Ακόμα ένα αίνιγμα εσχατολογικού τρόμου από τον Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Χτύπος στην καλύβα (Knock at the cabin) ***
Σκηνοθεσία: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν
Διάρκεια: 100΄
Παίζουν: Τζόναθαν Γκροφ, Μπεν Όλντριτζ, Ντέιβ Μπαουτίστα
Κατά τη διάρκεια των διακοπών τους σε ένα απομακρυσμένο σπίτι δύο γονείς μαζί με την υιοθετημένη κόρη τους θα βρεθούν αιχμάλωτοι τεσσάρων οπλισμένων αγνώστων. Οι απαγωγείς με τα αινιγματικά κίνητρα θα ξαφνιαστούν αρχικά με το γεγονός ότι η μοίρα τούς οδήγησε στο κατώφλι ενός ζευγαριού ομοφυλόφιλων αντρών, αλλά θα προχωρήσουν με την αποστολή τους. Αποκομμένοι εντελώς, οι δυο γονείς θα αναγκαστούν να κάνουν μια αδιανόητη επιλογή για να αποτρέψουν το επικείμενο τέλος του κόσμου.
Μετά τις αντιεπιστημονικές φανφάρες του «Old» ο Σιάμαλαν επανέρχεται στο ύφος της πρώτης περιόδου του και διασκευάζει το μυθιστόρημα τρόμου του Πολ Τρεμπλέι για να αφηγηθεί μια ιστορία κλειστοφοβικού, εσχατολογικού τρόμου με φαινομενικά ισχυρό ηθικό εκτόπισμα. Το βάρος του σασπένς της ταινίας κουβαλάει μόνο το ενδεχόμενο γνησιότητας του ιερού σκοπού των τεσσάρων οπλισμένων ανθρώπων ή η πιθανότητα να μπλοφάρουν και τα κίνητρα να είναι άλλα. Οι εισβολείς δεν δείχνουν να είναι βάρβαροι σαδιστές που κυνηγούν ανυπεράσπιστα θύματα, αλλά φιλήσυχοι πολίτες που δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να εκτελέσουν μια άχαρη προφητεία. Το αν εκείνοι έχουν πέσει θύματα ομαδικής παράκρουσης και πλύσης εγκεφάλου ή αν πραγματικά κρατάνε τη μοίρα του κόσμου στα χέρια τους θα φανεί, φυσικά, στα τελευταία λεπτά.
Η δύναμη της βιβλικής θυσίας θα ελέγξει τα μελλούμενα και τα οράματα θα σπάσουν τα συμβολικά δεσμά του φυσικού κόσμου με τη μορφή πολύνεκρων καταστροφών, μεταδοτικών ιών και ενός καταστροφικού τσουνάμι. Τα κοσμογονικά οράματα προειδοποιούσαν για το προδιαγεγραμμένο τέλος της ζωής και ο Σιάμαλαν προσπαθεί να υποβάλει τον θεατή, αφήνοντάς τον να μαντεύει απέναντι στη σκακιέρα των πιθανοτήτων. Βέβαια, οι προκαταλήψεις και οι αμφιβολίες θα μπορούσαν να θρέψουν ένα πιο συμπαγές και δυνατό θρίλερ, αλλά το σινεμά του Σιάμαλαν επιμένει να είναι χαμηλοτάβανο και ελαφρώς επαναλαμβανόμενο. Θα λέγαμε ότι το μυστήριο περισσότερο εξατμίζεται παρά ξεδιπλώνεται όταν τραβιέται η κουρτίνα με το πολυαναμενόμενο μυστικό.
Ανθρωποκεντρικό δράμα του Σαμ Μέντες με την Ολίβια Κόλμαν
Η αυτοκρατορία του φωτός (Empire of light) ** 1/2
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες
Διάρκεια: 115΄
Παίζουν: Ολίβια Κόλμαν, Κόλιν Φερθ, Μάικλ Γουόρντ, Τομ Μπρουκ
Σε μια παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μια εργαζόμενη στον τοπικό κινηματογράφο θα συνδεθεί με τον νεαρό συνάδελφό της. Τους δύο ήρωες τους χωρίζουν πολλά, όμως θα έρθουν κοντά χάρη στη δύναμη της μεγάλης οθόνης.
Ο Σαμ Μέντες μετά τις υπερπαραγωγές δράσης των Τζέιμς Μποντ και μετά το πολεμικό έπος του «1917» επέλεξε να σκηνοθετήσει ένα ανθρωποκεντρικό δράμα και ένιωσε την ανάγκη να κάνει ένα φορτισμένο συγκινησιακά μελόδραμα, όπως ο Τοντ Χέινς με το «Far From Heaven», με λίγη σινεφιλική νοσταλγία για έξτρα καρύκευμα. Όμως το αποτέλεσμα δεν έχει καθόλου από το πάθος και την αυθεντικότητα Χέινς, και περισσότερο θυμίζει τα συντηρητικά και υπολογισμένα δράματα που κατασκευάζονται με γνώμονα τις οσκαρικές προσδοκίες, όπως το «Majestic» του Φρανκ Ντάραμποντ.
