στην οιονεί τραγική τους «αναγνώριση»: είναι αδέλφια!
Αυτή είναι η υπόθεση του έργου, που απηχεί, ασφαλώς, τον αρχετυπικό μύθο του Ορέστη και της Ηλέκτρας, η αμοιβαία τραγική αναγνώριση των οποίων κάνει να φουσκώσει ακόμη περισσότερο το ποτάμι του χυμένου συγγενικού αίματος στις φερώνυμες τραγωδίες. Είναι όμως γεγονός ότι όλες οι τραγικές αναγνωρίσεις δεν οδηγούν υποχρεωτικά στη συγγενική αιματοχυσία. Υπάρχουν αναγνωρίσεις, όπως στον «Ίωνα», στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις», στην «Ελένη» και στην «Υψιπύλη» του Ευριπίδη, που τελειώνουν ειρηνικά, συμφιλιωτικά.
Το έργο της Βίλης Σωτηροπούλου είναι μια σύγχρονη, «μοντέρνα» τραγωδία, με τα δύο αδέρφια να φεύγουν στο τέλος λυτρωμένα από το βάρος της οικογενειακής κατάρας. Με αυτήν την έννοια είναι ένα έργο πολιτικό και πάντα επίκαιρο.
Η σκηνοθέτιδα Άσπα Τομπούλη στο Θέατρο «Αλκμήνη» πιάνει το νήμα του έργου από την άκρη και το ξετυλίγει ισόρροπα, με άκρα συνέπεια ύφους και ήθους, στα δύο μέρη. Όχι ως διήγηση συμβεβηκότων σε ακολουθία γραμμική, αλλά ως πύκνωση συμβάντων σε άτυπο, συμπαντικό, ολικό χρόνο. Η διαφορά είναι, βέβαια, τεράστια, επειδή επιτρέπει στο μυθικό στοιχείο να διεισδύσει από τις αδιόρατες ρωγμές τού λογικά ορθοτομημένου κειμένου και να το «διαβρώσει» ευεργετικά, με τον έλεο και με τον φόβο.
Η άρτια διδασκαλία των ρόλων φέρει ως ώριμο καρπό συγκλονιστικές ερμηνείες. Η Ροζαμάλια Κυρίου, στο πρώτο μέρος, στον μονόλογο του «Μπέμπη», πιάνει γερά το αφηγηματικό νήμα του έργου από την άκρη και με μια αποφασιστική κίνηση το ξηλώνει, για να δούμε τη μέσα πλούσια εικόνα. Στο δεύτερο μέρος παρακολουθούμε το «θρίλερ» γάτας - ποντικού σε εναλλασσόμενους ρόλους: Είδαμε την έξοχη, αυξημένης υποκριτικής ευαισθησίας, Αντιγόνη Δρακουλάκη να δίνει όλες τις πτυχές του δυναμικού αλλά πάσχοντος ρόλου της. Και τον προικισμένο με οξύτατα ανακλαστικά, νέο ηθοποιό Θέμη Καρποδίνη να ανταποκρίνεται άμεσα στα εξωτερικά - εσωτερικά ερεθίσματα του «ραγισμένου» ρόλου του. Στον πιο αχάριστο ρόλο, της προβληματικής μητέρας, η συγγραφέας Βίλη Σωτηροπούλου κατορθώνει, με ευθύβολες παρεμβάσεις και ουσιώδεις υπογραμμίσεις, να μας τον κάνει οικείο.
Τα σκηνικά - κοστούμια της Μαρίας Καραθάνου «ηχούν», η μουσική του Δημήτρη Οικονομάκη έχει όγκο, οι φωτισμοί του Μανώλη Μπράτση «άπτονται», τα video art του Διονύση Σιδηροκαστρίτη λειτουργικά.
