Ένα φαινομενικά παράδοξο που φάνηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι η στάση απέναντι στους κοινωνικούς περιορισμούς, τις απαγορεύσεις και τα εμβόλια.
Παρατηρήθηκε δηλαδή ότι άνθρωποι αριστεροί και προοδευτικοί εμφανίστηκαν συνειδητά πιο δεκτικοί σε περιορισμούς ελευθεριών, ατομικών και εν πολλοίς και συλλογικών, αλλά και στην επιβολή υποχρεωτικοτήτων που υπό κανονικές συνθήκες θα τους έβρισκαν απέναντι, κάθετα και δυναμικά.
Και την ίδια στιγμή, άνθρωποι κατεξοχήν του νόμου και της τάξεως, συντηρητικοί και της Εκκλησίας, εμφανίστηκαν να διαπνέονται από ριπές δικαιωματισμού και αυτοδιάθεσης μαζί με την αναγκαία συνωμοσιολογία. Σε αυτούς προστίθεται και μία ακόμα κατηγορία ατόμων από New Age, χίπστερ κ.λπ. αντιλήψεις, που επηρέασαν πολλούς την ίδια περίοδο που ο ατομικισμός καθίστατο, μέσω του θατσερισμού, κυρίαρχο πρότυπο. Πολλοί άνθρωποι αυτής της διαδρομής, προοδευτικοί γενικώς, τάσσονται κατά του εμβολιασμού.
Ακόμα και αρκετοί αναρχικοί είναι σε αυτό το κλίμα, με την πλειονότητα όμως να δέχεται τα μέτρα ως αναγκαίο κακό και ως συλλογική προσπάθεια της βάσης. Περίπου αυτή είναι και η οπτική που εξηγεί τη στάση των αριστερών, η πρόσκαιρη θυσία δηλαδή για το κοινό καλό, η ισχύς του συλλογικού. Αυτή η ισχύς του συλλογικού καλού που προσκρούει στον ατομικισμό των δεξιών και των απολίτικων εναλλακτικών και διαμορφώνει τις δύο πλευρές. Στη στάση των αριστερών συμβάλλει και το γεγονός ότι η πανδημία ξανάβαλε στην ατζέντα την ανάγκη για ισχυρό κράτος και σύστημα Υγείας, ακόμα κι αν η κυβέρνηση είναι αυτή που είναι.
Σε κάθε περίπτωση όμως, και επειδή υπάρχει και πολύς κόσμος που απλά φοβάται, το ζήτημα της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη μέγιστη πειθώ και χωρίς βλαπτικές και τιμωρητικές συνέπειες για όσους αρνούνται. Είναι περίεργο το γεγονός ότι μια κυβέρνηση που κάνει κατά βάσιν πολιτική με τα μίντια δεν έχει κατορθώσει να τρέξει μια αξιοπρεπή και αποτελεσματική εμβολιαστική καμπάνια.
Ο Αγκάμπεν μιλώντας για την πανδημία στον Μοντ προειδοποιούσε πριν από μερικούς μήνες ότι «μια κοινωνία η οποία ζει σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν μπορεί να αποτελεί ελεύθερη κοινωνία».
Η κυβέρνηση τρέχοντας πάντα πίσω από τις εξελίξεις και έχοντας μια φυσική ροπή προς την καταστολή έκανε το μεγαλύτερης διαρκείας και χωροφυλακίστικης αντίληψης λοκντάουν, γεμάτο παλινωδίες, αντιφάσεις και προκλητικές παραβιάσεις του από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Από την αρχή, αντί να ασχοληθεί με το ΕΣΥ, τα ΜΜΜ, τα σχολεία, έριξε όλο το βάρος της στο τείχος ανοσίας μέσω των εμβολιασμών. Έπεσε όμως έξω σε διαδοχικές προβλέψεις της και τώρα που η πολύ μεταδοτική μετάλλαξη Δέλτα καλπάζει, στη χώρα μας τα ποσοστά εμβολιασμού δεν είναι ικανά να μας προστατεύσουν. Η συνθήκη αυτή έχει πανικοβάλει την κυβέρνηση που, είτε επίτηδες (όπως θα ανησυχούσε ο Αγκάμπεν) είτε από αμηχανία, απειλεί όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν με τη μετατροπή τους σε πολίτες και εργαζόμενους δεύτερης κατηγορίας.
Η ελληνική κοινωνία έχει στην πλάτη της, πριν από την πανδημία, δέκα χρόνια Μνημόνια και παραμένει σε κρίση και με μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, Άδωνι και Χρυσοχοΐδη. Μπορεί τελικά να χρειαστεί οι εμβολιασμένοι να προστατεύσουμε τους ανεμβολίαστους από το κράτος.