Η ταινία «Η Αυτοκρατορία του Φωτός» δεν πετυχαίνει τους στόχους της και είναι δύσκολο να φανταστούμε γιατί ακριβώς σπατάλησαν ενέργεια τόσο πολλά ταλέντα υψηλού επιπέδου. Ο Μέντες έχει περιγράψει την ταινία ως φόρο τιμής στην ίδια του τη μητέρα και το στούντιο ως μια ερωτική επιστολή στον ίδιο τον κινηματογράφο. Γιατί, λοιπόν, μια τέτοια ταινία που μιλάει για τον ρατσισμό, την ψυχική υγεία και τις ιαματικές ιδιότητες της μεγάλης οθόνης να βγαίνει τόσο απρόσωπη και τόσο άδεια συναισθηματικά; Παρ’ όλη την οπτική του φινέτσα (χάρη στον βετεράνο φωτογράφο Ρότζερ Ντίκινς), υπάρχουν ενδείξεις που μαρτυρούν ότι ο Μέντες έχει τις συγγραφικές ικανότητες που ταιριάζουν με το σκηνοθετικό του ταλέντο. Η καλλιγραφία και η έντεχνη διάθεση παίρνουν το πάνω χέρι από το βιωμένο συναίσθημα και η ταινία μοιάζει με φτωχό συγγενή των πρόσφατων «Fabelmans» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Η μαγεία του κινηματογράφου είναι το θέμα, αλλά αυτή απουσιάζει, καθώς το σενάριο δεν δένει αποτελεσματικά τα θεματικά του νήματα και είναι πολύ σχηματικό για να συγκινήσει αληθινά. Οτιδήποτε πετυχαίνει το φιλμ σε συγκινησιακό επίπεδο το πιστώνεται απόλυτα η Ολίβια Κόλμαν, που δίνει ζωή στο πλάνο ακόμα και με το παραμικρό της βλέμμα.
Στον Αστερίξ άξιζε η Κοτιγιάρ και ένας καλύτερος σκηνοθέτης
Αστερίξ & Οβελίξ: Στον δρόμο για την Κίνα (Astérix & Obélix: L’ Empire du Milieu) **
Σκηνοθεσία: Γκιγιόμ Κανέ
Διάρκεια: 111΄
Παίζουν: Γκιγιόμ Κανέ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Βενσάν Κασέλ
Τη νέα live action μεταφορά του «Αστερίξ» στο σινεμά ανέλαβε να σκηνοθετήσει ο Γκιγιόμ Κανέ. Πρόκειται για την πρώτη εντελώς καινούργια ιστορία που δεν βασίζεται στα θρυλικά βιβλία που μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές. Η δράση τοποθετείται στο έτος 50 π.Χ., όπου η αυτοκράτειρα της Κίνας μόλις πιάστηκε αιχμάλωτη ύστερα από πραξικόπημα που υποκινήθηκε από έναν προδότη πρίγκιπα. Η μοναχοκόρη της αυτοκράτειρας, πριγκίπισσα Φου-Γι, καταφέρνει να διαφύγει στη Γαλατία για να ζητήσει βοήθεια από τον Αστερίξ και τον Οβελίξ για να ελευθερωθεί η χώρα της. Έτσι θα αρχίσει ένα μεγάλο ταξίδι προς την Κίνα, όπου τους περιμένει μια τεράστια περιπέτεια.
Οσο γοητευτικό κι αν είναι το περιβάλλον του γαλατικού χωριού και όσο απολαυστικά κι αν είναι η καρτουνίστικη βία και τα πολύχρωμα gags, άλλο τόσο δύσκολο είναι να συνδεθούν σε έναν σκηνοθετικό ρυθμό. Ο Γκιγιόμ Κανέ προφανώς δεν έχει το όραμα για να δώσει νέα πνοή στον κόσμο του Αστερίξ και έτσι περιορίζεται στις χοντροκομμένες πλάκες και στην πεπατημένη των προηγούμενων ταινιών. Ο Βενσάν Κασέλ με απλές κινήσεις και καίρια ξεσπάσματα είναι με διαφορά η πιο απολαυστική παρουσία στην ταινία, ανεβάζοντας μόνος του το επίπεδο στον ρόλο του Καίσαρα. Η Μαριόν Κοτιγιάρ δεν δυσκολεύεται να είναι εκθαμβωτικά όμορφη ως Κλεοπάτρα, αλλά ο ρόλος της είναι εξαιρετικά περιορισμένος.
