Συναντηθήκαμε με τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη στο Πεδίον του Άρεως έπειτα από γύρισμα για το σίριαλ «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα». Ήρθε παρέα με την αγαπημένη του Όλιβ, το σκυλάκι του, που παρέμεινε μαζί μας καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης να παίζει και να χαίρεται ελεύθερα το αγαπημένο τους πάρκο στο κέντρο της πόλης, που ξεκάθαρα αγαπούν και οι δύο. Τον συναντήσαμε λίγο πριν τη πρεμιέρα με την ομάδα της οποίας είναι συνοδοιπόρος από τη γέννησή της έως σήμερα, τους C for Circus, με τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, που κάνει πρεμιέρα στις 19 Μαΐου στο Θέατρο «Τζένη Καρέζη».
Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ταπεινά και χωρίς να περιαυτολογεί ξεδίπλωσε πτυχές τής πολύπλευρης δημιουργικής του δραστηριότητας που, αν τις αθροίσεις ερήμην του, συνειδητοποιείς ότι μιλάς με έναν ηθοποιό, έναν μουσικό, έναν φωτογράφο, έναν άνθρωπο που μόνος του κατάφερε να ανακαλύψει τον εαυτό του, τον χάιδεψε, τον καλλιέργησε και τον άφησε ελεύθερο να αναπνέει εκεί έξω. Είναι από αυτές τις περσόνες που μπορούν εύκολα με την απλότητα της αφήγησής του να σε κάνουν να αγαπήσεις αυτά που έμφυτα μπορούν να προκύψουν από μέσα σου και να βρεις τον δρόμο για να γίνουν σπουδαία. Αυτός είναι ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης.
Θα ήθελες να μας συστήσεις την ομάδα C for Circus;
Ιδρύθηκαν το 2008 μέσα από το ερασιτεχνικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη. Ήμασταν σε φοιτητική ομάδα και κάποια στιγμή αποφασίσαμε όλοι μαζί ότι θέλαμε να ασχοληθούμε πιο επαγγελματικά με το θέατρο. Αυτό δημιουργεί κάπως και την ταυτότητα της ομάδας. Ποτέ κανένας δεν είχε μεγαλεπίβολα σχέδια να κάνει καριέρα στο θέατρο ή να δημιουργήσει κάτι μόνος του. Κοινά ξεκινήσαμε και κοινά πορευτήκαμε κι αυτό δημιούργησε μια κολεκτίβα με συλλογική δουλειά στον τρόπο αποφάσεων, σε συνσκηνοθεσία πολλών παραστάσεων, στον τρόπο που επιλέγουμε τα έργα και στο τι θέλουμε να πούμε. Όλα έχουν να κάνουν καθαρά με το τι θέλουμε να εκφράσουμε προς τα έξω, ποια είναι η πραγματική ανθρώπινη ανάγκη μας, παρά με το εμπορικό κομμάτι του θεάτρου.
Άλλαξε αυτό καθόλου στην πορεία, όταν άρχισε η ομάδα να γίνεται πιο γνωστή;
Καθόλου. Από το 2018, με το «Δαχτυλίδι της μάνας», ξεκινήσαμε να έχουμε περισσότερη ορατότητα στην Αθήνα, αλλά δεν αλλάξαμε τον τρόπο επιλογής των έργων μας. Όλοι μας είμαστε ενεργοί ηθοποιοί στην τηλεόραση, σε παραστάσεις, είμαστε καλυμμένοι βιοποριστικά μέσα από την τέχνη που κάνει ο καθένας, οπότε η ομάδα αφορά αποκλειστικά αυτά που εμείς θέλουμε να πούμε.
Άρα η ομάδα είναι το σημείο με τις λιγότερες καλλιτεχνικές εκπτώσεις;
Ακριβώς. Γιατί στις υπόλοιπες δουλειές γίνονται συχνά πολλές εκπτώσεις επειδή θέλεις να συμπεριλαμβάνεις περισσότερο κόσμο. Εμείς όμως στην ομάδα δεν κάνουμε εκπτώσεις.
