Τα φετινά Όσκαρ ήταν ένας θρίαμβος για τη sci-fi κωμωδία «Τα πάντα όλα». Για τους λάτρεις της στατιστικής, αυτή είναι η πρώτη ταινία που κέρδισε το χρυσό αγαλματίδιο η οποία έχει δανειστεί το όνομά της από φράση του Νίκου Αλέφαντου. Αυτό είναι ενδεικτικό της πτωτικής πορείας των βραβείων τα τελευταία χρόνια. Θυμίζουμε ότι πέρυσι είχε βραβευτεί το μετριότατο «CODA», που πρέπει να είναι η ταινία με την κορυφαία διάκριση την οποία έχουν δει οι λιγότεροι θεατές (και αυτοί την έχουν ήδη ξεχάσει). Φέτος, λοιπόν, τιμήθηκε (θριάμβευσε για την ακρίβεια) μια φρενήρης κωμωδία που πριν από 20 χρόνια (δεν πάω καν στις δεκαετίες του ’90 ή του ’80) οι συντελεστές της δεν θα περνούσαν ούτε έξω από το θέατρο Κόντακ και η ταινία θα έβρισκε την τύχη της στην αγορά των DVD.
Η ταινία «Τα πάντα όλα» είναι ένα προϊόν της εποχής της, σχεδιασμένη σε καταιγιστικούς ρυθμούς, με κατακερματισμένη πλοκή που βγάζει περικοκλάδες σε παράλληλα σύμπαντα, με σκοπό να καθηλώσει τη γενιά του TikTok με τη διάσπαση προσοχής που τη διακατέχει. Αυτή δεν είναι μια αναχρονιστική άποψη που αρνείται τις νεότερες τάσεις. Μια τέτοια άποψη είχε η παλιά φρουρά του παραδοσιακού Χόλιγουντ όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’60 έβλεπε με επιφύλαξη τη γενιά του Ντένις Χόπερ με τον «Ξένοιαστο καβαλάρη» ή ταινίες όπως το «Μπόνι και Κλάιντ» να παραγκωνίζουν τις σταθερές αξίες. Όμως εκείνες οι ταινίες ανέτρεπαν τα παραδοσιακά στούντιο. Ταινίες όπως η συγκεκριμένη «Τα πάντα όλα» σχεδιάστηκαν με διαφημιστές και επικοινωνιολόγους σε μια σύσκεψη στα ψηλότερα γραφεία των executives. Είναι η καλλιτεχνική απόπειρα να ανταγωνιστεί το σκρολάρισμα στα smartphone με ένα προκάλυμμα συμπερίληψης - τέτοιες αγωνίες δεν θα έπρεπε να επιτρέπονται αφού τιμήθηκαν τα υπέροχα «Παράσιτα» πριν τρία χρόνια.
Ουδέν νεότερο από την ανάκαμψη των Όσκαρ
Το μόνο καλό που έφερε η βράβευση της ταινίας «Τα πάντα όλα» ήταν η βράβευση της Τζέιμι Λι Κέρτις, η οποία υπήρξε για πρώτη φορά υποψήφια στην καριέρα της. Αυτό προκάλεσε την εμφανή δυσφορία της Άντζελα Μπάσετ, η οποία θεώρησε ότι το βραβείο τής ανήκει για το σίκουελ του «Μαύρου Πάνθηρα». Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι τα fanboys και fangirls που θρέφει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η Μάρβελ έθρεψαν τη ματαιοδοξία της Μπάσετ σε βαθμό που στάθηκε προσβλητικά απέναντι σε μια ηθοποιό με μακρά πορεία. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι ο Πολ Νιούμαν είχε 7 υποψηφιότητες χωρίς βραβείο σε 25 χρόνια, για να κερδίσει με την 8η, το «Χρώμα του χρήματος», χωρίς να δείξει την παραμικρή ασέβεια σε κανέναν.
Οι δουλειές που διέθεταν ανθρώπινο στοιχείο έμειναν με άδεια χέρια. Ούτε η αυτοβιογραφική «Fabelmans» του Σπίλμπεργκ ούτε το ψυχόδραμα «Tar» με την Κέιτ Μπλάνσετ ούτε η ποιητική ιλαροτραγωδία «Τα πνεύματα του Ινισέριν» κατάφερε να αποσπάσει βραβείο. Τουλάχιστον το υπέροχο «Women talking» της Σάρα Πόλεϊ απέσπασε βραβείο για Διασκευασμένο Σενάριο και μετρίασε λίγο την άβολη απουσία γυναικών από τις μεγάλες κατηγορίες. Οι δύο μεγάλοι τεχνοκράτες του Χόλιγουντ, ο Τζέιμς Κάμερον και ο Τομ Κρουζ, δεν έδωσαν το «παρών» στην τελετή, καθώς δεν χώνεψαν την απουσία τους από τις κατηγορίες Σκηνοθεσίας για το «Avatar» και Α΄ Ανδρικού Ρόλου για το «Top gun» αντίστοιχα.
Μπορεί το 2022 να ήταν μια μέτρια κινηματογραφική χρονιά, αλλά τα Όσκαρ κινδυνεύουν να ξεπέσουν σε επίπεδο αναξιόπιστης τηλεοπτικής φιέστας, όπως είναι οι Χρυσές Σφαίρες, και θα χρειαστούν αληθινά καινοτόμες ιδέες (όχι αλλαγή στο χρώμα του χαλιού) και συγκροτημένη αντιμετώπιση του θεάματος που εκπροσωπεί τον θεσμό (τα κρύα και κακογραμμένα αστεία του Τζίμι Κίμελ δεν βοηθούν) ώστε να θυμηθούμε ξανά τους λόγους που αυτή η συντεχνία δικαιούται να φέρει το όνομα Ακαδημία.
