Του διευθυντή της ΑΥΓΗΣ Σπύρου Ραπανάκη
Τα πράγματα δεν—θα έπρεπε να – είναι δα τόσο σύνθετα. Οφείλει ο επικεφαλής ενός κόμματος να λάβει διοικητικά μέτρα και να παραπέμψει στην επιτροπή δεοντολογίας ένα στέλεχος του το οποίο επί δύο εβδομάδες τον αμφισβητεί ευθέως και δημόσια; Σε οποιοδήποτε κόμμα ή απάντηση θεωρείται αυτονόητη. Όταν πρόκειται δε για ένα κόμμα της Αριστεράς, δεν πρέπει καν να τίθεται το ερώτημα. Η Αριστερά, βλέπετε, έχει ένα αρχαϊκό και ενστικτώδες «ελάττωμα» να λειτουργεί, τουλάχιστον να το επιδιώκει, προτάσσοντας το συλλογικό. Ανέκαθεν ωστόσο το έδαφος γινόταν εύφορο για ναρκισιμούς και εγωπάθειες που συνέθλιβαν το «εμείς» έναντι του «εγώ». «Εγώ» συχνά, βαρύ και ασήκωτο.
Εν προκειμένω, ο Παύλος Πολάκης λειτούργησε εκτός πλαισίου, πράγμα που έχει επαναληφθεί στο παρελθόν. Όχι μόνο για το περιεχόμενο της επίμαχη ανάρτησης, άλλωστε οι επικηρύξεις πολιτικών ή ταξικών αντιπάλων δεν έχουν σχέση με το ιστορικό και αξιακό φορτίο της Αριστεράς. Η ανάρτηση ήρθε επί της ουσίας ως απάντηση άδειασμα στη συνέντευξη του Προέδρου του κόμματος στην οποία εξήγησε επαρκώς τι σημαίνει η «δεύτερη φορά που θα είναι αλλιώς». Μόλις το περασμένο Σάββατο, ο ίδιος, ξανά δημόσια, δήλωνε πως δεν θα είναι υποψηφίους στα Χανιά εάν δεν συμμετέχει στα ψηφοδέλτια άλλος υποψήφιος της προτίμησης του. Τοποθέτηση που θα μπορούσε να ερμηνευθεί, και σαν τέτοια εξελήφθη, ως εκβιασμός. «Εγώ και όλοι σας», ξανά. Ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν υπήρξαν αναρτήσεις και δηλώσεις που εξέθεσαν το κόμμα και την ηγεσία και οι οποίες κακώς δεν αντιμετωπίστηκαν έγκαιρα και με τη δέουσα σοβαρότητα.
Στο παρά πέντε της προκήρυξης των εκλογών που θα είναι μια σύγκρουση βαθιά ιδεολογική και πολιτική στην ουσία της, οι προσωπικές σταυροφορίες δεν μπορούν να επιτρέπονται. Το ανοιχτό άδειασμα του ίδιου του προέδρου είναι ακατονόητο. Η επιβολή ατζέντας και στρατηγικής με όρους εξωτερικούς, Facebook και τσαμπουκά δεν γίνεται να μπαίνει κάτω από το χαλί ερμηνευμένο ως αψύτητα και έντονο ταπεραμέντο. Η αντίδραση ήταν αυτή που έπρεπε και η παραπομπή στα αρμόδια όργανα η δέουσα καταστατική και συλλογική οδός. Στην Αριστερά εξάλλου χρωστάμε, δεν χρωστάει σε κανέναν και τίποτα.
Ο Τσίπρας στέλνει σαφές μήνυμα προς όλες τις πλευρές. Εκβιασμοί και ηρωιλίκια δεν περνάνε, οι μοναχικοί καβαλάρηδες και οι προσωπικές ατζέντες δεν είναι ανεκτές εφόσον δεν εντάσσονται στον συλλογικό σχεδιασμό. Μήνυμα σοβαρότητας και υπευθυνότητας μπροστά σε μια μάχη ζωής και θανάτου. Με έναν αντίπαλο που κατέχει επικοινωνιακή και όχι μόνο υπεροπλία, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να μετατρέψει σε όπλο την κάθε άστοχη, ακούσια ή εκούσια, παρέμβαση, κάθε φάλτσο. Κι ας μην υπάρχουν αυταπάτες πως παραλήπτης είναι μονάχα ο Παύλος Πολάκης. Ουδείς αναντικατάστατος, αρχή που δικαιώνεται διαχρονικά με συνέπεια.
Όσον αφορά την βαθιά υποκριτική αντίδραση της Ν.Δ., το κόμμα παρακράτους των υποκλοπών, της λεηλασίας του κρατικού χρήματος, της πιο ρενβασιστικής δεξιάς από τα χρόνια της ΕΡΕ, δεν δικαιούται να κουνάει το δάχτυλο. Το κόμμα του Άδωνι Γεωργιάδη που απειλούσε από τα τηλεπαράθυρα με φυλάκιση την Τουλουπάκη, του πρωθυπουργού που αποκαλεί συμμορία δημοσιογράφους από το βήμα της βουλής. το κόμμα που έστησε ειδικά δικαστήρια επειδή οι καναλάρχες πλήρωσαν επί ΣΥΡΙΖΑ, του Βορίδη που έχει διαμηνύσει ως στρατηγική την λήψη θεσμικών μέτρων για να μην κυβερνήσει ξανά η Αριστερά, του Μαρινάκη που φαντασιωνόταν τη δολοφονία του Τσίπρα «εάν ζούσαμε στον εμφύλιο». Δεν ήταν το σύστημα Μητσοτάκη άραγε που εξαπέλυσε συντονισμένη επίθεση και δολοφονία χαρακτήρα της εισαγγελέας του ειδικού δικαστήριο μέσα από τα λιβελογραφήματα στον τύπο που ελέγχει; Τρομερή αίσθηση όμως προκαλούν και τα άμεσα αντανακλαστικά της δικαιοσύνης που κινήθηκε ταχύτατα για μια ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, δικαιώνοντας τις υποψίες και τις ανησυχίες όσων μιλάμε για τμήματα της δικαιοσύνης που κινούνται με πολιτικά και όχι νομικά ή συνταγματικά κριτήρια. Μακάρι να ήταν εξίσου ευαίσθητη όταν αποκαλύφθηκε ότι στην χώρα δρα κύκλωμα παρακολουθήσεων με κέντρο το Μαξίμου ή έστω να παρενέβαινε κάποιος ευσυνείδητος εισαγγελέας για την περίπτωση της Σοφίας Νικολάου.
Η σύγκρουση με το καθεστώς Μητσοτάκη απαιτεί τη μέγιστη συστράτευση, κυρίως όμως πρόγραμμά, σχέδιο ρήξης, δημιουργίας και προοπτικής. Ευρεία κοινωνική συμμαχία απέναντι σε ένα πανίσχυρο και βαθιά ριζωμένο σύστημα εξουσίας χρειάζεται στρατηγική, μέθοδο και πολιτική, όχι γιούριες και καπετανλίκια. Μια υπόθεση που υπερβαίνει κατά πολύ την προσωπική δικαίωση του οποιοδήποτε.