Διακρίνω αυτή την αυτοοργάνωση στην ομάδα. Υπάρχουν και αδιέξοδα;
Είναι τεράστια. Αρχικά είναι τεράστιος ο κόπος τού να παραμείνεις ομάδα. Γι’ αυτό συνεχίζουμε να μένουμε, γιατί είναι λες και ψάχνουμε τον τρόπο για να μείνουμε. Να αντέξουμε. Οι δυσκολίες που έχουμε αντιμετωπίσει και μεταξύ μας για να συναποφασίσουμε κάποια πράγματα, το να μπορέσει να είναι βιώσιμη μια τέτοια ομάδα. Είναι πάρα πολλά τα ζητήματα. Αυτό που μας κρατάει εμάς είναι η φιλία, η παρέα. Δεν είμαστε μόνο συνεργάτες. Είμαστε αδελφικοί φίλοι.
Δεν σε τρομάζει όταν μπλέκονται οι δουλειές με τις παρέες και τους φίλους;
Πολύ. Νομίζω πως περνάμε και μια τέτοια φάση τώρα. Ο «Γλάρος» έρχεται σε ένα κομβικό σημείο. Έχουμε μεγαλώσει πια. Ο καθένας κάνει και τις δουλειές του και χρειάζονται πολύ λεπτοί χειρισμοί στη μεταξύ μας επικοινωνία για να μην διασπαστεί αυτό που έχουμε κατακτήσει τόσα χρόνια. Γιατί, όντως, όσο καλύτερα γνωρίζεις τον άλλον, όσο περισσότερο τον θεωρείς οικογένειά σου, είναι και πιο εύκολο να του επιβληθείς, να χρησιμοποιήσεις μεθόδους πιο κτητικές απέναντί του. Είναι η άλλη πλευρά της οικειότητας.
Πώς επιλέξατε τον «Γλάρο» του Τσέχοφ;
Αρχικά, όταν ξεκίνησε η ομάδα, συνσκηνοθετούσαμε. Μετά αποφασίσαμε ότι αν κάποιος από την ομάδα έχει ανάγκη να πει κάτι προς τα έξω, άρα θα αναλάβει και τη σκηνοθεσία, εμείς θα τον ακολουθούμε εφόσον μας αφορά. Τη δεδομένη στιγμή ήταν μια μεγάλη ανάγκη του Νικόλα Παπαδομιχελάκη, του σκηνοθέτη. Εκεί που εστιάζει η δική μας παράσταση και ο Νικόλας είναι στη διαμάχη τού παλιού με το νέο. Και σ’ αυτό ήθελε να εστιάσει και ο ίδιος ως ένας νέος ηθοποιός που προσπαθεί να βρει, όπως συμβαίνει και με την ομάδα, τον τρόπο να αρθρώσουμε λόγο στη σύγχρονη εποχή απέναντι στο «κατεστημένο» το υπάρχον, το θεατρικό. Το συναντάμε μπροστά μας.
Η ομάδα διατηρεί τη ζωντανή μουσική και γενικά τα ιδιαίτερα υλικά της σ’ αυτό το ανέβασμα;
Αυτά τα υλικά είναι η ταυτότητα της ομάδας και προσπαθούμε να είναι παρόντα σε κάθε παράσταση. Να παίζουμε εμείς τη μουσική. Η πιο συγκινητική στιγμή στον «Γλάρο» είναι μια στιγμή στο ξεκάρφωτο που απλώς παίζουμε μουσική, ησυχάζουμε και συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, παίζουμε τα όργανά μας και είμαστε όλοι μαζί μια παρέα στη σκηνή. Αυτό είναι πολύ C for Circus.
Έχεις βιώσει στη σκηνή ως νέος ηθοποιός αυτή τη διαμάχη του νέου με το κατεστημένο;
Φυσικά. Αλλά μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας θεωρώ πως οι άνθρωποι είναι ίσοι. Και πια αυτό που μας φοβίζει ότι πας να συνεργαστείς με έναν άνθρωπο και βλέπεις ότι είσαι πολύ μακριά στις απόψεις και μόνο λόγω ηλικίας, βιωμάτων και γενιάς αντιλαμβάνομαι ότι έχει να κάνει και με πώς το δέχεσαι εσύ. Αν θεωρήσεις έναν άνθρωπο ανώτερο, θα είναι, και εσύ αυτόματα θα είσαι κατώτερος. Αν τον αντιληφθείς ίσο προς ίσο, τότε και ο τρόπος που θα τον αντιμετωπίσεις θα είναι τέτοιος. Πρέπει πάντα να έχουμε στον νου μας ότι μας απασχολεί ένα κοινό όραμα, ένας κοινός στόχος.
