Ούτε 10, ούτε 20, αλλά 179 εργαζόμενοι μέσα στο 2023 ξεκίνησαν το πρωί από τα σπίτια τους για το μεροκάματο και δεν επέστρεψαν ποτέ. Ένας απολογισμός θανάτου, μια λογιστική της φρίκης που πολλαπλασιάζει τις «εγγραφές» της στα μπακαλοτέφτερα της φτηνής ζωής η οποία ονομάζεται «αγορά εργασίας», μια αγορά που όλα τα σκεπάζει με αμείλικτη και σιωπηλή κανονικότητα νεκροταφείου. 179 νεκροί και 287 σοβαρά τραυματισμένοι μέσα στο 2023 λοιπόν, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε ο Ανδρέας Στοϊμενίδης, καθ’ ύλην αρμόδιος, με αδιάσειστα στοιχεία, αφού είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΟΣΕΤΕΕ) και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Υγεία και Ασφάλεια στην Εργασία (EU OSHA), αλλά και γραμματέας Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία της ΓΣΕΕ.
Και η φρίκη αυτού του αριθμού (αλήθεια πόση φρίκη, πόση τερατουργία μπορεί να κρύψει ένας και μόνο αριθμός...) μεγαλώνει αν σκεφτούμε ότι -σύμφωνα με την ίδια πάντοτε σοβαρή τεκμηρίωση- το 2018 έχασαν τη ζωή τους 46 εργαζόμενοι, 51 νεκρούς είχαμε το 2019, 41 το 2020, 31 το 2021, ενώ το 2022 ο αριθμός των νεκρών από εργατικά δυστυχήματα εκτινάχθηκε στους 104 και των σοβαρά τραυματισμένων στους 140. Αν σε αυτή την εκατόμβη προσθέσουμε και το γεγονός ότι στην Ελλάδα ΔΕΝ καταγράφονται οι επαγγελματικές ασθένειες, γίνεται εύκολα αντιληπτή η φονική κατάσταση που επικρατεί στους χώρους εργασίας.
Αλλά βέβαια σε αυτό φταίνε αποκλειστικά οι εργαζόμενοι που δεν αναλαμβάνουν την ατομική τους ευθύνη απέναντι στη ζωή τους, διαταράσσοντας με την ανευθυνότητά τους την παραδείσια κανονικότητα των εργασιακών συνθηκών την οποία έχει επιβάλει -με σιδερένια αναισθησία και λαστιχένια συνείδηση- η παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. ομοθυμαδόν. Όχι, δηλαδή, μόνο η εκτελεστική εξουσία διά του Υπουργικού Συμβουλίου και του πρωθυπουργού, αλλά και η νομοθετική διά της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος. Όλοι αυτοί ουδεμία ευθύνη φέρουν για τον απολογισμό του θανάτου, που κάνει τον μεγαλειώδη στίχο του Γιάννη Ρίτσου «Ο ουρανός αρχίζει από το ψωμί» να μοιάζει με τραγική φάρσα εις βάρος των εργαζομένων, για να γελάνε οι χοντράνθρωποι της χοντρής ψυχής, των χοντρών χαρτοφυλακίων και των χοντρών κερδών. Οι άνθρωποι που προκαλούν τις απύλωτες ανάγκες και τη συνακόλουθη ταπεινωτική υπακοή. Οι άνθρωποι που δημιουργούν με μεθοδικότητα και ψυχραιμία το υποκυπτικό περιβάλλον των εργασιακών συνθηκών, που με τη σειρά του οδηγεί με ακρίβεια στην απάνθρωπη κόπωση και στον θάνατο. Γιατί ο θάνατος στη δουλειά είναι ακριβώς το σημείο όπου η «κόπωση» του ικανοποιημένου συναντά τη βαθιά κόπωση του εργαζόμενου. Αυτό είναι το σημείο χωρίς επιστροφή.
Το σημείο για το οποίο ουδεμία ευθύνη φέρουν, φυσικά, όσοι ξέσχισαν κάθε στοιχείο προστασίας, κάθε δίοδο ανάσας για την εργασία και τους εργαζόμενους. Από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων μέχρι την ελαστικοποίηση και την ασύδοτη ζούγκλα των ωρών εργασίας. Από την απειλή ανεργίας μέχρι την ανασφάλιστη εργασία και την εξαθλίωση του ΕΣΥ. Από το άγριο καθεστώς υπερωριών μέχρι τις αναιτιολόγητες απολύσεις. Από τον περιορισμό του κορυφαίου δικαιώματος στην απεργία μέχρι την ασφυξία και την άγρια καταστολή των διαδηλώσεων. Ο κατάλογος, βλέπεις, αυτής της φονικής κανονικότητας δεν έχει τέλος.
Ολα χαλάλι όμως στον βωμό της ανάπτυξης, στον «πόλεμο» εναντίον της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας και του λαϊκισμού! Τα αποτελέσματα θριαμβευτικά στην πάχυνση των δεικτών, που σαν βέλη περνάνε μέσα από το σώμα των «βραδυπορούντων» και τους σκοτώνουν. Ας πρόσεχαν, να μην κουράζονται, να μην καθυστερούν, να προλαβαίνουν τους ρυθμούς ανάπτυξης που δεν αφήνουν πίσω τους αιχμαλώτους. Άλλωστε, σε κάθε πόλεμο υπάρχουν και απώλειες. Ουδείς ψόγος. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτές είναι οι αξίες της νεοφιλελεύθερης και με φασίζουσες πινελιές πολιτικής της Ν.Δ. Γιατί να υπάρξει αναταραχή για κάποιο εγκληματικό μέτρο που οδηγεί σε αφαίρεση ζωής;
Οι αξίες ικανότατου αριθμού βουλευτών και υπουργών της Ν.Δ. ταράζονται μόνο από τον γάμο και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα δικαιώματα. Γιατί εδώ κινδυνεύει η πατρίς, η οικογένεια και η θρησκεία. Οι οποίες κοιμούνται όταν ο γονιός δεν επιστρέφει στο σπίτι. Τότε η πατρίδα κοιμάται.
