Τρία albums, από ένα συγκρότημα και δύο μουσικούς / δημιουργούς τριών διαφορετικών γενεών, που έχουν ήδη σηματοδοτήσει το διεθνές rock για τη χρονιά που διανύουμε, παρουσιάζουμε αναλυτικά.
Από την Ιρλανδία με πάρα πολύ δύναμη
Οι Fontaines D.C. σχηματίστηκαν στο Δουβλίνο το 2017 και αποτελούνται από τον τραγουδιστή Grian Chatten, τους κιθαρίστες Carlos O' Connell και Conor Curley, με τον δεύτερο να παίζει επίσης πιάνο, τον μπασίστα Grian Chatten και τον ντράμερ Tom Coll. Κυκλοφόρησαν τον πρώτο δίσκο τους, «Dogrel», το ’19 και ένα χρόνο αργότερα, μέσα στην πανδημία, ακολούθησε το θαυμάσιο «A Hero’s Death», που τους καταξίωσε και τους έκανε γνωστούς και εκτός Ιρλανδίας πλέον.
Ακόμα και αυτό όμως δεν μας είχε προετοιμάσει για το -πολύ ευχάριστο ομολογουμένως!- «σοκ» του «Skinty Fia», που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. «Skinty Fia», μια βιαίως αγγλικοποιημένη ιρλανδική φράση που σημαίνει πάνω κάτω «η κατάρα του ελαφιού» και αναφέρεται στο ιρλανδικό ή γιγαντιαίο ελάφι, ένα είδος που έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ο τίτλος όμως είναι κατά βάση συμβολικός γιατί μιλώντας για το ελάφι οι Fontaines D.C. διαμαρτύρονται για την ιρλανδική φύση, η οποία χάνεται, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, αλλά και για την απώλεια του απλού, καθημερινού τρόπου ζωής της χώρας τους. Ο δίσκος είναι μοιρασμένος ανάμεσα σε ερωτικά τραγούδια και εκείνα που έχουν ως θέμα τη σχέση τους με τον γενέθλιο τόπο τους. Με το τρίτο album τους οι νεότατοι, περίπου εικοσιπεντάρηδες, Fontaines D.C. επανανοηματοδότησαν τον όρο «κιθαριστική μπάντα» φέρνοντάς τον αποφασιστικά στον εικοστό πρώτο αιώνα και προσαρμόζοντάς τον στις συνθήκες του. Κατά γενική ομολογία το «Skinty Fia» έχει ήδη θέσει μια πολύ σοβαρή υποψηφιότητα για τον καλύτερο rock δίσκο της χρονιάς και η έλευση των Fontaines D.C. στο Release Festival είναι από τις πλέον ευπρόσδεκτες του πρώτου μετα-πανδημικού συναυλιακού καλοκαιριού.
Η εποχή που δεν ξέρεις τι θα φέρει κάθε ξημέρωμα
Γνωρίσαμε φυσικά τον Jack White ως ηγετική φυσιογνωμία των πολύ αγαπητών και στην Ελλάδα White Stripes, του διδύμου του με την ντράμερ και τραγουδίστρια Meg White, με την οποία ήταν και παντρεμένος από το 1996 μέχρι το 2000. Οι έξι μόλις δίσκοι των White Stripes από το ’99 μέχρι το ’08 ήταν αρκετοί για να τους καταξιώσουν, στην Αμερική αλλά στη συνέχεια και στον υπόλοιπο κόσμο, σαν ένα από τα σημαντικότερα ονόματα του σύγχρονου rock. Παράλληλα με αυτούς ο Jack White είχε κεντρικό, αν όχι ηγετικό, ρόλο στους Raconteurs και στους Dead Weather, που υπό μιαν έννοια διαδέχθηκαν τους προηγούμενους, και από το ’12 ξεκίνησε την προσωπική πλέον διαδρομή του.
Στη διάρκεια της πανδημίας ο Jack White έγραψε το υλικό δύο δίσκων και τους ηχογράφησε. Ο ένας είναι το τέταρτο κατά σειρά προσωπικό album του, «Fear Of Τhe Dawn», και θα ακολουθήσει, επίσης εντός του ’22, το «Entering Heaven Alive». Κεντρική ιδέα τού «Fear Of Τhe Dawn» είναι αυτό που λέει ο τίτλος του, ο φόβος για την ανατολή του ηλίου, το άγνωστο δηλαδή της κάθε ημέρας, που για πολλούς ανθρώπους είναι ακόμα και παθολογικός.