Αυτοί όμως που έχουν τη «θεατρική εξουσία» δεν καθορίζουν και τη σχέση εντέλει;
Μπορούν να έχουν την εξουσία. Το θέμα είναι πώς θα την υποδεχθώ εγώ αυτή την εξουσία. Αν γυρίσω την πλάτη μου και φύγω, δηλώνω πως δεν τη δέχομαι. Πάει να πει πως δεν μπορεί να μου επιβληθεί κάποιος με αυτόν τον τρόπο.
Πώς είναι να παίζεις στη μακροβιότερη κωμική σειρά, στο «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα»;
Είμαι πολύ χαρούμενος. Μπορεί να συνεχίζεται με επαναλήψεις και έτσι δεν ξέρω τι σημαίνει για το μέλλον, αλλά αυτή τη στιγμή με κάνει περήφανο που είμαι κομμάτι αυτής της σειράς. Η επιτυχία της έχει να κάνει με τους χαρακτήρες που είναι πραγματικοί άνθρωποι και που υπάρχει αυτό το κωμικό τσίμπημα καθημερινών γεγονότων που όλοι κάπως έχουμε βιώσει μέσα στο σπίτι μας με τη σχέση μας. Έχει και τέσσερις διαφορετικές ηλικιακές ομάδες, άρα συμπεριλαμβάνει όλον τον κόσμο. Έχει να κάνει με την ταύτιση των ανθρώπων με τους ήρωες της σειράς.
Αυτή την αναγνωρισιμότητα και την έκθεση που προέρχεται από την τηλεόραση την έχεις πληρώσει ακριβά;
Κοίτα, δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται ότι μπορούν να εισβάλλουν μέσα στην προσωπική σου ζωή θεωρώντας δεδομένο ότι μπορούν να το κάνουν. Σου λένε, δημόσιο πρόσωπο είσαι, άρα εσύ επιλέγεις να εκτεθείς και δεν πρέπει να σε πειράζει. Αυτό είναι το αρνητικό κομμάτι της δημοσιότητας. Με τα χρόνια μπορώ να το διαχειρίζομαι και αυτό. Δεν με αφορά. Έχω βρει τρόπους να αντιδρώ και να απαντώ. Δεν αποφεύγω τα πράγματα, απλώς επιλέγω τον τρόπο που θα απαντήσω.
Έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με τη φωτογραφία και με τη μουσική. Θες να μας πεις γι’ αυτές τις δημιουργικές πλευρές σου;
Όταν ήμουν πιτσιρικάς, έκανα κλασική κιθάρα, τα παράτησα και γι’ αυτό δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό. Η πιο ουσιαστική μου επαφή με τη μουσική έχει να κάνει με την παράδοση. Ο πατέρας μου ήταν χορευτής στο Λύκειο των Ελληνίδων, έπαιζε κρουστά και νταούλι και παίζω και εγώ κρουστά. Δεν κάθισα να μαθητεύσω κάπου. Καταλαβαίνω ότι έρχονται εμπειρικά και ως βιώματα από την επαφή μου με τον πατέρα μου. Είναι λίγο αρχέγονη και βιωματική η σχέση μου με τη μουσική. Σε σχέση με τη φωτογραφία, ανακάλυψα πριν πέντε χρόνια, εντελώς τυχαία, ότι ο τρόπος που κοιτάζω τους ανθρώπους έχει κάτι και αποφάσισα να το εξερευνήσω πάλι μόνος μου. Χωρίς να ξέρω καν τα κουμπάκια της φωτογραφικής, κάθισα μόνος μου και το ανακάλυψα. Δεν μπορώ να φωτογραφίσω τοπία. Μόνο ανθρώπους. Γιατί τα τοπία θα παραμείνουν και μετά από εμάς. Η στιγμή του ανθρώπου, το βλέμμα του, ο τρόπος που υπάρχει την κάθε δεδομένη στιγμή είναι ξεχωριστός και μοναδικός. Αυτό με ιντριγκάρει να τους φωτογραφίζω. Μου αρέσει να ασχολούμαι και με το καλλιτεχνικό γυμνό, αλλά η εστίασή μου είναι στο μάτι, γιατί εκεί κρύβονται τα πάντα. Τους αγαπάω τους ανθρώπους, παρά τις κακές τους πλευρές. Παρ’ όλο που έχουμε καταστρέψει τον πλανήτη, έχω μια αγάπη στον άνθρωπο και τον τρόπο που επιλέγει να ζει.
