Η ευκολία με την οποία συζητείται ή ιχνογραφείται η «διάσπαση»μου φαίνεται πρωτοφανής. Αν συνδυαστεί με αυτά που διαμείβονται στα social media, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Διαβάζει κανείς από ενδιαφέροντα κείμενα κριτικής μέχρι βωμολοχικά, δηλητηριασμένα, λιντσαριστικά σχόλια, που αποκαλύπτουν κάτι αδιανόητο. Πού κρύβονταν τόση ένταση και (μερικές στιγμές) τόσο μίσος; Οφείλεται στο ότι ουσιαστικά ποτέ δεν έγινε σοβαρή κριτική προσέγγιση και της δεκαπενταετούς πολιτικής και της πενταετούς κυβερνητικής εμπειρίας; Στο ότι δηλαδή ούτε εκτονώθηκε αυτό που συνέβαινε στο εσωτερικό της παράταξης ούτε εκλογικεύτηκε; Και τα συνέδρια, οι συνδιασκέψεις, τι ήταν; Μια ευσεβιστική σύμβαση, μια άσκηση αυτολογοκρισίας, που απλώς κάλυπταν εσωτερικές διαπραγματεύσεις ομάδων; Ήταν μια επίφαση; Ξαναλέω, πού κοιμούνταν αυτό το μίσος και η απέχθεια που βγάζουν κάποιοι;
Από τη στιγμή που αποφάσισε ο Αλέξης Τσίπρας να παραιτηθεί και να δρομολογήσει τη διάδοχη κατάσταση, συνεχώς γράφω ότι καλό είναι να γίνουν όλα γρήγορα, αισθανόμενος ότι θα αρχίσουν να εκστομίζονται διάφορα αστόχαστα και η διαδικασία θα εκτραχυνθεί. Αλλά αυτό που συμβαίνει ξεπερνάει τα δικά μου (πιθανόν παρωχημένα) μέτρα. Και δεν εννοώ τους υποψήφιους και την υποψήφια, αλλά διάφορους που πλειοδοτούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ κομπορρημονούσε ότι μπορεί να πλατύνει και να αφομοιώσει διαφορετικές πολιτικές ιδιολέκτους, να συνθέσει διαφορετικές παραδόσεις, κουλτούρες κ.λπ. Πού βρίσκεται αυτή η επάρκεια; Πού κρύβεται η ικανότητα αφομοίωσης του διαφορετικού, της άλλης άποψης, η ικανότητα σύνθεσης των διιστάμενων; Στην πολεμική, στον βωμολοχικό, εμπαθή λόγο, στην αδυσώπητη ή υπόγεια απόρριψη του άλλου;
Ή έχεις θεωρητική επάρκεια και ψυχική ευρυχωρία ή είσαι σε ένα πολεμικό όρυγμα. Ή έχεις εμπιστοσύνη στις εσωτερικές ιδεολογικές, ηθικές και διανοητικές δυνάμεις ή φοβάσαι και ταμπουρώνεσαι. Πώς θα συνεργαστούν οι «παθιασμένοι» αύριο; Πώς θα συζητήσουν πάνω σε ένα κοινό πρόβλημα όταν έχει τρωθεί η ηθική συγκρότηση του άλλου στα μάτια τους; Όταν δεν υπάρχει καμιά εμπιστοσύνη;
Θυμίζω ότι τα μεγάλα διακυβεύματα είναι έξω. Φοβάμαι ότι αστόχαστα καταστρέφεται κάτι πολύ σημαντικό. Μια πολυετής πολιτική, πνευματική και ψυχική επένδυση σε ένα ριψοκίνδυνο, αντιφατικό και ενδιαφέρον πείραμα που, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει κλείσει (ακόμα) τον ιστορικό του κύκλο. Βέβαια, επανέρχεται συνεχώς ένα ερώτημα για τα όρια της Αριστεράς, για το είδος Αριστεράς, για την ιστορικότητα του χώρου κ.λπ. Σε όλες τις περιόδους πολιτικής ανασφάλειας έχεις την ανάγκη να ξαναπάς στις πηγές. Στις πηγές που αποτελούν την ταυτότητά σου. Παλαιότερα αναβαπτιζόσουν στους κλασικούς. Σήμερα έχουν ανατραπεί πολλές συστημικές σταθερές για να μπορεί να ακουμπά κανείς μόνο στα αναλυτικά εργαλεία της βιομηχανικής επανάστασης του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Ο πολιτιστικός θρίαμβος του καπιταλισμού ήρθε με την παραγωγική ανατροπή που έφερε η πληροφορική επανάσταση. Απλώς η δομή και ο τύπος παραγωγής, ο τρόπος ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων (της κατοχής και του ελεγχόμενου διαμοιρασμού της πληροφορίας, πρωτίστως) ευνοούν τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά ενός βουλιμικού, συμβολοκρατικού καπιταλισμού. Ο ολικός ανταγωνισμός, με μορφή ολοκληρωτικού ταξικού, γεωγραφικού, πολιτιστικού διαπροσωπικού πολέμου, είναι η συνήθης εκδίπλωση. Σε αυτό το πεδίο τοποθετείται και το ερώτημα. Ποια Αριστερά; Από πού μέχρι πού εκτείνεται η πολιτική, οικονομική, υφολογική, γλωσσική, συμπεριφορική Αριστερά; Υπάρχει διακριτός, ευκρινής τόπος για την Αριστερά ή είναι παρωχημένο το ερώτημα; Είτε το θέλουμε είτε όχι, πρέπει να «ξανα»ανακαλύψουμε τις πηγές, όχι να τις μεταχειριζόμαστε ως σκήνωμα, ενώ θητεύουμε σε μια πολιτική καχεξία.
Η ψήφος δεν είναι μόνο στο πρόσωπο, αλλά σε αυτό που πρέπει αξιόπιστα να συγκεφαλαιώσει και κυρίως σε αυτό που πρέπει να διεγείρει.
