Οταν ο ενήλικας με τα απαιτητικά πιτσιρίκια έφτασαν στο πάρκο της γειτονιάς, ήταν μόλις είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος.
Εκείνα, που ήταν, εκτός από μπόλικα, και υπερκινητικά -ζωή να ’χουν (και κουράγιο οι γονείς τους φυσικά)- εφόρμησαν στην παιδική χαρά, που ταυτόχρονα είναι και γονεϊκός εφιάλτης όταν το παιδί έχει υπερβεί το πέμπτο έτος της ηλικίας του.
Ετρεχε ο πατέρας από παιχνίδι σε παιχνίδι για να τα προλάβει χύνοντας μαύρο ιδρώτα σε μια προσπάθεια που δεν είχε τελειωμό.
Από την κούνια στην τραμπάλα, από την τσουλήθρα στο καρουζέλ και πάλι από την αρχή, με ενδιάμεσα διαλείμματα διαιτησίας γιατί, όπως και να το κάνεις, παιδιά είναι, θα πουν και μια κουβέντα παραπάνω, θα σπρώξουν το ένα το άλλο, θα φύγει κάπου-κάπου και κάνα πέδιλο στον αέρα για να αντιμετωπίσει τους πολιορκητές της τσουλήθρας που είχε γίνει φρούριο.
Υπό το βάρος της διαπίστωσης ότι αδυνατούσε να διαχειριστεί την κατάσταση παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, ο γονέας έριξε στην αρένα της διαπραγμάτευσης τα μεγάλα όπλα: την εξαγορά της συνείδησης των πιτσιρικάδων που αν έπαιζαν φρόνιμα, έπειτα θα έτρωγαν παγωτό, αφού είχε τη δυνατότητα να το υποστηρίξει.
Φυσικά τα πιτσιρίκια ακολούθησαν την προτροπή του μπαμπά, ώσπου η τσουλήθρα ξαναπολιορκήθηκε και έπρεπε να την υπερασπιστούν εκ νέου μέχρι τελευταίας ρανίδας - ή, πιο σωστά, μέχρι τελευταίου κορδονιού από τα παπούτσια τους, που εκτοξεύονταν το ένα μετά το άλλο.
Ο μπαμπάς ξανασηκώθηκε από το παγκάκι που είχε κάτσει να ξαποστάσει έπειτα από την υπερπροσπάθεια να συμμαζέψει τους μικρούς υπερασπιστές της τσουλήθρας που ουδόλως πτοήθηκαν. Επιπλέον δε, αναγκάστηκε να τους πάει και για παγωτό, αφού, όπως είναι γνωστό, καλό είναι να μην τάζεις σε αγίους και παιδιά, γιατί έχουν τον τρόπο τους.
Η εκεχειρία πάντως επιτεύχθηκε με τα παγωτά, που, σημειωτέον, κόστισαν όσο το μεροκάματο ενός εργάτη ή ενός ανειδίκευτου εργαζόμενου του 16ωρου μείον τις κρατήσεις και τον νόμιμο φόρο, σύμφωνα με τις νέες εξαγγελίες του υπουργού.
Ομως όλα τα καλά τελειώνουν νωρίς.
Η πιτσιρικαρία επανήλθε σε θέσεις μάχης και με τις δυνάμεις τους ανακτημένες αφήνιασαν κυριολεκτικά σ’ αυτή τη μόνη έξοδο της εβδομάδας μέχρις εξαντλήσεώς τους, για να γείρουν κατάκοπα στην αγκαλιά του μετά το παιχνίδι, και ο μπαμπάς, με τα γόνατα να τρέμουν, να τα κουβαλήσει μέχρι το σπίτι και να περιμένει την επόμενη εβδομάδα για να τα ξαναδεί.
Βλέπετε, οι διπλοβάρδιες, οι ευκαιρίες και η ευελιξία έχουν κι αυτές, εκτός απ’ την τιμή, και το τίμημά τους.
