Η διάχυση της ευθύνης και ο συμψηφισμός είναι η πιο διαδεδομένη μέθοδος αποποίησης των πραγματικών ευθυνών. Το «Φταίμε όλοι» που είπε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί βασικό εργαλείο του πολιτικαντισμού και της δημαγωγίας για να καταλήξει ότι δεν φταίει κανείς. Ενώ η κοινωνία θρηνεί, ο πρωθυπουργός διαχειρίζεται την κρίση με όρους επικοινωνίας και με στόχο τη δική του πολιτική διάσωση. Η χθεσινή παράσταση του Υπουργικού Συμβουλίου ήταν το κερασάκι στην τούρτα της υποκρισίας και των επικοινωνιακών χειρισμών. Από τους δακρυσμένους για τον φωτογραφικό φακό υπουργούς έως το «Φταίμε όλοι» και την επίθεση στους συνδικαλιστές «εργατοπατέρες», που είχαν προειδοποιήσει με όλους τους τρόπους για μια προαναγγελθείσα τραγωδία, οι πολίτες αντικρίζουν μια κυβέρνηση που προκαλεί και εξοργίζει. Καμιά αυτοκριτική, παρά μόνο κοινοτοπίες. Μια τοποθέτηση που θα μπορούσε να είχε γίνει πριν από τις εκλογές του 2019…
Ποιος και με ποιον τρόπο να πιστέψει έναν πρωθυπουργό που δεσμεύεται ότι θα τα αλλάξει όλα λίγο πριν από τις εκλογές κι ενώ επί τέσσερα χρόνια αγνόησε επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις και άφησε το σιδηροδρομικό δίκτυο χωρίς δικλίδες ασφαλείας και με συμβάσεις που πήγαιναν από παράταση σε παράταση; Ποιος να εμπιστευτεί μια κυβέρνηση που σε κάθε της βήμα μετά το έγκλημα των Τεμπών ενισχύει τις υποψίες περί συγκάλυψης και αποποίησης των ευθυνών; Ψέματα, υποκρισία, κυνισμός. Το «Φταίμε όλοι» αποτελεί το σύγχρονο «Μαζί τα φάγαμε». Πιο μεγάλη ύβρις για τους νεκρούς και τις οικογένειες που κλαίνε τους ανθρώπους τους δεν υπάρχει.
