Η επέτειος των 150 ετών της Παρισινής Κομμούνας έκλεισε την Πέμπτη, με σειρά εκδηλώσεων για το σημαντικό αυτό εξεγερσιακό γεγονός που σημάδεψε την Ιστορία και που, ακόμη και σήμερα, προκαλεί τη βαθιά απέχθεια μεγάλου μέρους της γαλλικής Δεξιάς. Ενδεικτική η σύγκρουση μεταξύ της αριστερής πλειοψηφίας και της δεξιάς αντιπολίτευσης στον Δήμο του Παρισιού, με αφορμή τον εορτασμό των 150 ετών. Έστω και μετά από 1,5 αιώνα, οι μνήμες είναι παρούσες και προκαλούν τις αντιδράσεις του σκοτεινού υποσυνείδητου της υπερσυντηρητικής Δεξιάς, η οποία προσπαθεί να κρύψει την ιδεολογική της απέχθεια προς την Κομμούνα προβάλλοντας τις μεγάλες καταστροφές στην πρωτεύουσα.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι δημοτικοί σύμβουλοι της Δεξιάς στον Δήμο του Παρισιού έσπευσαν να καταγγείλουν την επανεκλεγείσα Σοσιαλίστρια δήμαρχο Αν Ινταλγκό και την Αριστερά ότι δήθεν προωθεί την “ευτυχή” άποψη ενός “αιματηρού γεγονότος”... “Η Κομμούνα ήταν ένα λουτρό αίματος, η καταστροφή του Παρισιού”, δήλωσε ο Ριντόλφ Γκρανιέ, δημοτικός σύμβουλος από το δεξιό κόμμα των Ρεπουμπλικανών. Όπως και άλλα μέλη της αντιπολίτευσης, καταγγέλλει τον “πολιτικό οπορτουνισμό” της δημάρχου. “Το μόνο που θέλει είναι να αποσπάσει μερικά πολύ θετικά στοιχεία της Κομμούνας,ενώ εμείς προτείνουμε μια ισορροπημένη προσέγγιση”, συνέχισε ο ίδιος, φτάνοντας μέχρι του σημείου να προειδοποιήσει κατά του κινδύνου ενός “ευτυχούς ρεβιζιονισμού”. Χαρακτηρίζει μάλιστα τους πολιτικούς αντιπάλους της Δεξιάς στον Δήμο του Παρισιού “κομμουνάρους του 2021”!
Από την πλευρά της, η Αριστερά στον δήμο δίνει έμφαση στις αξίες που υπερασπίζονταν οι Κομμουνάροι και που έχουν ακόμη και σήμερα απήχηση και επικαιρότητα. Έτσι ο αναπληρωτής δήμαρχος Πατρίκ Μπλοχ διεκδικεί την κληρονομιά της Κομμούνας ως κομμάτι της Ιστορίας της Αριστεράς. “Τιμάμε την Κομμούνα του Παρισιού, γιατί είναι μέρος της Ιστορίας του Παρισιού. Και, βέβαια, αποτίουμε φόρο τιμής στις γυναίκες και τους άνδρες που πλήρωσαν με τη ζωή τους, γιατί η καταστολή υπήρξε φοβερή, το γεγονός ότι είχαν ιδανικά”. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι 72 μέρες της Κομμούνας σηματοδότησαν την υπεράσπιση εκείνων των ιδεών που “ακόμη και σήμερα αρδεύουν τον δημόσιο πολιτικό διάλογο”.
Οι στόχοι της Κομμούνας είναι οι στόχοι των υποστηρικτών της Αριστεράς σήμερα. Κάτι που εξηγεί και το γιατί εξακολουθεί να εξοργίζει τη Δεξιά. Τα επιτεύγματα της Κομμούνας του 1871 παραμένουν “καρφί στο μάτι” των συντηρητικών. Η δημόσια και δωρεάν Παιδεία, το καθολικό δικαίωμα ψήφου, ο χωρισμός Εκκλησίας και κράτους, η κατάληψη άδειων διαμερισμάτων, το μορατόριουμ στα ιδιωτικά χρέη, η αναγνώριση της συμβίωσης των ζευγαριών, η δεκάωρη εργασία, τα πρώτα βήματα προς τη μισθολογική ισότητα ανδρών και γυναικών κ.ά. Τόσα και τόσα, που πολλά παραμένουν επίκαιρες διεκδικήσεις και... άκρως αντιπαθητικά για τη γαλλική Δεξιά, που καλλιεργεί πλέον ένα πολύ σκληρό προφίλ. Ξεχνώντας πάντως μια σημαντική μορφή της Γαλλίας και όχι μόνο. Τον Σαρλ Ντε Γκολ. Ο Ντε Γκολ δεν έκρυψε ποτέ τον μεγάλο του θαυμασμό για τον Λουί Ροσέλ, τον αξιωματικό που αρνήθηκε να παραδοθεί στον πρωσικό στρατό - εισβολέα και επέλεξε να περάσει στο στρατόπεδο των Κομμουνάρων... Άβολες αναμνήσεις για τους δεξιούς, που τις... ξεχνάνε...
