Δεν είναι που χτυπάνε την εργασιακή συνθήκη στη ρίζα των δικαιωμάτων της. Είναι που συντρίβουν και θρυμματίζουν τη θεμελιώδη της υπόσταση: την περηφάνια και την αξιοπρέπειά της. Με μια τερατώδη επιχείρηση αναθεωρητισμού του ιστορικού χρόνου της εργασίας, επιχειρούν την επιστροφή σε προνεωτερικές κοινωνικές καταστάσεις και εποχές όπου η εργασία δεν δημιουργούσε τον εργαζόμενο αλλά τον διέλυε και τον μετέτρεπε σε άθυρμα του τυράννου - αυθέντη
Δεν γνωρίζω ποιος διεστραμμένος νους εμπνεύστηκε και υπέβαλε στον άεργο υπουργό Εργασίας Χατζηδάκη ένα τέτοιο νομοσχέδιο, το βέβαιο όμως είναι πως ένα τέτοιο νομοσχέδιο, ακόμα κι αν γίνει νόμος του κράτους, είναι αδύνατον να εφαρμοστεί. Διότι είναι ένας κουτός νόμος που προσκρούει, όχι απλώς στην έννοια της δημοκρατίας (αυτά είναι ψιλά γράμματα για την εξαιρετικά αμόρφωτη επιτελική «αριστεία» που κυβερνά), αλλά στην ίδια την ιδέα του σύγχρονου κράτους, όπως τη βλέπουμε μάλιστα να εκφράζεται από τους αρχιερείς της ταξικής δημοκρατίας όπως ο Μπάιντεν. Θα πρόσθετε κανείς και τον Μπόρις Τζόνσον αν δεν είχαν ξοδευτεί τόσα χρήματα για να γίνει τόσο ανόητος, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Ακόμα -πιστεύω- και η τυφλή αρπακτική πλευρά της ελληνικής άρχουσας τάξης, όσο μικρόνους και πρόχειρη κι αν είναι, θα αντιληφθεί σύντομα την απώλεια κέρδους την οποία θα υποστεί. Η περικοπή ελευθερίας, η περικοπή εργασιακών κεκτημένων, η λοβοτομή της Ιστορίας, η εργαλειοποίηση μιας, ενθυλακωμένης σε θυρίδες φορολογικών παραδείσων μνήμης, ποτέ δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα σ’ αυτόν τον καπιταλισμό - καζίνο.
Είναι λοιπόν να απορεί κανείς πώς τα αφύσικα χρυσοτόκα (υποτίθεται) εξυπνόπαιδα τους συστήματος, πραγματικοί μουσαφιραίοι στις υψηλές εκπαιδεύσεις αυθεντών, σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της ισχύος, αγνοούν ρόλους, αναμονές, κατασκευές ή οικειοθελείς προσχωρήσεις πειθαρχήσεων, την υπεραπόλαυση της θυσίας από τον αδύναμο, υποτίθεται, αντίπαλο, όγκους αισθημάτων, σκουριασμένες απογοητεύσεις που γίνονται φτερά αγγέλων, ποιήματα της μιας ανάσας και τόσα άλλα. Είναι περίεργο πώς τόση εκπαίδευση δεν αφήνει πίσω της ούτε ίχνος γνώσεως. Πρέπει να το ‘χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες. Να σε ξύνουν και να αναρωτιέσαι: γιατί;
Αυτοί λοιπό, οι άνθρωποι φέρνουν την καταστροφή επειδή στην αφύσικη ζωή τους και στην αφύσικη εκπαίδευσή τους δεν υπάρχει ερώτηση. Εκπαιδεύονται για να τεκμηριώσουν την παρουσία τους στον αφύσικο κόσμο των βεβαιοτήτων. Δηλαδή σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Γι’ αυτό αποτυγχάνουν, παίρνοντας στον λαιμό τους ύλη ζωής που θα μπορούσε να είχε σωθεί. Γι' αυτό είναι εγκληματίες ποιητικής κατηγορίας: γιατί σκοτώνουν την προϋπόθεση πριν αφεθεί ελεύθερη για να γίνει ίσως ύπαρξη.
Δεν θα αποτύχει αυτό το νομοσχέδιο. Είναι ήδη αποτυχημένο. Όμως η οπισθέλκουσα δυναμική της καταστροφής έχει κι αυτή ήδη ξεκινήσει. Η τρομακτική δύναμη της συστημικής ηλιθιότητας και της ταξικής (τους) εκτροπής ήδη δημιουργεί θύματα.
Φαντάσου έναν άνθρωπο, μόνο του, που ανεβαίνει στο ικρίωμα. Πηγαίνει να συναντήσει τον δήμιό του. Και ο Χατζηδάκης σού λέει ότι μπορεί να διαπραγματευτεί τον θάνατό του. Κι ότι αν δεν συμφωνήσουν, ο δήμιος θα βγάλει την κουκούλα, θα τον αγκαλιάσει με αγάπη και κάτω από το ικρίωμα οι υποτελείς που περιμένουν την σειρά τους θα ξεσπάσουν σε ζητωκραυγές. Μπορεί και να βιάζονται να πεθάνουν επειδή έχουν να μαζέψουν ελιές.
Ένας σωρός ανθρώπων μπροστά στον δήμιο. Ένα σωρός ανθρώπων που ανταλλάσσει τη ζωή του με τη δουλεία, με τη βεβαιότητα της υποταγής, με την παραλυτική αναξιοπρέπεια, με την προδοσία στο ίδιο του το σώμα, προκειμένου να συντηρήσει το ένστικτο της επιβίωσης και τίποτα περαιτέρω. Είναι τερατώδες επειδή δεν υφίσταται. Και είναι τερατώδες επειδή θέλει να επιβληθεί ως φυσικό. Δεν είναι. Θα αποτύχει. Και τα κορμιά θα πέσουνε στον Σκάμανδρο, ακόμα μια φορά, για το τίποτα.
Μόνο που αυτή τη φορά θα πρόκειται για ένα τιποτένιο τίποτα. Δεν θα είναι για το τίποτα μιας ομορφιάς που πέρασε πριν προλάβουμε να την ονειρευτούμε, δεν θα είναι για μια Ελένη. Θα είναι για το τιποτένιο τίποτα του κάθε Μητσοτάκη και του κάθε Χατζηδάκη. Το «κάτι» που αφήνει πίσω του ο κάθε Λασκαρίδης.
Δεν είναι κρίμα;