Οι αυθεντικοί λάτρεις του έργου των Ιντερζό και Γκοσινί μάλλον θα απογοητευτούν από την απουσία του πνεύματός τους σε επίπεδο δυναμικής και έκπληξης, διότι ο σκηνοθέτης αναγκάζεται να καλύψει τα κενά με σχηματική δράση, χωρίς να μπορέσει να οπτικοποιήσει την προφορική λεπτότητα στον λόγο. Η ταινία προβάλλεται στα γαλλικά με ελληνικούς υπότιτλους, αλλά και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
Σκοτεινό νεο-νουάρ από την Τουρκία με πολιτικές προεκτάσεις
Μέρες ξηρασίας (Βurning days / Kurak günler) ***
Σκηνοθεσία: Εμίν Αλπέρ
Διάρκεια: 129΄
Παίζουν: Σελαχατίν Πασαλί, Εκίν Κοτς, Ερόλ Μπαμπάογλου
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλης της Τουρκίας, στο Γιανικλάρ, ο νεοφερμένος εισαγγελέας καλείται να αντιμετωπίσει τα πολιτικά σκάνδαλα της τοπικής εξουσίας, το πρόβλημα της λειψυδρίας, αλλά και ένα σεξουαλικό έγκλημα, στο οποίο θα βρεθεί αυτόπτης μάρτυρας. Αυτή είναι η νέα σκηνοθετική δουλειά του Εμίν Αλπέρ μετά τις «Τρεις αδελφές», με την οποία επιχειρεί μέσα από ένα στιλιζαρισμένο νουάρ να κάνει τον θεατή να προσπεράσει την πλοκή και να εστιάσει στη διαφθορά της χώρας του και στα απροσπέλαστα προβλήματα που προκύπτουν από την κατάχρηση εξουσίας των ισχυρών ανδρών. Η προσεκτική αφήγηση δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και δημιουργεί μια νευρική κατάσταση που εγκλωβίζει τον ήρωα σε μια διαρκή κατάσταση πολιορκίας.
Το θέμα των πολιτικών συμφερόντων γύρω από την ύδρευση της περιοχής κάνει αυτό το φιλμ να μοιάζει με μια μικρή τουρκική εκδοχή του «Τσάιναταουν». Η πνιγηρή του ατμόσφαιρα είναι βουτηγμένη στη ζέστη -η φωτογραφία του Χρήστου Καραμάνη σε κάνει κυριολεκτικά να ιδρώνεις- και στην απειλή, ειδικά στην εκτεταμένη σκηνή του δείπνου που αποτελεί εξαιρετικό δείγμα αόρατου σασπένς.
Οι ψυχολογικές και αφηγηματικές αποκαλύψεις καθώς ξεδιαλύνεται το μυστήριο, οι λεπτοί χειρισμοί, οι υπόκωφες συγκρούσεις, αλλά και η σφιχτοδεμένη οικοδόμηση της τοπικής κοινωνίας κάνουν την ταινία να λειτουργεί δυναμικά σε πολιτικό επίπεδο. Συμπαραγωγός της ταινίας είναι ο Γιώργος Τσούργιαννης της Horsefly.
Παίζονται ακόμη
Καθαρτήριο
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαζωμένος
Επτά διαφορετικές ιστορίες για τα όρια της αγάπης στη σύγχρονη Ελλάδα στη νέα, σπονδυλωτή ταινία του Βασίλη Μαζωμένου. Ένας μοναχός ηγείται μιας πομπής, ένα κορίτσι σώζεται από την πορνεία, δύο κολεγιόπαιδα γίνονται δράστες βίαιων περιστατικών, ένας ηλικιωμένος πέφτει θύμα μιας αστυνομικού, ένα ζευγάρι προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση του, μια γυναίκα εκφράζει τον θυμό της σε έναν δημόσιο υπάλληλο και ένας άνδρας απάγει τον καλύτερό του φίλο.
Δύο φίλοι και ένας Ασβούλης (Knutsen & Ludvigsen 2 - Det store dyret)
Σκηνοθεσία: Ρούνε Σπάανς, Γκάνχιλντ Ένγκερ
Ο Τούτσον, ο Λούντιγουντ και ο Ασβός ζουν μια ανέμελη ζωή στις υπόγειες σήραγγες, μέχρι που μία αυστηρή υπάλληλος του τρένου αποφασίζει να τους διώξει. Όμως ο παππούς του Τούτσον, ο θρυλικός πειρατής Καπετάν Τούτσον, μπορεί να τους διασώσει. Για να τον βρουν, ταξιδεύουν μέχρι τον ουρανό, ώσπου συνειδητοποιούν ότι η βοήθεια που ψάχνουν είναι πολύ κοντά τους, και μάλιστα έχει εκατό κεφάλια και πάνω από δεκατέσσερα πόδια.
Ταινία κινουμένων σχεδίων που προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
