Στη διασκευή του στο κλασικό έργο του Γκαίτε ο Μπινιάρης σκηνοθετικά τολμάει να αφαιρέσει τη θρησκευτικότητα μέσα από την ιεροτελεστία της αποπλάνησης. Σαν να μην έφτανε αυτό, απομακρύνει κάθε ιδέα δογματικής ιεροσύνης απ’ το τελετουργικό κρεσέντο της σαγήνης. Αντί λοιπόν ο δημιουργός να επιτρέψει στα ηθικά διλήμματα να κυριαρχήσουν ιδεολογικά και αισθητικά, αφήνει τα υγρά των σωμάτων και τις μυρωδιές της παλλόμενης σάρκας να ποτίσουν τις σκηνές του και να δώσουν τον ρυθμό σε μια δαιμόνια γοητευτική βουτιά στις ημιφωτισμένες γωνίες των μύχιων ερωτικών επιθυμιών και σε μια χορογραφημένη σύγκρουση με τη ματαιότητα που φέρουν τα όριά τους. Επιπροσθέτως, εκεί που οι περισσότεροι ομογάλακτοι σκηνοθέτες θα αντιμετώπιζαν το ανθρώπινο σώμα ως πεδίο έλξης και ηδονών, ο Μπινιάρης τοποθετεί τη βιολογία στο επίκεντρο των υπαρξιακών διαδρομών που ταλανίζουν το σώμα και την ψυχή του Φάουστ.
Η άριστα οργανωμένη παράσταση πατάει με σιγουριά στην υποδειγματική μετάφραση του Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, ο οποίος αναδεικνύει με χάρη και φαντασία τα παχιά νοήματα του έμμετρου έπους και παίζει αριστοτεχνικά με τα λεκτικά δέλεαρ του Εωσφόρου καθώς ποντάρει στον ψυχικό πόνο που προκαλεί η μη πλήρωση των ερωτικών απωθημένων. Πραγματικά, η σφιχτή αφήγηση λειτουργεί σαν σκηνοθετική κουτάλα που ανακατεύει ρυθμικά το καζάνι της Κολάσεως, με τους υποβλητικούς χορευτές και χορεύτριες να στροβιλίζονται πάνω στον τρύγο σαν ξαναμμένες Ερινύες ή σαν χθόνια πλάσματα που θα στήσουν μια παγανιστική γιορτή πάνω σε ένα πατητήρι των ψυχολογικών μεταπτώσεων του ήρωα, αυτών που τον έστειλαν στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι.
Ο Μπινιάρης προσπερνά τις ακαδημαϊκές αγκυλώσεις, ενώ είναι απαλλαγμένος από τις μεταμοντέρνες ευκολίες και από κάθε λογής διαδραστικές multimedia αγωνίες κατάργησης των βασικών αρχών της τέχνης που υπηρετεί. Ο Μιχάλης Βαλάσογλου δίνεται απόλυτα στον ρόλο του Φάουστ και ο Άρης Νινίκας είναι εξαιρετικός στον δισυπόστατο ρόλο του Εωσφόρου και του ψυχαναλυτή. Κάθε εύρημα της παράστασης λειτουργεί (από τη μεταμόρφωση των ηρώων σε ελάφια μέχρι τον λουδοβίκειο Θεό) και βρίσκει τη θέση του στον μύθο. Και φυσικά το σύνολο του έργου οφείλει τα μέγιστα στη σάρκινη χορογραφία της Φαίδρας Νταϊόγλου που αφήνει ελευθερίες στα εξαιρετικά μέλη του χορού να εναρμονιστούν σωματικά.
Ο πηγαίος λόγος χορογραφεί τα σώματα και η φροντισμένη σκηνογραφία αναμειγνύει ομαλά και οργανικά τα επεισόδια καθώς η μεσαιωνική βαρβαρότητα κάνει βουτιά στις ηθικές αξίες του Διαφωτισμού - πάντα με άξονα τη ζωηρή μουσική του Τζεφ Βάγγερ. Το ιδεολογικό μπρα ντε φερ της λυτρωτικής μεφιστοφελικής σαγήνης με την αυτοτιμωρητική ενοχή του φροϊδικού ασυνείδητου που επιφέρει μόνο τις ενοχές και θεραπευμένα τραύματα μετατρέπεται σε ένα απολαυστικό βελζεβουλικό μιούζικαλ. Τα άσωτα και τα ιερά στήνουν ένα πλουμιστό καρναβάλι των ψυχών όπου τα αρχαία μοιρολόγια αντηχούν τις ροκ όπερες.
Οι στοχασμοί του Γκαίτε, οι φωτισμένες διδαχές του Γιουνγκ και οι διαχρονικές εμμονές του Ντε Σαντ θα στοιχειώσουν την ελεύθερη πτώση του Φάουστ στον κήπο των αμαρτιών και των ηδονών μέσω της χορογραφημένης πνευματικής καταβύθισης του βασανισμένου ήρωα. Το πιο σημαντικό καλλιτεχνικό στοίχημα όμως που κερδίζει αυτός ο Φάουστ βρίσκεται στον τρόπο που υμνεί την ιερή αξία της επιθυμίας, χωρίς κανένα ηθικό πρόσημο και χωρίς την αξιολόγηση των ηθών που η ίδια η επιθυμία άλλοτε κουβαλάει και ενίοτε περιφρονεί.
