Καθώς η εκλογολογία έχει αρχίσει να φουντώνει και οι κινήσεις της κυβέρνησης την τροφοδοτούν και κόμματα και κοινωνία αρχίζουμε και το συζητάμε, μοιραία προβάλλει το βασικό διακύβευμα των εκλογών: ποια κυβέρνηση θα έχουμε.
Μέχρι πέρσι τέτοιον καιρό η απάντηση στο ερώτημα ήταν ψιλοδεδομένη καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχαιρε ευρείας αποδοχής, ήταν οι εποχές του Μωυσέως. Σήμερα το ερώτημα ποιος θα κερδίσει στις εκλογές δεν απαντάται τόσο εύκολα.
Η κυβέρνηση και ο Μητσοτάκης προσωπικά έχουν υποστεί σημαντικά στραπάτσα και οι πολιτικές τους επιλογές δεν προβάλλουν ηγεμονικές. Τουναντίον η κυβέρνηση κάνει ό,τι έχει να κάνει στη ζούλα και υπερασπίζεται τις επιλογές της κάνοντας αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεπώς οι ξέγνοιαστες μέρες για τον Μητσοτάκη έχουν παρέλθει. Η κυβέρνησή του κατόρθωσε να θίξει και τις δυο βασικές κατηγορίες που τον ψήφισαν, συνταξιούχους και μικρομεσαίους, και επιτέθηκε λυσσαλέα στους νέους και στην εργατική τάξη. Χώρια που υφίσταται πίεση και εκ δεξιών, από μέσα και απ’ έξω.
Το προσφυγικό και η κωλοτούμπα στη Συμφωνία των Πρεσπών αποτελούν επίσης πληγές για τη Ν.Δ., που εκπαίδευσε το ακροατήριό της στον φόβο και στο μίσος που τώρα δεν μπορεί να μαζέψει. Αρκετά δεξιά κόμματα ετοιμάζονται να κατέβουν στις ερχόμενες εκλογές με απλή αναλογική, παρά την υιοθέτηση από τη Ν.Δ. ακροδεξιάς ρητορικής.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι είναι κάτι παραπάνω από δυνατή η ήττα της Ν.Δ. και ο σχηματισμός μιας προοδευτικής κυβέρνησης. Και αυτή η πιθανότητα θα βάλει κόμματα και ψηφοφόρους σε διλήμματα.
Στην πραγματικότητα οι εκλογές του Ιουλίου του 2019, αυτές που έφεραν πίσω τη Δεξιά, αν γίνονταν με απλή αναλογική, δεν έβγαζαν κυβέρνηση Ν.Δ. ή Ν.Δ. - Βελόπουλου, αλλά χρειαζόταν το ΚΙΝ.ΑΛΛ. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝ.ΑΛΛ., ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ έβγαζε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία θα μπορούσε να αποτρέψει την επιστροφή της Δεξιάς και αυτά που ακολούθησαν, αυτά δηλαδή που στην πλειονότητά τους το ΚΙΝ.ΑΛΛ. καταγγέλλει με παρεμφερές σκεπτικό με αυτό της Αριστεράς τα τελευταία δύο χρόνια.
Προφανώς η παραπάνω υποθετική περίπτωση είναι ακραία, η επανάληψη δηλαδή του 2019 και η αδιαφιλονίκητη τότε δυναμική του Μητσοτάκη σε συνδυασμό έναν ηττοπαθή ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Κοντολογίς, στις ερχόμενες εκλογές, επειδή ακριβώς θα γίνουν κανονικά και όχι υποθετικά με απλή αναλογική, υπάρχει η δυνατότητα να συγκροτηθεί κοινοβουλευτική πλειοψηφία η οποία θα ανακόψει την παλινόρθωση της Δεξιάς και την καλπάζουσα κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Αν η ευκαιρία αυτή χαθεί, θα ακολουθήσει άλλη μια ευκαιρία στην κάλπη, η οποία όμως βασικά θα αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, αν τα υπόλοιπα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, η Φώφη, ο Βαρουφάκης, ο Κουτσούμπας, μετά τις πρώτες εκλογές έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν ενδιαφέρονται να φύγει ο Μητσοτάκης. Θα αναλάβει τότε αναγκαστικά να το κάνει ο Τσίπρας μόνος του.
