«Δεν με φοβίζουν οι “λύκοι” της Ακροδεξιάς, γιατί εμένα με κατασπάραξαν το 2013. Με φοβίζει η ανοχή εκείνων που κάνουν πως δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ναζισμός και φασισμός. Ντροπή να δηλώνουν άγνοια. Και ξέρουν και θέλουν. Δεν έχουν δικαιολογία» δηλώνει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής η Μάγδα Φύσσα, σε μια συζήτηση στο σπίτι της στο Κερατσίνι, με το βλέμμα του δολοφονημένου Παύλου να μας παρακολουθεί μέσα από τις φωτογραφίες που ζωντανεύουν τη μνήμη. Ο αναπτήρας, το τελευταίο του πακέτο και ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο είναι εκεί, απομεινάρια μιας ζωής που την αφαίρεσε η Χ.Α.
Πώς διαχειριστήκατε την είδηση της αποφυλάκισης Μιχαλολιάκου;
Ηταν μεγάλο το σοκ. Ημουνα στη δουλειά όταν ένας από τους δικηγόρους μού τηλεφώνησε και μου είπε: «Δεν έχω ευχάριστα νέα». Πάγωσα. Πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ. Ανάμεικτα και πολλά τα συναισθήματα. Πρώτα αναρωτήθηκα: γιατί αυτή η ευνοϊκή μεταχείριση στους δολοφόνους; Μετά ένιωθα ότι με έχουν βάλει κάτω, με ποδοπατάνε για ακόμη μια φορά κι εγώ είμαι ανήμπορη να αντιδράσω. Να κάνω τι; Μέσα από την ανείπωτη τραγωδία της δολοφονίας του Παύλου, κατορθώσαμε να μπεί στη φυλακή όλη η ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης Χ.Α και όχι μόνο ο δολοφόνος του παιδιού μου. Φτάσαμε στις συγκλονιστικές μοναδικές στιγμές του Οκτωβρίου του 2020, με τη δικαίωση όλων αυτών που ήταν έξω από το Εφετείο. Σήμερα με ποια λογική αλλάζει όλο αυτό; Σκέφτομαι ότι χρησιμοποιώντας τότε τις αύρες και τα δακρυγόνα ενάντια στους διαδηλωτές ήταν σαν να μας έστελναν ένα προειδοποιητικό μήνυμα: «μην χαίρεστε, θα έρθει και η δική σας ώρα». Η απόφαση της αποφυλάκισης του Μιχαλολιάκου είναι προσβλητική όχι μόνο για τα θύματα της Χ.Α. αλλά και για τη δικαστική έδρα που τους έστειλε στη φυλακή. Απαξιώνουν και υποτιμούν τους ίδιους τους συναδέλφους τους δικαστές. Λες και είναι άλλο δικαστικό σώμα. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτό δεν μπορώ να το αντέξω.. Διάλεξαν τη Μεγάλη Πέμπτη για να μην αντιδράσει ο κόσμος, που είχε το βλέμμα του στην έξοδο του Πάσχα. Επίσης ξέρουν ότι ο κόσμος πια είναι παγωμένος. Όμως νομίζω ότι υπάρχει και ο συμβολισμός από τη μεριά τους. Νιώθω ότι μου δίνουν συνεχώς μαχαιριές. Όχι μόνο σε μένα αλλά και στον Παύλο μου, που τον ξαναμαχαιρώνουν. Και τα δικά μας χέρια δεμένα, να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι.