Όπως πάντα, ο White εκκινεί από την πολύ προσωπική του πρόσληψη των blues αλλά αυτή τη φορά πηγαίνει μακρύτερα από κάθε προηγούμενη. Ο τόσο χαρακτηριστικός ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας και του πιάνου του (παίζει αρκετά ακόμα όργανα, μέχρι και ντραμς) υπόκειται σε πάρα πολλές ηλεκτρονικές επεξεργασίες και το ίδιο συμβαίνει και με την ερμηνεία - «ουρλιαχτό» του, πιο ακραία ίσως από ποτέ, ενώ σε ένα τραγούδι ενισχύεται από το ραπ του Q-Tip, παλαιότερα μέλους του ιστορικού hip-hop γκρουπ A Tribe Called Quest.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα άκρως «αγχωτικό» και ανήσυχο, ακόμα και… επίφοβο, ηχητικό οικοδόμημα, γεμάτο από οξείες γωνίες και αιχμές, κάτι άλλωστε που ήταν και η επιδίωξη του τραγουδοποιού από το Ντιτρόιτ, που τον Ιούλιο θα συμπληρώσει τα σαράντα επτά χρόνια του. Με το «Fear Of Τhe Dawn» ο Jack White αποτύπωσε την αίσθηση αδυναμίας, απομόνωσης, αποξένωσης και φόβου ακόμα, που του προξένησε η πανδημία. Με όσα συμβαίνουν όμως με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις τόσες συνέπειές του, θα μπορούσε πολύ ωραία να θεωρηθεί και αλληγορία ενός κόσμου που γίνεται όλο και περισσότερο εχθρικός προς εμάς τους ανθρώπους γιατί πολύ απλά οι ίδιοι τον καθιστούμε τέτοιο.
Τα gospel του σύμπαντος
Ο Jason Pierce ξεκίνησε την ενασχόλησή του με την μουσική ως το ηγετικό δίδυμο, μαζί με τον συμμαθητή και φίλο του Peter Kember, πιο γνωστό ως Sonic Boom, των Spacemen 3, τo 1982. Οι Spacemen 3 θεωρήθηκαν δικαίως ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της ανεξάρτητης βρετανικής σκηνής της δεκαετίας του ’80, ώσπου οι διαφωνίες των δύο κεντρικών μελών οδήγησαν στη διάλυσή τους το ’91. Τότε ο Jason Pierce (που πολύ συχνά χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο J. Spaceman) πήρε το concept και την παλέτα τους, έναν «διευρυμένο» νεοψυχεδελοκό ήχο, και σχημάτισε τους πολυμελείς -και ακόμα περισσότερο στη σκηνή- Spiritualized.
Οι Spiritualized κέρδισαν τις εντυπώσεις ήδη με τον πρώτο δίσκο τους, το «Lazer Guided Melodies» του ’92. Ήταν όμως με το αριστουργηματικό τρίτο album τους -και μαζί με το «Loaded» των Primal Scream τα καλύτερα ψυχεδελικά αγγλικά της δεκαετίας του ’90-, το «Ladies Αnd Gentlemen We Are Floating Ιn Space» του ‘97, που καταξιώθηκαν. Εκτοτε οι Spiritualized συνέχισαν να κυκλοφορούν όμορφους δίσκους, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας του Pierce, μια πολύ βαριά πνευμονία το ‘05 και καρκίνο επτά χρόνια αργότερα, ο οποίος ευτυχώς καταπολεμήθηκε.
Όμως ο ένατος κατά σειρά δίσκος τους, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά τον προηγούμενό τους, είναι πολύ περισσότερο από όμορφος ή ακόμα κα ενδιαφέρων. Το «Everything Was Beautiful» συνεχίζει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε το «Ladies Αnd Gentlemen We Are Floating Ιn Space», ένα συναρπαστικό αμάλγαμα ψυχεδέλειας, space rock, μεταλλαγμένων blues και οντολογικών gospel. Ειδικά στην κορύφωσή του, το καταληκτικό τραγούδι, ο Jason Pierce (που τον Νοέμβριο θα γίνει πενήντα επτά ετών) υπερβαίνει εαυτόν καθώς το σχεδόν δεκάλεπτης διάρκειας «I’m Coming Home Again» είναι ένα ψυχεδελικό έπος το οποίο διαθέτει ταυτόχρονα την κυριολεκτική και όλες τις μεταφορικές, συμβολική και φιλοσοφική, έννοιες του τίτλου του.
