Η είδηση ήταν ότι ξαφνικά οι Pink Floyd επέστρεψαν με νέο τραγούδι, το «Hey Hey, Rise Up!», που είχε ως αφορμή και θέμα τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ας πούμε λοιπόν εξαρχής ότι οι Pink Floyd δεν επέστρεψαν και ούτε θα επιστρέψουν ποτέ! Επρόκειτο για ένα από τα ευφυέστερα και πλέον επιτυχημένα βέβαια διαφημιστικά τεχνάσματα όλων των εποχών από πλευράς του David Gilmour, που όμως είχε έναν πάρα πολύ θετικό και αξιέπαινο σκοπό.
Έχοντας ήδη διαλυθεί άτυπα αρκετά χρόνια πριν, το τελευταίο πράγμα που έκαναν μαζί ο τραγουδιστής και κιθαρίστας David Gilmour και ο ντράμερ Nick Mason, οι μόνο πια «κάτοχοι» του ονόματος Pink Floyd, ήταν, το ’14, να χρησιμοποιήσουν ό,τι είχε απομείνει από τις ηχογραφήσεις του τελευταίου κανονικού δίσκου τους, του «The Division Bell» του ’94, για να φτιάξουν το «The Endless River», ένα στο μεγαλύτερο μέρος του οργανικό album - φόρο τιμής στον κιμπορντίστα Rick Wright που είχε πεθάνει από καρκίνο το ’08. Ο Gilmour είχε πει ξεκάθαρα τότε σε συνεντεύξεις του ότι, όσο λυπηρό και αν ήταν, αυτό ήταν το επίσημο και οριστικό τέλος των Pink Floyd.
Ήταν απόλυτα ειλικρινής στην δήλωσή του αλλά αυτό που δεν μπορούσε, φυσικά, να προβλέψει, όπως και κανείς και καμία στον κόσμο, ήταν η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, η οποία έγινε το έναυσμα του πολέμου. Λίγο πριν, είχε δει το μετά το 1987 υλικό του συγκροτήματος να αφαιρείται από τις ψηφιακές πλατφόρμες Ρωσίας και Ουκρανίας. Αντίθετα, παρέμειναν οι γνωστότερες και πλέον εμπορικές εργασίες τους από τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Οι φήμες οργίαζαν ότι αυτό συνέβη γιατί ο Roger Waters, βασικός συνθέτης, στιχουργός, μπασίστας, τραγουδιστής και άτυπος ηγέτης μέχρι κάποια στιγμή των Pink Floyd, είχε παρέμβει για να παραμείνουν οι δίσκοι από τους οποίους ο ίδιος εισπράττει τα περισσότερα δικαιώματα.
Ενισχύθηκαν ακόμα περισσότερο όταν, ελάχιστες ημέρες πριν τη ρωσική εισβολή και ενώ όλα έδειχναν το πού κατευθύνονταν τα πράγματα, έκανε δήλωση αποκαλώντας τα περί εισβολής «ανοησίες», την οποία ούτε αναίρεσε αλλά ούτε καν ανασκεύασε στη συνέχεια. Προκαλεί εντύπωση η, έστω και έμμεσα, φιλο-Πουτινική (και όχι ρωσική) στάση του δημιουργού που κυρίως με το «Animals» και σε ένα βαθμό με το «The Wall» είχε καταθέσει δύο από τις πλέον αποφασιστικά αντι-αυταρχικές και αντιφασιστικές θέσεις όλης της Ιστορίας του rock μόνο και μόνο γιατί δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει την διαμάχη του με τους πρώην συνεργάτες και φίλους του και κυρίως το ότι δικαστική απόφαση του αφαίρεσε οποιαδήποτε ιδιοκτησία του ονόματος Pink Floyd. Το «ας πούμε ότι απογοητεύθηκα και ας πάμε παρακάτω» του David Gilmour μάλλον καλύπτει απόλυτα και πάρα πολλούς και πολλές που αγαπήσαμε τόσο το γκρουπ και τη μουσική του…
Με Ουκρανή σύζυγο ο Gilmour
Αντίθετα, ο ίδιος ο Gilmour είχε πολλούς λόγους όχι μόνο να μην παραβλέψει την εισβολή και τον πόλεμο αλλά να τα δει με πολλή ανησυχία και με ακόμα περισσότερη αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό. Καταρχάς η σύζυγος του γιου του και μητέρα των εγγονιών του είναι Ουκρανή και μεγάλο τμήμα της οικογένειάς της βρίσκεται στην Ουκρανία. Επίσης έχει αρκετά στενές σχέσεις με τον Andriy Khlyvnyuk, τραγουδιστή και ηγέτη της ουκρανικής μπάντας BoomBox με την οποία έχει παίξει μαζί σε ζωντανές εμφανίσεις τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ουκρανία. Ο Khlyvnyuk εγκατέλειψε την αμερικανική περιοδεία των BoomBox για να επιστρέψει στην Ουκρανία και να πολεμήσει εναντίον των Ρώσων.
