Πριν από περίπου έναν χρόνο πέθανε ο Σεραφείμ Κοβάνης. Στο χωριό του, ένα αρβανιτοχώρι στη Βοιωτία, ήταν περισσότερο γνωστός με το παρατσούκλι του, Πλαστήρας. Εγώ τον γνώρισα σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, στην αρχή ως πατέρα μιας φίλης, μετά ως πρόσχαρο οικοδεσπότη και γρήγορα ως οικογένεια.
Ιδιόρρυθμος άνθρωπος, πολύ γοητευτικός όταν ήθελε, πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει τον οποιονδήποτε και με μια ικανότητα να διηγείται ιστορίες που σε έκανε να τις παρακολουθείς μέχρι το τέλος. Η αγάπη του για τη γνώση, ειδικά αυτή που προέρχεται από την παρατήρηση και πρακτική των ανθρώπων που πέρασαν και έζησαν σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν για μένα συγκινητική και αναζωογονητική. Το ίδιο και το ενδιαφέρον του για τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής.
Δεν έχω ξεχάσει, παρ’ όλο που πέρασαν πάρα πολλά χρόνια, όταν σταματήσαμε σε ένα χωράφι να μαζέψουμε πικραλίδες (διότι, όπως μου είπε, κάνουν εξαιρετικό φρικασέ). Εγώ πικραλίδες τότε δεν ήξερα τι είναι και πώς μοιάζουν. Μου έδειξε μία και μου εξήγησε πώς να τις ξεχωρίζω από τα άλλα χόρτα. Κατάφερα τελικά να γεμίσω μια ολόκληρη σακούλα που με έκανε περήφανο μέχρι να καταλάβω ότι πάνω από τα μισά χόρτα που είχα μαζέψει ήταν σταμναγκάθια. «Αυτά εμείς τα δίνουμε στα ζώα» μου είπε και τα πέταξε μην μαγαρίσουν το φρικασέ μας. Η υπερβολή του βγήκε σε καλό, διότι ήταν ένα από τα καλύτερα πιάτα που έχω φάει ποτέ. Πολύ αργότερα εμφανίστηκαν σταμναγκάθια στις λαϊκές και έγιναν για ένα διάστημα της μόδας, έφτασαν να πωλούνται 5 ευρώ το κιλό. Πικραλίδες δεν έχω δει μέχρι τώρα…
Ήταν και πολλά άλλα που τον έκαναν πολύ συμπαθή, όπως η αγάπη του για το τραγούδι, το φαγητό και το κρασί με την παρέα, αλλά υπάρχουν γύρω μας τόσοι άλλοι άνθρωποι που μπορούν να προκαλούν το ίδιο ενδιαφέρον. Δεν είναι η μέχρι τώρα φλυαρία μου η αιτία για αυτό το σημείωμα. Εκείνο που μου φαίνεται το πιο εκπληκτικό είναι ότι ήταν σταθερά ένας αριστερός άνθρωπος, ένας κομμουνιστής. Όχι μόνο γιατί στήριζε ένα αριστερό κόμμα, αν και αυτό αναμφίβολα μπορούν να το επιβεβαιώσουν καλύτερα οι τόσοι σύντροφοί του στις διαδρομές του από το ΚΚΕ εσ., στην ΑΚΟΑ και στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά επειδή ήταν αριστερός στην πράξη, στην ίδια τη ζωή του και στον τρόπο που συγχρωτίζονταν με τον περίγυρό του. Ελάχιστους έχω γνωρίσει που έκαναν τη θεωρία τους πράξη με συνέπεια και όραμα.
Ο Σεραφείμ ήταν κομμουνιστής μια ζωή, για πάντα, χωρίς ένα λάθος, μια αστοχία ή κάποιο παραπάτημα να μπορεί να του πάρει πίσω αυτό τον δικαιωματικό τίτλο.
Η οικογένειά του, οι φίλοι του και οι σύντροφοί του θα μαζευτούν στα γραφεία της εφημερίδας Η Εποχή, 3ης Σεπτεμβρίου 56, 5ος όροφος, την Κυριακή 14 Νοεμβρίου, στις 12.30 το μεσημέρι, για να τον χαιρετήσουν, μια και δεν μπόρεσαν να το κάνουν πέρσι λόγω lockdown.
