Ήταν Τρίτη σαν σήμερα πριν από είκοσι χρόνια. Σύσκεψη κυριακάτικου στην εφημερίδα και η τηλεόραση να παίζει. Το απίστευτο δυστύχημα στους Δίδυμους Πύργους, όπως νομίσαμε προς στιγμήν. Ποιος το περίμενε να πέσει ένα αεροπλάνο σε έναν από τους πιο εμβληματικούς ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης; Ελάχιστα λεπτά αργότερα βλέπαμε σε ζωντανή μετάδοση το δεύτερο αεροπλάνο να πέφτει πάνω στον δεύτερο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Και ήταν σαφές ότι δεν επρόκειτο για δυστύχημα, αλλά για τρομοκρατική επίθεση. Για μια επίθεση που δεν είχαμε ξαναδεί.
Έκτοτε, το πρώτο που σκέφτεται κανείς στις 11 του Σεπτέμβρη δεν είναι ότι γιορτάζουν οι Ευανθίες - χρόνια τους πολλά παρεμπιπτόντως! Είναι αυτό το τρομοκρατικό χτύπημα που άλλαξε τον κόσμο. Ή που δεν τον άλλαξε καθόλου μακροπρόθεσμα. Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται σήμερα στο Αφγανιστάν, εκεί που έσπευσαν οι Αμερικάνοι -κι από κοντά και όλοι οι σύμμαχοί τους, ημών συμπεριλαμβανομένων- για να χτυπήσουν στη ρίζα του το κακό. Για να διαλύσουν την Αλ Κάιντα, την οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, την οργάνωση που φιλοξενούνταν από τους Ταλιμπάν στα βουνά του Χίντου Κους.
Σαν σήμερα πριν από είκοσι χρόνια τα σίδερα δεν άντεξαν τη σύγκρουση, οι Δίδυμοι Πύργοι κατέρρευσαν. 2.977 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη φωτιά και στα συντρίμμια, 24 παραμένουν αγνοούμενοι, ενώ πάνω από 25.000 τραυματίστηκαν. 2.958 ονόματα είναι γραμμένα στο μνημείο που στήθηκε στον τόπο του εγκλήματος στη Νέα Υόρκη - οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να μην ξεχάσουν τα θύματα. Κάθε χρόνο φροντίζουν να τα μνημονεύουν σε μια τελετή λιτή και βαθιά συγκινητική. Αξέχαστα, για άλλους λόγους, έχουν μείνει και τα ονόματα των 19 αεροπειρατών, που εκτέλεσαν τις τέσσερις επιθέσεις αυτοκτονίας στους Δίδυμους Πύργους και στο Πεντάγωνο.
Η επιλεκτική μνήμη
“Ασύλληπτη καταστροφή” ήταν ο τίτλος της ΑΥΓΗΣ την επόμενη μέρα, κι όποιος είδε την επίθεση σε ζωντανή μετάδοση θυμάται ακόμη τι ακριβώς έκανε εκείνη την ημέρα. Μετά η μνήμη σταμάτησε. Μετά τους πρώτους νεκρούς τής 11ης Σεπτεμβρίου χύθηκε το αίμα δεκάδων χιλιάδων αθώων σε τρομοκρατικές επιθέσεις. Όχι μόνο στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, στη Νίκαια, εκεί που χτύπησαν οι επίγονοι της Αλ Κάιντα. Τα θύματα των ευρωπαϊκών μητροπόλεων τα μάθαμε και τα κλάψαμε. Θα μπορούσαν να είναι φίλοι ή γνωστοί μας, ήταν άνθρωποι σαν και μας. Τα πολύ περισσότερα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ -εκεί που η Δύση πήγε να εξάγει... δημοκρατία- στις χώρες του Μαγκρέμπ ή στη μαύρη Αφρική δεν τα μάθαμε ποτέ. Η είδηση για τον δικό τους θάνατο δεν έφτασε σχεδόν ποτέ στις οθόνες μας ούτε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, εκτός εάν ο αριθμός τους ήταν... εντυπωσιακός. Όπως δεν φτάνει πια στ’ αυτιά και τα μάτια μας η είδηση των πνιγμένων στη Μεσόγειο, των ανθρώπων που τρέχουν να γλιτώσουν από τον φόβο αλλά και από την πείνα και την έλλειψη προοπτικής. Εκτός εάν ο αριθμός τους είναι εντυπωσιακός…
