Πρώτη μέρα στο σχολείο μετά από καιρό. Ανάμεικτα συναισθήματα. Είχαν περάσει τρεις μήνες από τότε που είχαν κλείσει.
Όλο αυτό το διάστημα οι έξοδοι ήταν σπάνιες. Μέχρι το πλατειάκι της γειτονιάς και ίσως καμιά φορά μέχρι τις μπασκέτες, αλλά σύντομα η αστυνομία τους ανακάλυψε και σταμάτησαν άδοξα οι αθλητικές τους δραστηριότητες.
Ευτυχώς που μαζί με τη σχολική σάκα του Γυμνασίου ερχόταν και ένα κινητό τηλέφωνο, οπότε με την αρωγή της τεχνολογίας παρακολουθούσαν την τηλεκπαίδευση και επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέχρι να ξαναβρεθούν από κοντά.
Η ανακοίνωση για το άνοιγμα των σχολείων ήρθε μαζί με τις αντιρρήσεις των καθηγητών, που δεν ήθελαν να μπουν στις αίθουσες χωρίς να έχουν γίνει πρώτα τεστ σε όλους. Δεν εισακούστηκαν, κι έτσι 1η του Φλεβάρη ξαναχτύπησε το πρώτο κουδούνι.
Μπήκαν απευθείας στην αίθουσα και κάθισαν στα θρανία τους με τις μάσκες στο πρόσωπο. Το ίδιο και στο διάλειμμα. Μαθημένοι ακόμα στην υπακοή του Δημοτικού, ήταν τυπικοί στις οδηγίες των δασκάλων και μαζεμένοι πίσω από την κάτω μπασκέτα της αυλής έλεγαν στα γρήγορα τα νέα τους μέχρι να ξαναχτυπήσει το κουδούνι για να μπούνε και πάλι στην τάξη με τα ανοιχτά παράθυρα.
Από τα πίσω θρανία ένας μαθητής ξερόβηξε και, αυτόματα σχεδόν, η μισή τάξη σηκώθηκε από την καρέκλα της για να απομακρυνθεί από το ύποπτο κρούσμα. Η φιλόλογος, ψύχραιμη, έβγαλε ένα θερμόμετρο από την τσάντα της, θερμομέτρησε τον μαθητή και, ήσυχη από το αποτέλεσμα της μέτρησης, συνέχισε το μάθημα.
Την επόμενη ώρα, όπως και σε κάθε επόμενη ώρα, όλο και κάποιος μαθητής έβηχε επιδεικτικά, αλλά οι άλλοι καθηγητές δεν φάνηκαν το ίδιο ευαίσθητοι και συνέχιζαν το μάθημα χωρίς διακοπή.
Στο σχόλασμα και μην έχοντας καταφέρει να βρουν άλλο θύμα, ξεκίνησαν μαζί να περπατήσουν μέχρι τη στάση του λεωφορείου που θα τους ανέβαζε στη μακριά ανηφόρα μέχρι τα σπίτια τους. Λίγα λεπτά αργότερα, το λεωφορείο σταμάτησε στη στάση και μπήκαν μέσα, κοιτάχτηκαν στα μάτια και άρχισαν να βήχουν ο ένας μετά τον άλλο. Οι επιβάτες, όπως και ο οδηγός, που δεν ήταν δοκιμασμένοι, πανικοβλήθηκαν. Το όχημα σταμάτησε και αποβιβάστηκαν, αλλά μόνο αυτοί.
Το σχέδιο είχε αποτύχει και τώρα έπρεπε ν’ ανεβούν με τα πόδια, αλλά το παιδικό χιούμορ υπερέβη την ανηφόρα, αφού, λαχανιασμένοι, χαχάνιζαν με το πάθημά τους.