Γιατί αιφνιδιαστήκατε με την αποφυλάκιση;
Αιφνιδιάστηκα γιατί μόνο όσοι είμαστε στη δικαστική αίθουσα γνωρίζουμε αν είναι αμετανόητοι οι δολοφόνοι στα 5,5 χρόνια του πρώτου δικαστηρίου αλλά και τα δύο χρόνια που ήδη διανύουμε σε δεύτερο βαθμό. Αυτοί οι δικαστές που αποφάσισαν την αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου ας έρθουν μια μέρα στο δικαστήριο, να δούνε πώς μας φέρονται οι υπερασπιστές τους δικηγόροι, πώς βεβηλώνουν τη μνήμη ακόμη και των νεκρών θυμάτων, και τότε να πάρουν μια τέτοια απόφαση. Αυτοί οι δικαστές αποφάσισαν ότι δεν είναι επικίνδυνος. Ποιον ρωτήσανε; Πώς έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα; Τί φυλακή έχουν κάνει αυτοί που είναι όλη την ημέρα στο διαδίκτυο; Μπροστά από τα μάτια μου πέρασαν όλοι οι καταδικασθέντες, με τους περισσότερους να είναι εκτός φυλακής. Μέσα παραμένουν: Κασσιδιάρης, Παππάς και Λαγός. Αναρωτιέμαι: γιατί εμάς μας τραβολογάνε σε δικαστικές αίθουσες σε δεύτερο βαθμό, γιατί τραβάμε τα πάνδεινα, γιατί αυτή η ψυχική φθορά; Λέω λοιπόν στους δικαστές που τον αποφυλάκισαν: «Υπολογίσατε ποτέ τη δική μας ψυχική οδύνη;». Ξέρω ότι στη θέση μου δεν μπορούν να μπουν και τους εύχομαι να μην μπούν ποτέ. Όμως η ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει.. Τελικά το συμπέρασμα που έβγαλα και με κάνει να σηκωθώ και πάλι όρθια μετά τη συντριβή μου είναι το εξής: Ο Μιχαλολιάκος δεν είναι επικίνδυνος γι' αυτούς τους δικαστές που τον αποφυλάκισαν. Μάλλον αυτοί οι δικαστές δεν νοιάζονται για μας τους υπόλοιπους. Συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά ότι αυτή είναι η Δικαιοσύνη: δύο μέτρα, δύο σταθμά. Με πονάει, γιατί δεν σεβάστηκαν ούτε εμάς ούτε και τους δικαστές συναδέλφους τους.
Αμετανόητοι λοιπόν. Θυμάστε απαξιωτικές και προσβλητικές συμπεριφορές από τους κατηγορούμενους μέσα στη δικαστική αίθουσα του Εφετείου;
Οχι μόνο αμετανόητοι απέναντι σε μας αλλά και απέναντι στην έδρα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Ο Λαγός είναι παρών σε κάθε δικάσιμο και απευθύνει συνεχώς ερωτήσεις όχι μόνο σε μένα αλλά και στους μάρτυρες. Ακόμη και όταν εγώ κατέθετα μου είπε υβριστικά: «Άντε, μωρή, από δω και συ, που είσαι από μόνη σου ένα... επάγγελμα». Τι να εννοούσε άραγε; Ήθελε να χυμήξει πάνω μας, να μας επιτεθεί. Δεν μπορούσαν να τον συγκρατήσουν ούτε οι φρουροί που τον συνόδευαν. Κάθε φορά επιμένει πως είναι πολιτικός κρατούμενος. Γελάνε και τα πόμολα. Να θυμηθώ τον δικηγόρο της Χ.Α., τον Πλεύρη, να με χαιρετά ναζιστικά μέσα σε αίθουσα που έχει καταδικάσει τη ναζιστική οργάνωση και να μου λέει κουνώντας το δάχτυλο πως σε ένα ευρωπαϊκό δικαστήριο δεν θα τολμούσα να μιλάω όπως μιλάω. Όταν του απάντησα ότι αντιστρέφει την πραγματικότητα, επέμενε στον ναζιστικό χαιρετισμό. Όταν φεύγω από τη δικαστική αίθουσα για το σπίτι μου, θέλω όλα αυτά να τα πετάξω από πάνω μου, δεν αντέχω να κουβαλάω μέσα μου όλα αυτά που λένε τα κτήνη.. Μας απαξιώνουν συνεχώς, βεβηλώνουν τη μνήμη του Παύλου χρησιμοποιώντας και παραποιώντας στίχους του παιδιού μου, για να τον και να μας συκοφαντήσουν. Σε λίγο θα μας βάλουν να τους ζητήσουμε και συγγνώμη. Θέλω να έχω κουράγιο μέχρι να τελειώσει η δίκη. Δεν είμαι μόνη. Όσοι έχουν εμπλακεί θα βγουν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι όταν τελειώσει η δίκη. Καλύτεροι οι μεν, χειρότεροι οι δε.