Ο Gilmour πληροφορήθηκε αυτό το γεγονός, παρακολούθησε τον αγώνα του στη χώρα του από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όταν είδε ένα βίντεο στο οποίο ο Khlyvnyuk με στρατιωτική στολή τραγουδούσε δυνατά μόνος του, χωρίς καμία οργανική συνοδεία, ένα τραγούδι του 1914 για τους Ουκρανούς που πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και, στη συνέχεια, για την ανεξαρτησία της χώρας τους, αποφάσισε να έρθει σε επικοινωνία μαζί του. Το κατάφερε μετά από πολύ κόπο και τότε, σε μια βιντεοκλήση, του ζήτησε την άδεια να χρησιμοποιήσει τη φωνή του από αυτό το βίντεο για ένα άλλο, καινούργιο τραγούδι υπέρ του ουκρανικού λαού και, φυσικά, εκείνος συγκατάνευσε αμέσως.
Το τελευταίο με σφραγίδα Pink Floyd
Όπως λέει ο Gilmour, «το να έχεις στη διάθεσή σου ένα όνομα με τη διεθνή αίγλη των Pink Floyd και να μην το χρησιμοποιήσεις σε μια τέτοια περίπτωση και γι' αυτό τον σκοπό σημαίνει ότι είσαι ηλίθιος». Επικοινώνησε λοιπόν με τον έτερο «συνιδιοκτήτη», τον Nick Mason, ζητώντας του να του επιτρέψει να χρησιμοποιήσει το όνομα PF αλλά και να παίξει στο τραγούδι που είχε ήδη αρχίσει να γράφει και εκείνος δέχτηκε πρόθυμα και τα δύο. Ο Guy Pratt, που σχεδόν εξαρχής είχε αντικαταστήσει τον Waters ως μπασίστας των PF, κλήθηκε να συμμετάσχει στην ηχογράφηση, όπως επίσης και ο Βρετανοϊνδός κιμπορντίστας, συνθέτης και παραγωγός Nitin Sawhney (ο οποίος αρχικά έγινε γνωστός από την electronica της δεκαετίας του ’90), ενώ παρούσα ήταν συμβολικά και η κόρη του Rick Wright. Τέλος, ο David Gilmour έγραψε μερικούς αγγλικούς στίχους που ερμηνεύει ο ίδιος ακολουθώντας κα συμπληρώνοντας το φωνητικό μέρος τού Andriy Khlyvnyuk.
Αυτή είναι η ιστορία του «Hey Hey, Rise Up!», του τελευταίου κατά πάσα βεβαιότητα τραγουδιού που φέρει το όνομα Pink Floyd, και όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του διατίθενται στην ανθρωπιστική βοήθεια στον δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό.
Sting με κιθάρα και βιολοντσέλο
Παράλληλα, ο Sting κυκλοφόρησε μια νέα εκτέλεση, με μόνο κιθάρα και βιολοντσέλο να συνοδεύουν τη φωνή του, του -βασισμένου κατά ένα μέρος σε θέμα του Σεργκέι Προκόφιεφ- τραγουδιού «Russians», που αρχικά υπήρχε στον πρώτο προσωπικό δίσκο του, το «The Dream Of The Blue Turtles» του ’85, με όλα τα έσοδα να διατίθενται σε μια γερμανική οργάνωση αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό. Όπως λέει ο ίδιος, δεν περίμενε ότι θα ξαναερμήνευε ποτέ ένα τραγούδι που θέμα του ήταν ο Ψυχρός Πόλεμος αλλά προκαλεί εντύπωση πόσο ανατριχιαστικά επίκαιροι είναι και πάλι οι στίχοι του και ειδικά το εμβληματικό «ελπίζω ότι και οι Ρώσοι αγαπούν τα παιδιά τους».
Τέλος, πριν λίγες ημέρες, κυκλοφόρησε το «Παιδιά της ίδιας μάνας», ένα τραγούδι σε στίχους Παντελή Κυραμαργιού, Πολυξένης Καράκογλου και του ράπερ Το Σφάλμα και μουσική Πολυξένης Καράκογλου, που ερμηνεύουν οι Λόλα Γιαννοπούλου, Πολυξένη Καράκογλου, Ελένη Κατσούλη, Παντελής Κυραμαργιός, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Μάριος Ιβάν Παπούλιας και Το Σφάλμα. Μια αυθόρμητη και ειλικρινής συμβολή της σημερινής ελληνικής μουσικής σκηνής στον αγώνα για την ειρήνη παντού στον κόσμο και στην αλληλεγγύη στον λαό της Ουκρανίας.
