Η Τάνια Τσανακλίδου αρπάζει από το χέρι τον φίλο της Φώτη Σιώτα και επιστρέφει στις αγαπημένες της Δευτέρες, στο VOX αυτή τη φορά. Μακριά από τα Σάββατα και τη βαβούρα τους, επιστρέφουν μαζί στην απλότητα και στην ερημιά κάθε Δευτέρας και μας καλούν απαλά και βελούδινα να κοπιάσουμε εκεί μαζί τους και να αρχίσουμε έτσι την εβδομάδα μας. Σε αυτό το ταξίδι που, όπως μας αποκάλυψε η Τάνια από σκηνής, δεν το σκόπευε, αλλά το ονειρεύτηκε κυριολεκτικά και έτσι το πραγματοποίησε.
Αυτή τη φορά δεν ήθελε να είναι μόνη στη σκηνή και βρήκε ξεκάθαρα στο πρόσωπο του πολυσχιδούς Φώτη Σιώτα τον μουσικό της σύντροφο, τον σκηνικό της συνοδοιπόρο. Έναν φίλο για να μοιραστούν μαζί τραγούδια, να παίξουν και να κοιτάξουν τον κόσμο με το δικό τους μουσικό βλέμμα, με τον δικό τους μουσικό μεγεθυντικό φακό. Και έτσι σε αυτή τη σκηνή τις Δευτέρες η Τάνια και ο Φώτης γίνονται δυο πουλάκια που ευτυχώς θα λαλούν, όπως πανέξυπνα τιτλοφορείται και η μουσική τους παράσταση. Και ήταν ζεστά και απαλά σαν να είσαι δίπλα στο τζάκι στην καρδιά του χειμώνα. Με ένα φως και ένα πιάνο η Τάνια να ζωντανεύει τις λύπες μας. Με ένα μικρόφωνο ο Φώτης να τραγουδάει το «Φλασάκι» προς τιμήν του φίλου της Τάνιας, του Σάκη Μπουλά, που γλυκά και τρυφερά μάς τον επιστρέφουν σαν ένα παιχνίδι της μνήμης με το παρόν. Και ο δρόμος της βραδιάς αυτής δεν έχει μόνο βάρος. Δεν έχει μόνο τις λύπες, που ευτυχώς δεν τις αφήνουν στην άκρη. Αλλά οι λύπες των τραγουδιών γεννούν και το φως και τον θυμό και ξανά πάλι το σκοτάδι για να ξαναγίνει φως.
Μια πολύχρωμη μπάντα που ξέρει να φέρνει τα τραγούδια ξανά στο σήμερα ντύνει τη φωνή του Φώτη όταν αφήνει στην άκρη το βιολί του και τη φωνή της Τάνιας σε μια στιγμή που δίνει χώρο στην ερμηνεία της και αφήνει τις λέξεις να ανασάνουν σαν να είναι θεατρικοί μονόλογοι. Μεστά, κατηγορηματικά, λυτρωτικά. Αυτή η σκούρα ζελατίνα ήταν πιο θυμωμένη αυτή τη φορά, η «Σουλτάνα η Φωφώ» ήθελε πιο πολλά να φωνάξει, οι δρόμοι του Βερολίνου γίναν καταφύγιο για ό,τι δεν χωράει στην κανονικότητά τους και το γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο είχε πιο πολλές σελίδες. Αυτή τη φορά ο χορός της πάνω στον ηλεκτρονικό Μιχάλη Δέλτα είχε έναν έγχορδο και πνευστό σπαραγμό, και το «Πάτωμα» με τα λόγια της Λίνας και τη μουσική του Σταμάτη ήταν σκληρό, αλλά η Τάνια ήξερε να το κάνει λίγο πιο φιλόξενο, με μια φωνή προσκέφαλο στις πτώσεις μας. Αυτή τη φορά ο φτωχός, κουρασμένος, σκυφτός ανθρωπάκος ήθελε να κοιτάξει λιγάκι πιο ψηλά και το φοβάμαι στο «Μαμά γερνάω» είχε ένα θάρρος.
Σε αυτές τις Δευτέρες επιστρέφει η Τάνια. Σε αυτές τις Δευτέρες συναντάει η Τάνια τον Φώτη. Σε αυτές τις Δευτέρες μάς καλούν. Μαζί. Ευτυχώς.
