Το μόνο που έχω να πω για τον Νίκο Μπελογιάννη, γι’ αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, εξαίρετο σύντροφο και αδελφικό μου φίλο, είναι τα λόγια του μεγάλου μας λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη που είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά πριν 44 χρόνια: «Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα και, ίσα - ίσα, τότε είναι που θέλεις να πεις τα πιο πολλά».
Ναι, θα ήθελα να γράψω περισσότερα για τον διακεκριμένο επιστήμονα, διδάκτορα ΕΜΠ Νίκο Μπελογιάννη, για τις ιδέες του, την καλλιέργειά του, την αγάπη του για τον άνθρωπο, το δυνατό πολιτικό του κριτήριο, τις γνώσεις του, την επιστημονική του κατάρτιση, τη διεθνή αναγνώρισή του, τις αξίες και τα ιδανικά του. Όμως, λόγω συναισθηματικής φόρτισης, μου είναι αδύνατον. Θαμπώνουν τα μάτια μου απ’ τα δάκρυα και έτσι γίνεται δύσκολη η συγγραφή του κειμένου. Μόνο λίγα λόγια, με τους παλμούς της καρδιάς μου να χτυπούν πένθιμα.
Ήμασταν αδελφικοί φίλοι με τον Νίκο Μπελογιάννη, τον γνώρισα για πρώτη φορά πριν από 45 χρόνια, στην αρχή των φοιτητικών μου χρόνων, σε ηλικία μόλις 19 ετών.
Η μητέρα του, Έλλη Παππά, ήταν συνεξόριστη με τον πατέρα μου στη Γυάρο κατά τη διάρκεια της φασιστικής δικτατορίας της περιόδου 1967-1974.
Ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος, υπέροχος σύντροφος και καρδιακός μου φίλος.
Τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν στη στοά Κοραή, στην πλατεία Κλαυθμώνος, φέτος τον Ιούνιο.
Καλό σου ταξίδι, Νίκο μου. Πάντα θα σε θυμάμαι και θα σε σκέφτομαι.
Με μεγάλη θλίψη για τον χαμό σου
Μέσα από την καρδιά μου.
* Ο Ευάγγελος Κ. Ιωακειμίδης είναι διδάκτωρ μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
