Ίσως ήταν υπερβολικό να περιμένουμε ότι τα 200 χρόνια από την Επανάσταση ήταν μια ευκαιρία για εθνικό αναστοχασμό, σίγουρα όμως ήταν μια ιστορική ευκαιρία για καλαισθησία και σοβαρότητα.
Αυτή η ευκαιρία χάθηκε, με τα χρυσά αναμνηστικά τσαρουχάκια, τα αξεσουάρ φέσια, τους έφιππους τσολιάδες και τα φιλέτα χριστόψαρου με πουρέ από χειμωνιάτικες ρίζες.
Δεν είναι σαφές ποιος είχε την έμπνευση να οργανώσει τον εορτασμό με επίκεντρο τους εκπροσώπους των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, στις οποίες η Ελλάδα του 1821, εκτός από την ανεξαρτησία της, χρωστάει τρεις διεφθαρμένες πολιτικές φατρίες και διάφορους ληστρικούς δανεισμούς.
Αλλά ούτε αυτό πήγε καλά. Ο Πούτιν έστειλε τον πρωθυπουργό του, ο Μακρόν μια υπουργό και από την Αγγλία ήρθαν οι εκπρόσωποι ενός θεσμού που ήταν ήδη παλιός όταν ο Ρήγας μιλούσε για Διαφωτισμό.
Λίγο άκυρα όλα αυτά. Ακόμα πιο άκυρα τα μπισκότα με μελάνι σουπιάς και ο κιμάς γαρίδας στο Προεδρικό. Αλλά το πιο άκυρο από όλα είναι η παρέλαση με καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας.
Μέτρο που επιβλήθηκε, όχι για την πανδημία, αλλά για να μην υπάρξουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Η πρώτη πριβέ παρέλαση σε δύο αιώνες σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, με οδοφράγματα, κλειστό μετρό και ταξιαρχίες Χρυσοχοΐδη παντού.
Γεύματα, πινακοθήκες και παρελάσεις, την ώρα που το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας καταρρέει και τα νοσοκομεία βρίσκονται αντιμέτωπα με το αδιανόητο.
Κανονικά, όλη η κυβέρνηση θα έπρεπε να βρίσκεται στα τηλέφωνα. Αντ' αυτού, ακούσαμε από τον κ. Γεραπετρίτη ότι το ΕΣΥ είναι μια χαρά και ότι η διασωλήνωση εκτός ΜΕΘ δεν είναι και για θάνατο. Δηλαδή ότι η κυβέρνηση δεν έχει καμία υποχρέωση και καμία ευθύνη απέναντι στη σημερινή κατάσταση. Μόνο ντροπή.
Αλλά ας μην συζητάμε τέτοια, σήμερα είναι ημέρα εθνικής ομοψυχίας και εθνικής υπερηφάνειας. Τι, όχι;
