“Μπήκε να ληστέψει και δεν συνελήφθη όπως έπρεπε, έπεσε εκεί ένας κόσμος εκεί πάνω κι έγιναν πράγματα που δεν έπρεπε να συμβούν. Όποιος μπαίνει, γιατί απεδείχθη ότι είναι τοξικοαυτός, μπήκε να κάνει διάρρηξη, θα έρθει η αστυνομία να τον συλλάβει”. Άρης Πορτοσάλτε, 21.10.2020, Ραδιόφωνο ΣΚΑΪ.
Να μην γνωρίζει άραγε ο έμπειρος Άρης ότι ο Ζακ ούτε υπό την επήρεια ναρκωτικών ήταν, ούτε μπήκε να ληστέψει, ούτε κρατούσε μαχαίρι; Όπως εξάλλου αποδείχτηκε από τις τοξικολογικές εξετάσεις, τα βίντεο και τις μαρτυρίες.
Φυσικά και γνωρίζει. Ο Πορτοσάλτε, ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που διαμορφώνει την κοινή γνώμη, παίζει τον ρόλο του ινστρούχτορα των κυρ-Παντελήδων. Αυτών που εύσχημα ονομάζουν “νοικοκυραίους”, που λιντσάρισαν τον Ζακ μέχρι θανάτου, και αυτών που παρακολουθούσαν τη φρίκη χωρίς να αντιδράσουν. Των αστυνομικών που λειτούργησαν “by the book” έχοντας δεμένο με χειροπέδες έναν άνθρωπο που ξεψυχούσε.
Όλοι θυμόμαστε τη συμβουλή που έδινε στον Κασιδιάρη από τον ίδιο ραδιοφωνικό αέρα μετά τη δολοφονία Φύσσα: “Βρείτε κι εσείς έναν τρόπο να μην σας πιάνουν στο στόμα τους”.
Την ίδια ώρα, ο “αποτάσσων” την Ακροδεξιά και τη νεοναζιστική στάση του πατρός, ο βουλευτής Θ. Πλεύρης, συνήγορος των αστυνομικών, ξεκίνησε τη δίκη προκαλώντας με επιχειρηματολογία Χρυσής Αυγής. Είπαμε, “αντιχρυσαυγίτες”, αλλά μην τρομάξει και ο κόσμος ότι θα υποστηρίξουμε και τον ομοφυλόφιλο που πήγαινε γυρεύοντας στην Ομόνοια. Αυτό είναι το μήνυμα και η απόδειξη του όψιμου και υποκριτικού δήθεν “αντιφασισμού” τους.
Τα έφερε έτσι η ζωή και η Ιστορία ήθελε, την ώρα που η δίκη της πολιτικής έκφρασης του ναζισμού βαίνει προς ολοκλήρωση, να ξεκινάει μια δίκη για ένα έγκλημα, πιο χαρακτηριστικό δεν γίνεται, του κοινωνικού φασισμού. Όπως τραγουδάει ο Παύλος Παυλίδης: “Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους, αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους, βάφουν με αίματα τα χέρια ώς τους αγκώνες τους κι ύστερα πλένουνε τα πεζοδρόμιά τους”.
Ο πραγματικός αγώνας κατά του κοινωνικού φασισμού τώρα ξεκινάει. Απέναντι στο σκοτάδι, το μίσος και την ανοχή “όλων αυτών όπου κοιτάζουν τη δουλειά τους”, η αγκαλιά της Μάγδας Φύσσα στην Ελένη, τη μάνα του Ζακ, στην αίθουσα του δικαστηρίου.
