Κάθε πρωί στις 10 τα Σάββατα και κάθε απόγευμα στις 5 τις καθημερινές, όταν δεν υπήρχαν τα Αγγλικά στη μέση, με την παρέα των δέκα αγοριών που ήμασταν δίναμε ραντεβού στον πεζόδρομο της γειτονιάς. Φορούσαμε τις μπλούζες της εποχής, Ζιντάν, Ντελ Πιέρο, Ραούλ, Ριβάλντο (με τα χρώματα της Μπάρτσα τότε), και κλωτσούσαμε ασταμάτητα την μπάλα με στόχο ένα τέρμα που είχε για δοκάρια του πέτρες, κάθετους πράσινους κάδους και μια κολώνα της ΔΕΗ.
Υπήρχαν βέβαια και οι ελληνικές προτιμήσεις - Κωνσταντίνου, Τζιοβάνι, Νικολαΐδης. Μια πανδαισία χρωμάτων, που έκανε όμως πολύ θόρυβο και προκαλούσε ζημιές. Σε σημείο που δέχτηκε μια φορά πυρά με λάστιχο από το μπαλκόνι ενός γείτονα. Και μια άλλη ένας γείτονας, λιγότερο ψύχραιμος, άρπαξε την μπάλα που κατέληξε στο -γεμάτο φαγητά- τραπέζι της υπόγειας αυλής του και την έσκασε με το μαχαίρι.
Οι δέκα παιδικές γκαρίδες δεν ενοχλούσαν βέβαια τους πάντες. Σε κάποιους ηχούσαν αναζωογονητικά. Έβλεπαν στα μελανιασμένα μας καλάμια τα δικά τους παιδικά χρόνια. Θυμάμαι σε ένα γκολ ότι κάποιος ανασηκώθηκε από την καρέκλα του στο μπαλκόνι σαν άλλος θεατής από κάθισμα κερκίδας και παρομοίασε έναν από τους λιλιπούτειους ποδοσφαιριστές με τον Αργεντίνο αστέρα της Φιορεντίνα Γκαμπριέλ Μπατιστούτα.
Μεταξύ των λέξεων που ακούγονταν δυνατά την ώρα του παιχνιδιού ήταν τα ονόματά μας. Άλλον τον προσφωνούσαν με το μικρό, άλλον με κομμένο το επώνυμο -«Παπ»-, άλλον με ένα παρατσούκλι ή με ολόκληρο το επώνυμο. Υπήρχε όμως κι εκείνο το παιδάκι που το προσφωνούσαν με βάση το παρουσιαστικό του. Ειδικότερα όταν έκανε κάποιο λάθος, μια πάσα που πήγε σε αντίπαλο, ένα σουτ που αποπειράθηκε να φτάσει ένα περιστέρι ή ένα μαρκάρισμα που προϋπέθετε για να είναι πετυχημένο ένα πιο γρήγορο σπριντ, αλλά εμπόδιζε το βάρος την πραγματοποίησή του, τα «χοντρέ» και «ρε μαλάκα χοντρέ» έδιναν κι έπαιρναν. Δεν υπήρχε κακία. Άπαντες τον αγαπούσαν αναμφίβολα. Υπήρχε όμως διάκριση. Που δεν υπήρχε στα υπόλοιπα εννέα παιδάκια. Και δεν ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους.
Και φυσικά δεν είναι πρόβλημα να είσαι χοντρός ή λεπτός. Είναι χοντρό πρόβλημα όμως να το ακούς λες και είναι ελάττωμα. Οπότε, η ιστορία της 14χρονης Γωγώς που έχασε τη ζωή της μετά από επέμβαση για να χάσει κιλά μου έφερε αναπόφευκτα στο μυαλό τον παιδικό μου φίλο. Η θέση της υπήρξε μάλλον ακόμη χειρότερη. Την κρατούσαν σε απόσταση, ικανή όμως για να ακούει τα μειωτικά τους σχόλια.
Και η Γωγώ προσπάθησε ν’ αλλάξει για να ταιριάξει στα στερεότυπα που ορίζουν το ωραίο, να έχει μόνο ένα χρώμα και μέγεθος. Ένα ιατρικό λάθος όμως, μια προσπάθεια για «αρπαχτή», όπως αποδεικνύουν κι άλλα περιστατικά, μας έφεραν με την ασχήμια του κόσμου κατάματα. Κι έναν δακρυσμένο πατέρα που διδάσκει την αγάπη στο ποίμνιό του να αναρωτιέται δικαίως «γιατί;».
Θα μπορούσε να είναι ο φίλος μου στη θέση της Γωγώς; Θα μπορούσε. Δεν ξέρεις στις πόσες βρισιές για στραβοκλωτσιές θα στραβώσει η ψυχολογία του άλλου και μετά θα συμβεί μια δυστυχία.
Κατάφερε και σώθηκε ωστόσο χάρη στην αθλητική του φανέλα. Και την αγάπη του για την ΑΕΚ. Η φορεσιά με το όνομα του Ντέμη Νικολαΐδη έγινε πετσί απ’ το πετσί του. Κι έτσι, με τον καιρό απέκτησε ως ψευδώνυμο το μικρό όνομα του ταλαντούχου επιθετικού κι ας αστοχούσε συχνότερα από εκείνον.
Αποκαλώντας τον έτσι για κάποιους ήταν και μια έμμεση αντίσταση στη λεκτική του κακοποίηση. Η απόδειξη ότι σε κάθε κοινωνικό σύνολο μπορείς, ανεξαρτήτως ηλικίας, να κάνεις την κρίσιμη διαφορά. Δεν χρειάζεται να παίξεις ξύλο, απλώς να κοιτάξεις την ουσία. Είτε με τη γάμπα παχουλή, είτε με τη γάμπα σφριγηλή, η μπάλα θα πάει μέσα κάποια στιγμή. Κι αυτό που θα «γράψει» είναι ότι το χάρηκαν όλοι.
