Καθισμένα στα τραπέζια τα εικοσάχρονα, σπαρμένα από γωνιά σε γωνιά κάτω από τα δέντρα του πεζόδρομου μπροστά από το συνοικιακό μπαράκι, μιλούν το ένα μετά το άλλο και, κάποιες φορές, το ένα καβάλα στο άλλο, ανοίγοντας τα χέρια για να κερδίσουν τον χώρο με κινήσεις εκτός από τα λόγια.
Με τα πρόσωπα καθαρά, χωρίς τις χαρακιές του χρόνου και της μάσκας που κάνει τα λόγια τους ν’ ακούγονται μουντά, υπόκωφα.
Οι ήχοι της νιότης γεμίζουν την ατμόσφαιρα με λέξεις, έρωτες, ανησυχίες, αποχωρισμούς.
Και οι κουβέντες τους· γεμάτες υποσχέσεις για την επόμενη συνάντηση που θα έρθει σύντομα μετά την εγγραφή στη σχολή κάπου σε άλλη πόλη. Για να ξορκίσουν την απόσταση.
Δύσκολοι οι αποχωρισμοί και η απώλεια γεμίζει μόνο με υποσχέσεις για γρήγορη αντάμωση.
Γέλια δυνατά μετά από αστεία που έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά και κάθε φορά φέρνουν την ίδια εικόνα. Εκείνη της πρώτης φορά που ζήσανε την ιστορία σε κάποια σχολική αίθουσα ή στην αυλή. Στη σχολική εκδρομή ή σε κάποιο πάρτι που όμως έχουν καιρό να βρεθούν. Και ύστερα οι υπερβολές, το ψέμα πάνω στην ιστορία για να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα. Όχι όπως στα δελτία των ειδήσεων. Εδώ όλοι γνωρίζουν την αλήθεια και την υπερβολή στην ιστορία.
Οι μνήμες περιλαμβάνουν και ιστορίες τηλεκπαίδευσης, μνήμες λοκντάουν και εγκλεισμού υπό τον φόβο της διασποράς ή της ασθένειας.
Μια ευθύνη που δεν αντιστοιχεί σε παιδιά.
Ιστορίες με σφραγισμένα μικρόφωνα από τον καθηγητή, με σκονάκια σε κάποιο παράλληλο τσατ ρουμ και τις ομαδικές συνομιλίες για τον επίκαιρο σχολιασμό συμμαθητών και δασκάλων.
Στίχοι τραγουδιών γεμίζουν τις αφηγήσεις που έφεραν μαζί τους από τις διακοπές για να ντύσουν τις εφηβικές τους ιστορίες και επιστροφή νωρίς στο σπίτι.
Για λίγες ημέρες ακόμα θα είναι τα καλά και υπάκουα παιδιά, πριν από τη μεγάλη έξοδο στον νέο κόσμο των σπουδών ή της εργασίας. Όχι από ιδιοτέλεια, αλλά από αγάπη.
Κάποιοι από αυτούς, οι αποκλεισμένοι της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, της μείωσης των εισακτέων, θα ξεκινήσουν να ψάχνουν για δουλειά και κάποιοι άλλοι θα παρατείνουν την αγωνία και την αναμονή για άλλον έναν χρόνο, μέχρι να ξαναδώσουν εξετάσεις και να μάθουν αν θα ακολουθήσουν τους μεν ή τους δε, με την ελπίδα να εισαχθούν έστω και στην πιο απομακρυσμένη σχολή με τις χαμηλότερες βάσεις. Όχι από ανασφάλεια ή έλλειψη πίστης, αλλά γιατί δεν θα μπορούν να εισαχθούν σε κάποιο πανεπιστήμιο της Αμερικής με το οικογενειακό εισόδημα αναστολής.
