Η κατά μέτωπο επίθεση της συμμαχίας Μητσοτάκη - ΣΕΒ σε εργασιακά δικαιώματα που έχουν θεσμοθετηθεί μετά τη δικτατορία, και κυρίως τη δεκαετία του 1980, δεν πραγματοποιείται «εν κενώ». Βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στον εκφυλισμό σημαντικού μέρους των συνδικαλιστικών οργανώσεων της εργατικής τάξης που εδώ και καιρό έχουν μετατραπεί σε «εξαπτέρυγα» -και μάλιστα παχυλά αμειβόμενα- της εξουσίας.
Η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος με οριζόντιες μορφές οργάνωσης μετά την αποσάρθρωση του ρωμαλέου εργοστασιακού εργατικού κινήματος τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 για λόγους που δεν είναι του παρόντος, παρά τη θεσμική στήριξη, συνέτεινε στην αποξένωση του συνδικαλισμού από τους χώρους εργασίας, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα.
Εδώ και χρόνια οι μεγάλοι επιχειρηματίες θεωρούν κατάρα τον συνδικαλισμό στους χώρους εργασίας και φροντίζουν, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, να τους «αποστειρώσουν». Το νομοσχέδιο Χατζηδάκη είναι μια μεγάλη ευκαιρία, αλλά κρύβει και έναν τεράστιο κίνδυνο.
Η ευκαιρία: Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες η προωθούμενη διάλυση του εργασιακού ιστού, η απορρύθμιση Χατζηδάκη, ενοποιεί πολλές και διαφορετικές δυνάμεις στην εργασία. Σε όσα συνδικάτα υπάρχει μαχητική ηγεσία για πρώτη φορά υπάρχουν νέες μαζικές εγγραφές μελών.
Επιπλέον, οι νέες τεχνολογίες αλλά και η χρόνια ανεργία πολλών απόφοιτων πανεπιστημίων έχουν δημιουργήσει νέους μαζικούς κλάδους με εργαζόμενους υψηλού μορφωτικού επιπέδου, αλλά πολύ χαμηλών αμοιβών, με αντιστρόφως ανάλογη μαχητικότητα ωστόσο.
Ο κίνδυνος: Να μην επιτευχθεί η πολυπόθητη ενότητα όλων των δυνάμεων της εργασίας και ο νόμος Χατζηδάκη να περάσει και, κυρίως, να αρχίζει να εφαρμόζεται. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, η βαρβαρότητα θα επικρατήσει στις εργασιακές σχέσεις με ό,τι αυτό σημαίνει κοινωνικά και πολιτικά...
