Κάποτε την έκρυβαν μέσα σε φύλλο άλλης εφημερίδας. Σε δύσκολους καιρούς, με βλέμματα ξάγρυπνα και καχύποπτα γύρω τους, σ’ ετοιμότητα να «καρφώσουν» την πληροφορία. Με την πάροδο των χρόνων, την προμηθεύονταν με λιγότερη ανησυχία. Κι όσο κυλούσε ο καιρός, την έβγαζαν απ’ το πανωφόρι θαρραλέα, την πήγαιναν κάτω απ’ τη μασχάλη και την κρατούσαν στο τέλος με το χέρι, ορατή σ’ οποιονδήποτε συναντούσαν.
Σήμερα τα περίπτερα έχουν λιγοστέψει. Οι εφημερίδες πωλούν πολύ λιγότερο και έχουν μικρότερο κομμάτι στην καθημερινότητά μας. Συνεχίζουν όμως, ενώ προαναγγέλλεται σταθερά το τέλος τους, να επιβιώνουν. Το βάρος των γραμμένων με κεφαλαία τίτλων τους στέκει βαρύ ακόμη απέναντι στα γεγονότα. Η οπτική που μεταφέρουν ακόμη έχει κάτι να πει, έστω σε αυτούς που κοντοστέκονται απέναντί τους (χιλιάδες περισσότεροι οι περαστικοί που χαζεύουν το πρωτοσέλιδο απ’ τους αγοραστές).
Ο κίνδυνος να υπάρξει η στιγμή που θα σταματήσει να υπάρχει η εφημερίδα στον ορίζοντά μας είναι υπαρκτός. Παρά την υπεραιωνόβια ιστορία, η σημασία της παρουσίας της αμφισβητείται με κεντρικό επιχείρημα ότι ο κόσμος έχει διαβάσει ήδη τις ειδήσεις από την προηγούμενη μέρα.
Πρόκειται όμως για λειψό επιχείρημα. Ακόμη και σήμερα, σε επίπεδο ειδησεογραφίας, οι εφημερίδες παραμένουν συγκριτικά με τις ιστοσελίδες περισσότερο αξιόπιστες, καθώς για κάθε τομέα ξεχωριστά διαθέτουν ρεπόρτερ, τη στιγμή που τα sites είναι ολιγομελή κι εστιάζουν τη δουλειά τους στη ροή (συνεχή ανάρτηση ειδήσεων).
Εκείνο βέβαια που χρειάζεται να ενισχύσουν και δεν σχετίζεται με τον χρόνο γέννησης μια είδησης είναι η ανάλυση, η ανάδειξη των προεκτάσεων ενός γεγονότος, η έρευνα, το αφιέρωμα, γενικώς το longread -όρος που χρησιμοποιείται κυρίως στα sites για τα μεγάλης έκτασης κείμενα-, που διαβάζεται πιο ξεκούραστα στο χαρτί.
Μα, αν δεν θέλει ο κόσμος, γιατί να τον σύρεις με το ζόρι να πάρει εφημερίδα; Νομίζω ότι η απάντηση δόθηκε -ηχηρά- και στη δική μας περίπτωση. Μετά το άκουσμα της είδησης ότι το καθημερινό φύλλο της ΑΥΓΗΣ θα κλείσει, ο κόσμος αντέδρασε μαζικά, δηλώνοντας έμπρακτα, διά της δέσμευσης με συνδρομή, πως θα την ξανακάνει συνήθεια. Δηλώνοντας ότι τη θέλει παρούσα στη ζωή του.
Ναι, είναι πιο εύκολο να καθίσεις στο σπίτι σου και να διαβάσεις τα νέα. Είναι πιο εύκολο γενικώς να κάθεσαι στο σπίτι, να βλέπεις ταινίες από κάποια πλατφόρμα και να μην επικοινωνείς με το περιβάλλον μένοντας στην ασφάλεια της μοναξιάς. Όμως η ιστορία δεν γράφεται στα δωμάτια (τουλάχιστον όχι μόνο εκεί). Και η απώλεια της επαφής με το χαρτί ισοδυναμεί με την απώλεια μιας αίσθησης. Και νοητά και πραγματικά.
