Συνήθως ερμηνεύουμε την Ακροδεξιά με τους όρους μιας παλαιοδεξιάς. Δηλαδή την μπερδεύουμε με τις σημερινές ακρότητες -που απλώς μιμούνται την αρχαϊκή Δεξιά, την οποία βιώσαμε για πολλές δεκαετίες. Η παλαιοδεξιά του άκαμπτου, πουριτανικού συντηρητισμού και της εθνικοφροσύνης δεν έχει τόση ή ενεργό σχέση με την πραγματική, τωρινή, βαθύτατη, αδίστακτη και ανασφαλή Ακροδεξιά, η οποία κατά τη γνώμη μου αναπτύσσεται σε άλλο ιδεολογικό πεδίο.
Ποια είναι αυτή; Είναι η καταγόμενη από πολλές πολιτικές παραδόσεις και παρατάξεις υβριδική κάστα, που, απολύτως διεφθαρμένη, απολύτως εξαρτημένη από τη διαφθορά, δεν διστάζει να κάνει οτιδήποτε. Να διαβάλει, να πει απίστευτα ψέματα, να κάνει τραμπουκισμούς, να απειλήσει, να μηνύσει, να μοιράσει χρήμα σε αντιπαραγωγικούς τύπους που της το επιστρέφουν ως προστασία και εξυπηρέτηση.
Η νέα Ακροδεξιά δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει και αντιδεξιά -αν χρειαστεί-, αρκεί να σώσει το σαρκίο της. Μπορεί να απιστήσει να διαρρεύσει σε ΜΜΕ συκοφαντίες ακόμα και για «δικούς της», να σκοτώσει χωρίς προειδοποίηση. Δεν είναι ιδεολογική, αλλά μεροκαματιάρα, μια κοτζαμάνικη Ακροδεξιά, που καγχάζει με τους παραδοσιακούς δημοκράτες δεξιούς ή κεντρώους, που θεωρεί ξεπουλημένα τα συντηρητικά δημοκρατικά στελέχη. Ελισσόμενη και μεταλλασσόμενη, πάει από πόρτα σε πόρτα, πιέζει, εκβιάζει, απειλεί.
Υπ’ αυτούς τους όρους, της λουμπενοποίησης, δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμη. Μου έλεγε φίλος, αριστερίζων ευρωβουλευτής: «Ακούω τη Λεπέν και δύσκολα μπορώ να διαφωνήσω μαζί της ως προς τα εργασιακά». Η νέα Ακροδεξιά μπορεί να υιοθετήσει ένα «εργασιακό δίκαιο», αλλά ακόμα και δικαιωματικά συνθήματα, και συγχρόνως να περάσει μια τροπολογία μαζικών απολύσεων, να οδηγήσει σε φαλιμέντο μια επιχείρηση επειδή δεν είναι «συνεργάσιμος» ο επιχειρηματίας, να κινηθεί οπουδήποτε, να μιλάει για την τάξη ή τα σώματα ασφαλείας και να στηρίζει την ποινική πλευρά της νύχτας.
Κινητική, ελισσόμενη εύπλαστη, άσαρκη. Λουμπενική και φιλολαϊκή, ψεύτρα και διακηρυκτική, ψευδοευσεβής και αγενής, αδίστακτα καιροσκόπος μέσα σε μια κούφια παραδοσιοκρατία. Θίγει κάθε πλευρά του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού συστήματος, δεσμεύει και τους δημοκράτες συντηρητικούς, αλλά υπάρχουν οι κοντόφθαλμοι που συμμαχούν μαζί της, που νομίζουν ότι θα τους κάνει τη «δουλειά», ότι θα φθείρει τον αντίπαλο, τους αριστερούς κ.λπ.
Πότε στην Ιστορία συνέβη αυτό; Η μεγαλύτερη φθορά που έχουν υποστεί τα δημοκρατικά κόμματα (πολλά έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης) ήταν εξαιτίας της συνεύρεσής τους με αυτή τη λουμπενική μορφή Ακροδεξιάς. Όποια περίοδο της ιστορίας και να κοιτάξεις, το ίδιο θα βρεις.
Η παραχώρηση στη λουμπενική Ακροδεξιά κυρίως άτυπων «περιοχών» της εξουσίας συμβαίνει ίσως και από διαχειριστική ιδιοτέλεια (πού να λασπώνομαι, ας βάλω αυτούς να καθαρίσουν), είναι όμως ενεργητική, επιδραστική. «Λασπώνει» ολόκληρη την πολιτική σκηνή, αφού θέτει τους ποιοτικούς όρους αντιπαράθεσης. Το βλέπουμε συχνά στο τι μέσα εμφιλοχωρούν στον πολιτικό διαξιφισμό. Συκοφαντίες, απειλές, αποκαλύψεις του «τίποτα» και μετά, με βάση αυτό το «τίποτα», στήσιμο ενός επικοινωνιακού κατηγορητηρίου (αφού δεν μπορεί να σταθεί νομικό, ας είναι επικοινωνιακό το κατηγορητήριο) κ.λπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει δυνάμεις αντίκρουσης. Ρεφλέξ. Σαν να μην διαθέτει άμυνα. Σαν να διστάζει να αντεπιτεθεί. Όχι να απαντήσει στο ίδιο επίπεδο, αλλά αντίθετα να αναγκάσει τον αντίπαλο να απολογηθεί σε θεσμικό και ηθικό επίπεδο. Είναι κάπως νωχελικός. Σαν να μην μπορεί να διαλέξει «εργαλειοθήκη». Τον κομπλάρει ίσως η ευκολία, η υψηγορία, η μεγαλορρημοσύνη του 2012-2015. Και πρέπει να θητεύσει σε μια μεγαλύτερη πολιτική σεμνοτυφία. Ναι, αλλά σε λίγο τα ογκογονίδια θα διασπαρούν ανεπανόρθωτα...
