Εκτός ή μάλλον, για να είμαστε ακριβέστεροι, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική παγκοσμιοποίηση υπάρχει μια πολιτιστική παγκοσμιοποίηση, που αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός ομοιόμορφου τρόπου σκέψης, ακόμα και σε περιοχές -γεωγραφικές αλλά και πολιτικές- που θεωρούν πως κινούνται έξω από τα όρια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Η λειτουργία της πολιτικής επικοινωνίας αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του φαινομένου. Όποιος παρακολουθεί συζητήσεις στα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα θα έχει ακούσει ότι... «οι κομμουνιστές θα σας στερήσουν τα χάμπουργκερ». Στέκεσαι ενεός μέχρις ότου συνειδητοποιήσεις ότι ο Ρεπουμπλικάνος, εν προκειμένω, βουλευτής δεν απευθύνεται στον συνομιλητή του, αλλά απευθείας στο θυμικό των ψηφοφόρων του. Γι’ αυτό επιλέγει μια όλο και πιο στείρα και ανορθολογική ρητορεία.
Στις ελληνικές τηλεμαχίες ακολουθείται ακριβώς αυτό το μοντέλο. Τα κυβερνητικά non paper που τροφοδοτούν τον δημόσιο διάλογο πατάνε πάνω του. Απτό παράδειγμα, η επιμονή των εκπροσώπων της κυβέρνησης Μητσοτάκη να παρουσιάζουν το ψήφισμα-κόλαφος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη μη λειτουργία του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας έξι Ελλήνων ευρωβουλευτών οι οποίοι... παρέσυραν άλλους 324 ευρωβουλευτές όλων των χωρών και όλων των πολιτικών ομάδων στην... υπονόμευση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Με τέτοιες βάσεις, εύλογο είναι να τοποθετείσαι όπως ο Θάνος Πλεύρης, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις καταγγελίες περί συγκάλυψης των ευθυνών για τα Τέμπη: «Οι Ευρωπαίοι ευρωβουλευτές της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Δανίας κρίνουν την ανακρίτρια στη Λάρισα κι αν κινείται γρήγορα η διαδικασία; Ποιος είπε σ’ αυτούς τους ανθρώπους, για πείτε μου» δήλωσε προχθές το βράδυ στο Action 24, για να συμπληρώσει με στόμφο: «Για τον δολοφονημένο Καραϊβάζ πού ξέρουν και παρακολουθούν;»...
Επομένως, κανένας ευρωπαϊκός θεσμός δεν θα μπορούσε να ασχοληθεί ποτέ με τις δολοφονίες δημοσιογράφων στη Μάλτα, στην Ουγγαρία ή στη Ρωσία. Ούτε θα μπορούσε να εγκαλέσει ποτέ κάποια χώρα-μέλος για οτιδήποτε ξεφεύγει από την πολύ γενική πολιτική. Κανένας ξένος δημοσιογράφος δεν θα μπορούσε να ερευνήσει οτιδήποτε έξω από τα στενά χωρικά του ύδατα. Ουσιαστικά, κανένας έλεγχος και καμία δημόσια λογοδοσία -μιλάμε για τους πυλώνες της Δημοκρατίας- δεν είναι νοητός για τους υπέρμαχους του εθνικού απομονωτισμού, που έτσι υπονομεύουν την ουσία της λειτουργίας της Ε.Ε και της προοπτικής της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Κατά τα άλλα…, #ΜένουμεΕυρώπη.
