Ζούμε σε μια ευλογημένη εποχή. Μπορεί ο αριθμός των νεκρών να είναι στο ύψος μιας μεσαίας πρωτεύουσας νομού. Να μην έχουμε να πληρώσουμε ούτε ρεύμα, ούτε σουπερμάρκετ, ούτε καν την τροφή του γάτου μας.
Μπορεί να έχουμε τη χειρότερη αναδίπλωση της Ιστορίας εδώ και πέντε δεκαετίες. Δεν υπάρχει μέλλον, το μέλλον προδιαγράφεται θαμπό. Είναι κι όλα χάλια, δηλαδή. Χάλια. Δηλαδή, δεν είναι ναι χάλια, είναι όλα καλά κι όλα ωραία. Τον Μάιο θα πάρουμε αυξήσεις σε ψίχουλα, η πανδημία αναχαιτίζεται κι ας πεθαίνει κόσμος, ο Μπακογιάννης έχει σκάψει όλη την Αθήνα, αλλά υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα να βρει πετρέλαιο και να γίνει ακόμη πιο πλούσιος κι η Αριστερά (η δική μας Αριστερά) παίρνει ιστορικές αποφάσεις να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος και να υιοθετήσει το σύστημα "μη κόμμα" στο κόμμα. Η δική μας Αριστερά αυτά. Η εξωκοινοβουλευτική περνάει κρίση ταυτότητας.
Βέβαια, κρίση ταυτότητας περνάμε κι εμείς, αλλά ας πούμε ότι την περνάμε πιο θεσμικά. Ας πούμε, εμείς ήμασταν πάντα αισιόδοξοι, λέγαμε ότι το μέλλον είναι πάντα καλύτερο από το παρελθόν και στο χρόνια τώρα, ρε σεις συνάνθρωποι, λέμε "κάθε πέρσι και καλύτερα". Περνάει ο καιρός, χειροτερεύει η κοινωνία. Κι οι νέοι άπραγοι είναι κι η Δεξιά αλωνίζει με μια υπεροψία σαν την προεπαναστατική Γαλλία, ξέρετε, έχει μουδιάσει η κοινωνία ολόκληρη και παρακολουθεί φρίκες, φρίκες, φρίκες.
Κι εγώ βαρέθηκα να λέω ότι φταίμε διαρκώς εμείς, οι ρομαντικοί του κόσμου τούτου, που θέλουμε να τον αλλάξουμε. Διότι δεν φταίμε. Αποτύχαμε; Κουραστήκαμε; Είμαστε απλώς φτιαγμένοι από σάρκα κι από κόκκαλα κι όχι από αστερόσκονη, κι έχουμε, όπως όλος ο κόσμος, φρικάρει; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι τρώμε τις φλέβες μας, όπως τις τρώνε όλοι.
Κι είναι πολύ ωραία να μας βρίσκουν από μόνες τους οι λύσεις, αλλά τώρα έχουμε να κάνουμε με Ακροδεξιά του χειρότερου είδους. Δεν υπάρχουν εύκολα σενάρια. Οι λύσεις δεν θα μας βρούνε και δεν θα είναι απλές. Σύντροφοι, εν ολίγοις, οι καιροί είναι οι χειρότεροι δυνατοί που θα μπορούσε να βρει η Ιστορία για να μας θυμίσει πως είμαστε αναλώσιμοι. Κι εμείς τι κάνουμε; Προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τις ιώσεις με γιατροσόφια. Η λύση ήταν πάντα στους δρόμους. Πού θα βρούμε το κουράγιο, δεν ξέρω, αλλά θεσμικά τα τέρατα δεν τα κέρδισε κανείς.
