Διεθνής συνάντηση στο Κερατσίνι την περασμένη εβδομάδα, λίγα μέτρα μακριά από τον τόπο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, «συγγενών και αλληλέγγυων θυμάτων της βίας - φασιστικής, ρατσιστικής, αστυνομικής», στο πλαίσιο του 2oυ Solidarity Film Festival, που διοργανώθηκε από τη Μάγδα Φύσσα και τον Σύλλογο Πολιτισμού «Παύλος Killah P.».
Στόχος, η δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού δικτύου για να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη των δολοφονημένων παιδιών, για να γίνουν πράξη τα όνειρά τους που βίαια σταμάτησαν από μαχαίρι και μίσος ρατσιστικό. Με κάθε τρόπο και μέσα από την Τέχνη και τον κινηματογράφο. Η Μάγδα, η Ρόζα, η Στεφανία, η Ουνβάρ. Από το Κερατσίνι, το Μιλάνο, τη Ρώμη, τη Γερμανία. Το αίμα του Παύλου, του Davide, του Renato, του Ferhat είναι που τους ενώνει. Ο πόνος είναι η βαθιά γλώσσα επικοινωνίας, καθώς καμία δεν μιλά τη γλώσσα της άλλης. Το πρώτο ραντεβού πρωί στο μνημείο του Παύλου. Άλλες στα μαύρα και άλλες στα λευκά. Αγκαλιάζονται και κλαίνε. Σιωπηλές και βουβές. Όμως η σιωπή είναι ηχηρή, όπως και το μήνυμα «Δεν σας ξεχνάμε, γι’ αυτό δεν είστε νεκροί». Επόμενος σταθμός το Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη», όπου επί τέσσερις ώρες ακούγονται οι μαρτυρίες από τους συγγενείς των θυμάτων της βίας ή από επιζώντες. Μίλησαν, πέραν των μανάδων από το εξωτερικό, ο Δημήτρης Κουσουρής, επιζών αλλά πρώτο θύμα του Περίανδρου και της Χρυσής Αυγής, ο Γιάννης Μάγγος (πατέρας του Βασίλη), ο Διονύσης Τεμπονέρας (γιος του καθηγητή Τεμπονέρα), ο Θανάσης Καμπαγιάννης (συνήγορος του Νίκου Σαμπάνη), ο Αναστάσης Μανιουδάκης (γιος του 58χρονου Κώστα Μανιουδάκη από τα Χανιά), ο Γιώργος Θαλασσινός (δάσκαλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου), ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης (επιζών από την επίθεση στη ΝΑΥΣΙ), ο Βασίλης Παπαδόπουλος (εκπρόσωπος των θυμάτων του ναυαγίου της Πύλου) και ο Said Etris Hashemi (επιζών από την επίθεση στο Χάναου της Γερμανίας και με νεκρό αδελφό). Το πρώτο βήμα κοινής δράσης έγινε με τον κινηματογράφο ως συγκολλητική ουσία. Εμείς συνομιλήσαμε με όλες τις μητέρες των δολοφονημένων παιδιών που ήταν παρούσες.
