Δεν είναι λίγος ο καιρός κατά τον οποίο οι θαυμαστές της pop κουλτούρας, και όχι μόνο, σε όλο τον κόσμο προσπαθούν, κυρίως μέσω των social media, να ρίξουν φως σε μια πραγματική, όπως αποδεικνύεται, κατάσταση ομηρείας. Το hashtag #FreeΒritney γίνεται όλο και πιο δημοφιλές στο Διαδίκτυο. Πρόκειται για μια υπόθεση που εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει καθόλου συνηθισμένη. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι η πρωταγωνίστριά της καθημερινά και σχεδόν ασταμάτητα εδώ και δεκαετίες εκτίθεται στα μάτια εκατομμυρίων θαυμαστών. Είναι όμως στην πραγματικότητα τόσο διαφορετική;
Πριν από λίγες ημέρες η τριανταεννιάχρονη πλέον Μπρίτνεϊ Σπίαρς, τα τραγούδια της οποίας μεγάλωσαν, χωρίς υπερβολή, μια ολόκληρη γενιά θαυμαστών της pop -και μαζί της μεγάλωσε κυριολεκτικά και εκείνη-, βρέθηκε ενώπιον του δικαστηρίου του Λος Άντζελες. Εκεί, η ίδια επιβεβαίωσε όσα ακούγονταν μονάχα ως φήμες μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Στην 24λεπτη μαρτυρία της αναφέρθηκε στα τελευταία δεκατρία χρόνια της περιγράφοντας πώς ζούσε, και συνεχίζει να ζει, δίχως να έχει κανέναν ουσιαστικό έλεγχο των επιλογών της, οι οποίες έχουν περάσει ολοκληρωτικά στα χέρια του πατέρα της. Μέσω του περίφημου conservatorship, δηλαδή ενός νομικού πλαισίου κηδεμονίας που αφορά κατά βάση άτομα τρίτης ηλικίας που αδυνατούν να διαχειριστούν τον εαυτό τους, η δημοφιλής τραγουδίστρια δεν μπορεί να λάβει αποφάσεις για την καριέρα, το σώμα, αλλά και την ίδια της τη ζωή. "Το μόνο που θέλω είναι τη ζωή μου πίσω" δήλωσε χαρακτηριστικά στο δικαστήριο, προσθέτοντας: "Δεν είμαι εδώ για να είμαι σκλάβα κανενός".
Ακόμα κι αν μερικές από τις επιλογές της μπορεί να θεωρούνται αμφιλεγόμενες και να προκαλούν συζητήσεις στη χωρο-σφαίρα των τηλεθεατών, η Μπρίτνεϊ Σπίαρς προβάλλει ως θύμα ενός ολόκληρου συστήματος. Ενός συστήματος που δεν έχει τα όριά του στο Χόλιγουντ και στη σόου μπιζ, αλλά φτάνει και στις διπλανές μας πόρτες. Μια εξίσωση ωστόσο που εμπεριέχει ένα μοναδικά ταλαντούχο κορίτσι που μετατράπηκε από έφηβο παιδί σε μηχανή παραγωγής δολαρίων, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, και έπειτα έπρεπε να δώσει εξηγήσεις, αλλά και να παραδώσει όλη της τη ζωή, γιατί δεν κατέληξε να είναι «υπόδειγμα».
«Έχω πει ψέματα, έχω πει σε ολόκληρο τον κόσμο πως είμαι καλά και είμαι χαρούμενη. Είναι ψέμα» είπε στη μαρτυρία της, περιγράφοντας την απόλυτα ελεγχόμενη από άλλους ζωή που καλείται να ζήσει, στην οποία δεν έχει δικαίωμα να βλέπει ελεύθερα τα παιδιά της, να έχει κινητό, να αλλάζει μόνη της, να παντρευτεί, να αφαιρέσει το ενδομήτριο σπιράλ που της έχει τοποθετηθεί. Μια γυναίκα που συνεχίζει υπ' αυτό το καθεστώς να βγάζει εκατομμύρια σαν άλογο κούρσας, αλλά δεν έχει καν την υποτυπώδη αυτονομία του σώματός της.
Αυτή η υπόθεση δεν σταματά στο star system, τη μουσική βιομηχανία και την pop κουλτούρα, όσο εύκολο κι αν είναι αυτό. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για το δικαίωμα στη ζωή και την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, η οποία συνεχίζει να είναι υπό διαπραγμάτευση. Η καθημερινότητα των τελευταίων εβδομάδων εξάλλου στην ελληνική ειδησεογραφία δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Από τους κακοποιητές που μπορούν να είναι συγχρόνως “καλοί γονείς”, στη Νέα Σμύρνη, στα Γλυκά Νερά, στα Πετράλωνα, στα σκοταδιστικά συνέδρια για τη γονιμότητα και σε μια «παρεξηγημένη» γαλάζια ψήφο εκ Βρυξελλών κατά του δικαιώματος στην άμβλωση.
Εν προκειμένω, έχουμε να κάνουμε με μια σταρ της pop και ο οικείος δυνάστης της είναι ο χειριστικός πατέρας της. Ως άτομο, ως γυναίκα, όσο γνωστή ή άγνωστη κι αν είναι, όσα εκατομμύρια κι αν έχει ή δεν έχει ο τραπεζικός της λογαριασμός, δικαιούται να διαμορφώσει μόνη της τη ζωή της. Παρ' όλα αυτά, το ερώτημα παραμένει: αν δεν μπορεί να ξεφύγει από την πατριαρχία ένα pop είδωλο με τη δύναμη που έχει εκείνη, θα μπορέσει οποιαδήποτε άλλη; Και η απάντηση είναι ξανά δίπλα μας.
* Η Νάντια Ρούμπου είναι δημοσιογράφος