Η παρουσία των αλληλέγγυων στη δικαστική αίθουσα είναι «τείχος προστασίας» για σας;
Σε κάθε δικάσιμο εναλλάσσονται οι αλληλέγγυοι. Ναι, είναι δύναμη οι αλληλέγγυοι, όμως δεν θέλω να τους φορτώνω με τόσο βάρος. Νιώθω χαρά που είναι παρόντες, αλλά και θλίψη γι' αυτό που περνάνε. Όμως εμένα δεν με νοιάζει να είμαι και μόνη μου στο δικαστήριο. Είμαι μαζί με τον Παύλο μου (σ.σ. νοερά) και το παιδί μου αντιμετωπίζει όλο αυτό το θεριό που ξεδιπλώνεται εκεί. Νιώθω πως ο Παύλος μου δεν έχει ακόμη ησυχάσει.. Τον τραβολογάμε συνεχώς και δεν τον αφήνουμε να ησυχάσει. Ευτυχώς, υπάρχει ακόμη ένα κίνημα που αντιδρά. Αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός των νέων ανθρώπων που συμμετέχουν στον αντιφαστιστικό Σεπτέμβριο και στην καθιερωμένη συναυλία την ημέρα των γενεθλίων του. Είναι βέβαια πολλοί παγωμένοι με τόσα που γίνονται καθημερινά και απογοητευμένοι από την πολιτική.
Τι πυροδοτεί τις φασίζουσες νοοτροπίες και τον εκφασισμό της κοινωνίας;
Δυστυχώς, οδεύουμε ολοταχώς προς τα πίσω. Η ατιμωρησία και η απαξίωση όλων των διαφορετικών ανθρώπων είναι η αιτία. Τα Τέμπη δεν ήταν δυστύχημα, ήταν έγκλημα, ο Μάγγος δεν ήταν «ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», ήταν αστυνομική δολοφονία, τον Φραγκούλη και τον Σαμπάνη τους σκοτώσανε γιατί ήταν Ρομά -για ένα αυτοκίνητο και 20 ευρώ-, τον Αντώνη τον έριξαν στην θάλασσα γιατί ήταν, λέει, τρελός. Δολοφονία το ναυάγιο της Πύλου, του Ζακ, του Λουκμάν, του Παύλου, που έστειλαν ένα τάγμα εφόδου για να τον τελειώσουν. Από τους 60 πιάσανε και βρήκαν ενοχοποιητικά στοιχεία μόνο για τους 18…Όμως είδαμε πως όταν σκοτώθηκε ένας αστυνομικός από φωτοβολίδα σε γήπεδο έγιναν 400 συλλήψεις το ίδιο βράδυ. Ακουμπήσανε τον δικό τους. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε ένα τίποτε. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τα εγκλήματα της Χ.Α. συνεχίζονται, γιατί πολλοί από αυτούς είναι έξω, όχι στη φυλακή. Μαζί με τα θύματα της Χ.Α. χάθηκαν και οι ζωές οι δικές μας, πολλών συγγενών, που μας ποδοπατούν ακόμη. Σταμάτησε ο χρόνος για μας. Εγώ ακόμη και στη γειτονιά που μένω γνωρίζω αρκετούς «Χρυσαυγίτες» που απλώς είναι θρασύδειλοι και φυλάνε το τομάρι τους αυτοί ή οι συγγενείς τους να μην βρεθούν με καμιά μήνυση. Αμετανόητοι όλοι. Κανείς δεν έσκυψε το κεφάλι του. Όπως με αντιμετωπίζουν στο δικαστήριο, με τον ίδιο τρόπο με αντιμετωπίζουν και στη γειτονιά. Το ίδιο και η αστυνομία και οι άνδρες της Ομάδας «ΔΙΑΣ». Δεν ανέχομαι να κάθονται στο μνημείο του Παύλου. Να μην τολμήσουν να ξαναπατήσουν. Είναι προσβολή. Προσπαθούν να με βγάλουν εκτός εαυτού. Δεν θα τα καταφέρουν. Είναι δύσκολο για μας εδώ να ζούμε με τους φασίστες. Όμως είναι όρος επιβίωσης να συνεχίσω τον αγώνα που δίνω. Αλλιώς δεν υπάρχω. Επίσης για να μην πάει το παιδί μου σαν το σκυλί στο αμπέλι. Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, με όνειρα και ιδανικά. Δεν τον άφησαν να ζήσει. Ας προσπαθήσω εγώ, η μάνα του, το ελάχιστο από τα όνειρά του να πραγματοποιήσω. Δεν φοβάμαι όλους αυτούς τους «λύκους» της Ακροδεξιάς, γιατί εμένα με κατασπάραξαν πριν από έντεκα χρόνια. Όμως όσοι τους ψηφίζουν να μην πούνε πως δεν ήξεραν ότι είναι «λύκοι». Δεν θέλω να ξαναπονέσει άλλη μάνα όπως εγώ.