Ο Καπουτζίδης έγραψε το σενάριο για ένα βίντεο που διεκδικεί το δικαίωμα στον γάμο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και υπήρξε σφοδρή αντίδραση από μια μικρή ομάδα ιερέων. Τι σου προκαλεί αυτή η αντίδραση;
Νιώθω πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αντιδρούν έτσι είναι άνθρωποι που δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Αυτή τους η μισαλλοδοξία προκύπτει από κάτι ανεκπλήρωτο δικό τους. Ψάχνουν να το εκτονώσουν σε κακεντρεχή σχόλια, να κρίνουν άλλους ανθρώπους, παραβιάζουν την ιδιωτική ζωή και τη σεξουαλικότητα των ανθρώπων. Οπότε νιώθω ότι αυτοί έχουν το θέμα. Πολλές φορές χρειάζεται να τους αγκαλιάσεις και να τους πεις πάμε παρακάτω και άλλες φορές πιο ωμά να αντιδράσεις και να διεκδικήσεις αυτά που σου στερούν και σου ανήκουν.
Ποια είναι η σχέση σου με την Αθήνα;
Αγαπώ τις βόλτες και τα Εξάρχεια. Πολύ σπάνια βγαίνω έξω από τα Εξάρχεια. Περπατάω μόνος μου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και παρατηρώ ανθρώπους. Μου αρέσει η πολυπολιτισμικότητα κάποιων περιοχών. Μου αρέσει να χάνομαι στις σκέψεις μου. Δεν μου αρέσει η βαβούρα της, η κίνηση και που συνεχώς τρέχεις να προλάβεις κάτι. Δυσκολεύομαι να το αποδεχθώ αυτό.
Τι ακολουθεί μετά;
Θα συνεχίσει πιθανά η «Μουρμούρα» του χρόνου και έχω ένα επιχειρηματικό πλάνο ενός παραδοσιακού ταχυφαγείου, γιατί έχω και ιδιαίτερη σχέση με το φαγητό. Θα είναι ένα concept store με πολύ συγκεκριμένες μνήμες και αισθήσεις. Θα είναι στο κέντρο και προέρχεται από το ότι εμένα μου λείπει να μπορείς να τρως κάπου γρήγορα και καλά ανάμεσα στις απαιτήσεις της μέρας. Αυτό το μαγαζί θα εστιάσει σε συλλογικές μνήμες που έχουμε όλοι από το χωριό, από παππούδες και γιαγιάδες και την κουζίνα της γιαγιάς. Θα παίζει με αισθήσεις που αφορούν το παρελθόν.
Τι έχει συμβεί σε σένα με το κίνημα του MeToo; Έχει λειτουργήσει θετικά;
Απόλυτα. Οι εξουσιαστικές τάσεις των ανθρώπων, ειδικά μιας παλιότερης γενιάς, αρχίζουν και εκλείπουν και θα εκλείπουν όλο και πιο πολύ. Αυτό νιώθω ότι οφείλεται στη γενιά μας. Εξαιτίας του MeToo. Ο τρόπος που οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους σ’ αυτή τη δουλειά άλλαξε. Το ότι θα μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν τι θα πουν, πώς θα το πουν και πώς θα το πράξουν είναι πολύ θετικό.
Έχει αρχίσει δηλαδή και αποτυπώνεται μια αλλαγή;
Είναι ξεκάθαρο. Νιώθω ότι αντιστέκονται ακόμα κάποιοι άνθρωποι μια παλιότερης γενιάς και προσπαθούν να υποβαθμίσουν το κίνημα του MeToo, γίνονται χειρότεροι και αντιδρούν, αλλά είναι η αντίδραση πριν την ησυχία, είναι η υπερένταση πριν σωπάσουν για πάντα. Αυτή τους η αντίσταση είναι και η απόδειξη ότι πιέζονται από το κίνημα. Ότι υπάρχει κίνημα.