Το μήνυμα της Μάγδας Φύσσα
Να αντέξουμε για κάθε παιδί, να μην τα παρατήσουμε
Καλώντας τις άλλες μανάδες να κρατήσουν όλες μαζί στην καρδιά τους μαζί με τα παιδιά τους και τα «χιλιάδες παιδιά που πέφτουν νεκρά στη Γάζα», η Μάγδα Φύσσα χαιρέτισε τη διεθνή συνάντηση με τα λόγια του Παύλου: «Ποτέ, μα ποτέ, μην υποτιμήσεις την καρδιά ενός λεύτερου ανθρώπου»
«Έχει για μένα μια επιπλέον συγκίνηση η παρουσία σας, μιας και νιώθω ότι μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σας στην οδύνη και στη μοναξιά μου, χωρίς να χρειαστεί να πω πολλά, χωρίς να εξηγήσω, χωρίς να σας ζητήσω να με καταλάβετε. Λυπάμαι βαθιά και ειλικρινά γι’ αυτή τη βαθιά ένωση, η οποία έρχεται και μέσα από τον δικό σας θρήνο. Λυπάμαι γιατί εδώ μπορούμε να μοιραστούμε μόνο μνήμες, αναμνήσεις που τις παίζουμε μέρα με τη μέρα στο μυαλό μας, μη και ξεχάσουμε την κάθε λεπτομέρεια από τους ανθρώπους μας, το βλέμμα τους, τον ήχο του γέλιου τους, το περπάτημά τους αργά το βράδυ. Λυπάμαι που δεν έχουμε νέα τους, που η ζωή κυλά χωρίς εκείνους, που μάθαμε να ντύνουμε τα μνημόσυνά τους με φωτογραφίες, που σταμάτησαν στον χρόνο.
Είμαι εδώ γιατί ο Παύλος μου λείπει, και αυτό το συναίσθημα δεν χωράει πουθενά. Το μοιράζομαι μαζί σας γιατί ξέρω ότι νιώθετε το ίδιο. Είμαι πολύ κουρασμένη, παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν θα με σταματήσει να σκέφτομαι και να παλεύω για τα παιδιά σας, για το παιδί μου, τα αδέλφια και τους καλύτερούς σας φίλους. Ξέρω ότι κι εσείς κάνετε ακριβώς το ίδιο. Ξέρω ότι κάθε παιδί που “φεύγει” με τον τρόπο που δολοφόνησαν τους δικούς μας ανθρώπους είναι μαχαίρι και στη δική μας καρδιά. Σήμερα, που χιλιάδες παιδιά πέφτουν νεκρά στη Γάζα, θα ήθελα να κρατήσουμε και εκείνα στην καρδιά μας. Αρκεί; Όχι. Τι άλλο όμως μας έμεινε από την καρδιά μας; Να αντέξουμε για κάθε παιδί, να μην τα παρατήσουμε τώρα που όλα σκοτεινιάζουν ξανά στην κοινωνία μας. Λίγες ημέρες πριν οι φασίστες χτύπησαν τα παιδιά μας στο τρένο, απείλησαν να τους κάψουν ζωντανούς. Χτύπησαν μετανάστες, άναψαν πυρσούς κάτω από την Ακρόπολη. Είναι εδώ, πάντα ήταν. Δυστυχώς, δεν έχουμε περιθώριο να μην τα καταφέρουμε.
Σας ευχαριστώ που είστε εδώ. Κάνατε δρόμο, και το εννοώ με τη γεωγραφική έννοια. Κάνατε δρόμο για να είστε παρούσες και παρόντες εδώ σήμερα. Ούτε σπιθαμή γης για να ποτίσει με το δηλητήριό τους. Και σε όσους, ακόμη και τώρα, αμετανόητοι και χαιρέκακα φωνάζουν «πού είναι ο Παύλος» δείχνοντας το χώμα που βρίσκεται θαμμένος, θα τους απαντήσω με τα ίδια τα λόγια του Παύλου μου. Είναι ένα κείμενο που έγραψε το 2009 το παιδί μου, το βρήκα στον υπολογιστή του, δεν είναι εδώ να του ζητήσω την άδεια για να σας το διαβάσω ολόκληρο, αλλά διαβάζω τις αράδες προς το τέλος: “... Ωστόσο, σας έχω ένα νέο. Ποτέ μα ποτέ μην υποτιμήσεις την καρδιά ενός λεύτερου ανθρώπου. Δεν ελπίζω τίποτε. Δεν φοβάμαι τίποτε. Είμαι λεύτερος. Κι ακριβώς γι’ αυτό δεν φοβάμαι να πεθάνω τώρα. Γιατί θα συνεχίσω να ζω, και αυτό είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας.. Δια χειρός killah P. Συνεχίζεται».
