Ενοχλήθηκαν στα κεντρικά της Μητσοτάκης Α.Ε. από την επίσκεψη Τσίπρα στο Βερολίνο και τη συνάντησή του με τον καγκελάριο Σολτς. Λογικό. Όταν στην Ευρώπη έχεις ξεμείνει με μοναδικούς συμπαθούντες τη νεοφασίστρια Τζόρτζια Μελόνι και το βαυαρικό απολίθωμα του συντηρητισμού Μάνφρεντ Βέμπερ, πώς να μην «χαλιέσαι» με τα ταξίδια του Τσίπρα;
Οταν σε έχουν βάλει στα μαύρα κατάστιχα όλες οι ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου πλην της Ακροδεξιάς, που την επιστρατεύεις για να δικαιολογήσεις φράχτες στην Ευρώπη και την εκλιπαρείς να σε «ξεπλύνει» σε υποθέσεις καταπάτησης του Κράτους Δικαίου, πώς να μην τρομάζεις βλέποντας πόσο δακτυλοδεικτούμενος έχεις καταντήσει;
Οσοι παρακολουθούν αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη δεν μπορεί να μην έχουν καταγράψει ποιο είναι πια το μεγάλο δίλημμα της επόμενης μέρας, που, κατά τα φαινόμενα, θα κυριαρχήσει και στις ευρωεκλογές του 2024.
Από τη μία, η Κεντροδεξιά, πανικόβλητη από την άνοδο ακραίων, αλλά συγγενικών της δυνάμεων, προσπαθεί να κλέψει ψήφους από την Ακροδεξιά βουτώντας στον σκουριασμένο κουβά με τις θεωρίες περί «τάξης και ασφάλειας».
Από την άλλη, δυνάμεις που θεωρούν πως πρέπει να αντιπαλέψουν αυτή την τάση, να προτείνουν μια σύγχρονη διέξοδο στη νέα γενιά, που αισθάνεται καταδικασμένη να ζήσει σε έναν πλανήτη οικολογικά ανυπόφορο και κοινωνικά αποψιλωμένο.
Αυτό είναι το πραγματικό στοίχημα για την Ευρώπη όχι μόνο του μακρινού μέλλοντος, αλλά του αύριο - με την κυριολεκτική του σημασία.
Οταν λοιπόν η Αριστερά, η Σοσιαλδημοκρατία, οι δυνάμεις της Οικολογίας ακόμα και οι κοινωνικά φιλελεύθεροι βρίσκουν σημεία επαφής, όταν Τσίπρας και Σολτς συμφωνούν σε προτεραιότητες, τότε πρόσωπα όπως ο Έλλην «κυβερνήτης» και οι κολλητοί του από το ακροκεντρώο μαυσωλείο ιδεών έχουν κάθε λόγο να τρομάζουν και να εκνευρίζονται.
