Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Το ξέρουμε από καιρό. Ωστόσο η σιγή ασυρμάτου που κρατά η ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, τέσσερις μέρες τώρα, μετά την πρωτοφανή εισβολή της δημοσιογράφου - τηλεπαρουσιάστριας Σάσας Σταμάτη στη σκηνή του θεάτρου "Καρέζη" κατά τη διάρκεια της παράστασης "1821-2021, Διακόσια χρόνια δανεικά" παραείναι εκκωφαντική.
Όταν οι χώροι πολιτισμού χρησιμοποιούνται ως αρένα επειδή σε κάποιους δεν αρέσει η σάτιρα, αυτό δεν είναι ούτε κριτική ούτε διαφωνία. Είναι κάτι που παραβιάζει την ελευθερία, την έννοια της ίδιας της δημοκρατίας. Κι αν αυτή η πράξη γίνεται από δημοσιογράφο, που, διάολε, η δουλειά του είναι να υπερασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης, εύλογα δημιουργούνται ερωτήματα, γίνονται συνειρμοί και σκέψεις που παραπέμπουν σε σκοτεινές εποχές. Παρόμοια ερωτήματα και σκέψεις προκαλεί η σιωπή ή, εν πάση περιπτώσει, η επιλεκτική προβολή του θέματος από την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης.
Τέτοια ερωτήματα και προβληματισμούς έθεσαν σχεδόν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και καλλιτεχνικοί φορείς στηλιτεύοντας το γεγονός. Η κοινή γνώμη επίσης. Το ίδιο το θέατρο "Τζένη Καρέζη" ωστόσο δεν περιορίστηκε να δηλώσει ότι θα στέκεται "πλάι σε όσους εκφράζονται ελεύθερα, δημιουργικά και αληθινά, υπηρετώντας κάθε μορφή τέχνης και ειδικά τη σάτιρα", αλλά προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα. Θύμισε αυτό που κανένα υπουργείο Πολιτισμού δεν πρέπει να ξεχνάει. Τα λόγια του Κάρολου Κουν όταν έλεγε ότι "η τέχνη είναι μεγάλη. Θα πλησιάσουμε αυτήν και τους ανθρώπους της με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας".
Η θεσμική σιωπή όμως είναι κάτι πιο βαθύ και πιο βαρύ. Κυρίως γιατί εκφράζεται από ένα υπουργείο που από τη φύση και εκ του αντικειμένου του οφείλει να είναι όχι απλώς ευαίσθητο, αλλά άτεγκτο απέναντι σε τέτοιου είδους αποτρόπαιες πολιτικές πράξεις. Τόσο η υπουργός όσο και ο υφυπουργός Πολιτισμού δεν βρήκαν να πουν ούτε μια φράση για το γεγονός. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αντέδρασε αμέσως και ορθώς. Οι δύο κεφαλές, ωστόσο, του ΥΠΠΟΑ παραμένουν ακόμα σιωπηλές. Γιατί άραγε; Αισθάνονται καλυμμένοι και οι δύο από το τουίτ του Γιάννη Οικονόμου; Ως θεσμικοί παράγοντες, ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, δεν θεωρούν σκόπιμο να καταδικάσουν μια πράξη που επιχειρεί να πλήξει την ελευθερία της έκφρασης; Τι θα έπρεπε να γίνει προκειμένου να αντιδράσουν; Μήπως να ασκούσαν και σωματική βία εναντίον του καλλιτέχνη οι συνοδοί της δημοσιογράφου; Ή μήπως κατά βάθος συμφωνούν;
Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, φυσικά, παρατηρώντας τη στάση της ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού και σ' αυτή την περίπτωση. Άλλωστε δεν μας έχει συνηθίσει και στα καλύτερα όλο αυτό το διάστημα που πολιτεύεται. Ο τρόπος που έχει αντιμετωπίσει πολιτικά έως τώρα και τους καλλιτέχνες και τους εργαζόμενους και τα μνημεία είναι εύγλωττος. Μόνο που σε ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Γιατί αφορούν την ίδια τη δημοκρατία. Και επειδή η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός, θα ευχόμασταν ειλικρινά να μην δηλώνει και συνενοχή.
